Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Έχοντας απεξαρτηθεί από το πάθος του πλούτου και των χρημάτων και έχοντας αναγορεύσει την ανιδιοτέλεια και την φιλαληλία σε κεντρικό κανόνα του βίου του, πορεύτηκε στη ζωή ο Άγιος Στυλιανός. Καταγράφεται μάλιστα απο τους συναξαριστές της ορθόδοξης εκκλησίας μας, ότι είχε αγιάσει, ενώ ήταν ακόμα στην κοιλιά της μητέρας του.
Είδε το φως της ζώς στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας μεταξύ του 400 και του 500 μ. Χ. την περίοδο που βασίλευε ο Μέγας Θεοδόσιος, μέσα σε μια εύπορη και οικονομικά ανεξάρτητη χριστιανική οικογένεια, που του υπόσοχονταν για το μέλλον του όλες τις ανέσεις. Ο Στυλιανός όμως θεωρούσε τον πλούτο όνειδος για την ζωή των ανθρώπων και αισθάνονταν εγκληματικές ενοχές για το γεγονός ότι αυτός ήταν πλούσιος και άλλοι άνθρωποι δεν είχαν να φάνε. Πήρε έτσι την μεγάλη απόφαση όταν πέθαναν οι γονείς του, να μοιράσει όλη την περιουσία του στους φτωχούς και αφού αποποιήθηκε παντελώς τα εγκόσμια, έγινε μοναχός.
Υπέβαλε τον εαυτόν του σε πολύ σκληρές δοκιμασίες του μοναστικού βίου και σύντομα ξεχώρισε μεταξύ των μοναχών, ως πρότυπο της μοναστικής ζωής. Ενώ αργότερα κατέφυγε στον ασκητισμό στην έρημο σε ένα σπήλαιο, μελετώντας επιμόνως τις γραφές και τρεφόμενος με μόνη τροφή αυτή που του έφερνε ένας άγγελος.
Ο ενάρετος και ασκητικός βίος του διεδόθη αστραπιαία και πολλοί άνθρωποι έσπευδαν να τον επισκεφθούν στο σπήλαιο της ερήμου, για να εισδεχθούν την ψυχική και πνευματική του δύναμη και να αντλήσουν κουράγιο για τα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Έτσι λιτά και απέρριτα όπως ζούσε στη σπηλιά ο Άγιος Στυλιανός, έφυγε απο τον κόσμο, γεμάτος αγιοσύνη, ως εκλεκτός του θεού. Για αυτό και μετά τον θάνατό του συνέχισε να θαυματουργεί. Μάλιστα είχε αποτεθεί το λείψανό του έξω απο την σπηλιά στην οποία ασκήτευε και οι πιστοί πήγαιναν να προσευχηθούν, ώστε να μεσιτέψει ο άγιος για αυτούς στον Θεό.
Καταγράφεται ακόμα και το εξής συγκλονιστικό περιστατικό που επιμαρτυρά την αγιοσύνη του Αγίου Στυλιανού. Την εποχή εκείνη είχε εκσπάσει μια θανατηφόρος ασθένεια, που έσπερνε το θάνατο στα νήπια, γεμίζοντας με απελπισία και άφατο πόνο τους κατοίκους της περιοχής της Παφλαγονίας. Πολλοί γονείς όμως που γνώριζαν για την αγιοσύνη και το πολυδύναμο χριστιανικό ήθος του Αγίου Στυλιανού, επικαλούνταν με κατάνυξη το ονόμα του, ζωγράφιζαν την εικόνα του και κατόρθωναν έτσι να θεραπεύουν τα άρρωστα παιδιά τους, να γεννούν υγιή, ενώ μεγάλη ανακούφιση είχαν βρεί και πολλές γυναίκες που αντιμετώπιζαν το πρόβλημα της στειρότητας.
Και με αυτό τον τρόπο ο Άγιος Στυλιανός κατεγράφη απο την εκκλησία μας, ως ο προστάτης των μικρών άρρωστων παιδιών, καθώς και των γυναικών, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στειρότητας. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Στυλιανού του Παφλαγόνος, κάθε χρόνο στις 26 Νοεμβρίου.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
