Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow @Nakos_Ioannis
Κατά την διάρκεια του τελευταίου μήνα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ευθείας προσβολής τόσο της νοημοσύνης μας όσο και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Πρωτεργάτης σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μαζί πάντοτε με την βοήθεια και τις συμβουλές και του Μπεράτ Αλμπαϊράκ, ο οποίος μάλιστα είναι γαμπρός του αλλά και Υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας.
Οι παρενοχλήσεις στο Αιγαίο
Αποτελεί πάγια τακτική των Τούρκων να προσπαθούν να “γκριζάρουν” την περιοχή εκείνη του Αιγαίου στην οποία θεωρούν ότι θα μπορούν να διεκδικήσουν οικονομικά οφέλη. Ο τρόπος με τον οποίο κάτι τέτοιο επαληθεύεται στην πράξη είναι είτε με την έκδοση των γνωστών ΝΟΤΑΜ είτε με τις πολυάριθμες και σε μεγάλο βαθμό επικίνδυνες “αερομαχίες”. Πιο πρόσφατο παράδειγμα στον παραπάνω συλλογισμό αποτελούν και η έκδοση ΝΟΤΑΜ από πλευράς της Τουρκίας για την περιοχή της Κάσου όσο και οι “αερομαχίες” που πραγματοποιήθηκαν από ελληνικά και τουρκικά αεροσκάφη στο αιγαίο πέλαγος, την στιγμή μάλιστα που ο Υπουργός Άμυνας κ.Καμένος μετέβαινε στην περιοχή του Καστελόριζου με συνοδεία ελλήνων βουλευτών.
Η δικαστική απόφαση για την έκδοση των αιχμαλώτων
Παράλληλα, μια ιδιαίτερη απόφαση η οποία και αξίζει να αναφερθεί είναι το γεγονός πως απορρίφθηκε το αίτημα έκδοσης στην Τουρκία των τριών από τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά και το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου. Αυτό το οποίο έκρινε το δικαστήριο στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τα επιχειρήματα των εκζητουμένων, οι οποίοι τόνισαν αρκετές φορές και με ιδιαίτερο στόμφο το γεγονός πως, εάν τελικώς εκδοθούν στην χώρα τους, τότε θα κινδυνεύσει η ζωή τους, με τις αναφορές τους να προσανατολίζονται σε μελλοντικά βασανιστήρια και μη νόμιμη μεταχείριση. Πληροφορίες που βλέπουν το φως τις τελευταίες ώρες κάνουν λόγο για αντίκτυπο στις “ελληνοτουρκικές σχέσεις” με όξυνση των προβλημάτων σε Κυπριακό, Αιγαίο αλλά και Θράκη, πράγμα που φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση την Ελληνική Κυβέρνηση.
Η απομάκρυνση της Τουρκίας από την Δύση
Μέσα στο γενικότερο κλίμα αναβρασμού που επικρατεί για την Τουρκία, έχουμε να παρατηρήσουμε πως η τελευταία επιδιώκει, αν όχι συστηματικά αλλά σε γενικές γραμμές, σε τακτικό επίπεδο αλλά και σε σύντομες χρονικά περιόδους, να προβαίνει σε κινήσεις που προκαλούν μια ευθεία αντιπαράθεση της με την Δύση συνολικότερα.
Με τον Ερντογάν να βλέπει τις ήττες να έρχονται η μια μετά την άλλη, την πολιτική του να οδηγείται σε αδιέξοδο στα μέτωπα της Συρίας και του Ιράκ και την τουρκική λίρα να δέχεται ισχυρές πιέσεις από τις διεθνείς αγορές, κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος αλλά και εφησυχασμένος για το μέλλον. Το πρόβλημα στην συλλογιστική του είναι ο βαθύτερος λόγος πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις. Και δεν είναι μόνο όσα ανέφερα πιο πάνω, καθώς κανένας στις Βρυξέλλες δεν μπορεί να ξεχάσει εύκολα τις ευθείς απειλές του προς την ΕΕ, όταν ανέφερε πως θα ανοίξει τις πόρτες και θα γεμίσει η Ευρώπη με πρόσφυγες, ως απάντηση στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.
Ένα ακόμη στοιχείο που δείχνει τις “ψυχρές” σχέσεις της Τουρκίας με την Δύση είναι και οι “ζεστές” χειραψίες και τα τηλεφωνήματα υποστήριξης με την Ρωσία του Πούτιν, πράγμα που από μόνο του τοποθετεί την Τουρκία στη “μαύρη λίστα” εκείνων των κρατών τα οποία δείχνουν να ασπάζονται τις ακραίες θέσεις του ρώσου Πρωθυπουργού με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Επιπροσθέτως, κάτι το οποίο πολλοί γνωρίζουν στον διπλωματικό κόσμο αλλά λίγοι αναφέρουν είναι πως το αποκορύφωμα στις ήδη διερρηγμένες σχέσεις της Τουρκίας με την Δύση αναμένεται να δοθεί εάν ο Ερντογάν συνεχίσει να φλερτάρει με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Μία τέτοια εξέλιξη θα είχε ως αρνητικό αποτέλεσμα και επακόλουθο την αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ.
Συμπερασματικά και συνοψίζοντας την ανάλυση μου οφείλω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως η Τουρκία με τις κινήσεις προς Μόσχα και Σαγκάη, και τις εντάσεις που προκαλεί με την Ελλάδα, που μπορεί να προκαλέσουν σοβαρότατη κρίση στην Ανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ, προσπαθεί να δημιουργήσει μια τρομακτική ανησυχία και φόβο στη Δύση, σε βαθμό που θα οδηγήσει την Ουάσιγκτον να αναθεωρήσει την στρατηγική της για το Κουρδικό. (Σημείωση: Μία στρατηγική που άρχισε να υλοποιείται από το 1991, όταν με την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», μπήκε ο θεμέλιος λίθος της ίδρυσης του αυτόνομου κουρδικού κράτους, στο Βόρειο Ιράκ. -Καλεντερίδης-)
