Γράφει η Ηρώ Ράντου
Ο μάγκας διαπραγματευτής είναι πρωτίστως ρεαλιστής. Με το που αναλαμβάνει, αφήνει στην άκρη τις όποιες φαντασιώσεις, όνειρα, ευχές και ιδεοληψίες του, αναγνωρίζει τους συσχετισμούς δυνάμεων εντός της Ε.Ε και προσπαθεί να κινηθεί εντός αυτών των πλαισίων.
Ο πραγματικός μάγκας είναι επίσης υπεύθυνος και τίμιος στις διαπραγματεύσεις. Θέτει επί τάπητος τις κόκκινες γραμμές του και καταθέτει στη θέση τους μέτρα με ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα αν θέλει πράγματι να επιτευχθεί μια «αμοιβαίως επωφελής συμφωνία».
Δεν είναι ποτέ αδιάβαστος και ανέτοιμος, γιατί τότε κινδυνεύει να χλευαστεί. Θέτει τους όρους του και όχι τις αοριστολογίες του. Καταθέτει μετρήσιμες και όχι υπερφιλόδοξες και μη επαρκώς κοστολογημένες προτάσεις που αντανακλούν τους ευσεβείς του πόθους.
Επιπλέον, δεν κωλυσιεργεί. Διεκδικεί το ταχύτερο δυνατόν μια συμφωνία προτού βρεθεί προ τετελεσμένων. Πριν αδειάσουν ολοκληρωτικά τα δημόσια ταμεία και προτού παραλύσει η ιδιωτική οικονομία. Διαφορετικά η ανάγκη για συμφωνία στο παρά πέντε γίνεται τόσο επιτακτική που ο διαπραγματευτής υποχρεώνεται σε άτακτη υποχώρηση και τελικά καθίσταται έρμαιο και των πιο ακραίων απαιτήσεων.
Ακόμη, ο πραγματικός μάγκας, κοιτά να εξασφαλίσει στις διαπραγματεύσεις όχι μόνο την προσωρινή ικανοποίηση του λαού του αλλά κυρίως την ευημερία των επόμενων γενεών. Δεν κλείνει τα μάτια σε γενικώς παραδεκτά δομικά προβλήματα της χώρας του (βλ. έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, ασφαλιστικό) αλλά κοιτάει πρώτος να τα θέσει στη διαπραγμάτευση προκειμένου να βρεθεί λύση.
Παράλληλα δείχνει από την πρώτη στιγμή τη βούληση να κάνει ότι δεν ήθελε να κάνει ο προκάτοχός του, να πατάξει δηλαδή τη διαπλοκή. Παντού και συνολικά όμως, όχι κατά περίπτωση και περιστασιακά. Γνωστοποιώντας τις προθέσεις του να τα βάλει με όλο το σύστημα. Τόσο με τους κηφήνες του ιδιωτικού τομέα που συστηματικά φοροδιέφευγαν και έκλειναν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με το πολιτικό σύστημα όσο και με τους κηφήνες του δημοσίου αλλά και τις ποικίλες κλίκες που γραπώθηκαν στις πλάτες του λαού ζώντας παρασιτικά.
Ο μάγκας διαπραγματευτής δεν θέλει σε καμία περίπτωση να εξαρτάται εσαεί από δανεικά και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να αποδεσμευτεί από κάθε λογής πιστωτές και επιτηρητές. Ματώνει, θυσιάζεται και προσπαθεί σκληρά μέχρι να φτάσει να κοιμάται όπως στρώνει, με τη χώρα του να καταναλώνει ότι παράγει. Έτσι αποκαθιστά την εθνική κυριαρχία και έτσι επιστρέφει την αξιοπρέπεια στο λαό που εκπροσωπεί.
Ο πραγματικός μάγκας, ακόμη, δεν είναι δογματικός. Βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από τη μικροπολιτική και τον λαό πάνω από το κομματικό του ακροατήριο.
Δεν μεταθέτει τις ευθύνες των δικών του αστοχιών και λαθών στο λαό που τον εμπιστεύτηκε, αλλά κοιτά να βγάλει υπεύθυνα ο ίδιος το φίδι από την τρύπα.
Ο πραγματικός μάγκας διαπραγματευτής, τέλος, δεν είναι τζάμπα μάγκας. Δεν εκβιάζει με «ηρωική έξοδο» όταν ξέρει ότι αυτά που έχει να χάσει είναι περισσότερα από αυτά που έχει να χάσει η απέναντι πλευρά.
Άλλωστε ο μάγκας κρίνεται στο τέλος καθαρά από το αποτέλεσμα και όχι από τις εξαγγελίες ή τις προθέσεις του. Πετυχαίνοντας, και όχι διαλαλώντας, την έντιμη συμφωνία.
Εύχομαι η νέα διαπραγματευτική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα να επιτύχει στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις. Όχι για τίποτε άλλο. Για να ανασάνουν επιτέλους οι πολύπαθοι Έλληνες.
