Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Μπορεί ο Λένιν να αποτέλεσε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα επαναστάτη, αλλά κανείς κομμουνιστής ή κάποιος άλλος δεν τον έχει κατηγορήσει μέχρι σήμερα για τον καταστατικού χαρακτήρα σεβασμό που έδειξε στους ιδιαίτερους λαούς που συνέθεσαν τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό έμελλε να πράξει ο νεο-εθνικιστής, πρώην κομμουνιστής, σημερινός ηγέτης της Ρωσικής Οµοσπονδίας, Βλαντίμιρ Πούτιν. Ως βασική αιτία της κατάρρευσης και αργότερα διάλυσης της ΕΣΣΔ θα πρέπει να θεωρείται η πρόνοια του Λένιν για τον ομοσπονδιακό χαρακτήρας της με τα διοικητικά μάλιστα υποκείμενα της οποίας να έχουν το θεωρητικό δικαίωμα να αποχωρήσουν, ισχυρίζεται μόλις σήμερα δημοσίως ο κ. Πούτιν.
Και γιατί το κάνει άραγε; Για να δικαιολογήσει απλώς την πολιτική του στο Ουκρανικό Ζήτημα ή μήπως ακλουθώντας την εθνικιστική φιλοσοφία του Μουσολίνι – σε αντίθεση με το πνεύμα Λένιν – του 1919 έρχεται να διαμορφώσει ένα νεο-εθνικιστικό ιδεολόγημα αυτοκρατορικού τύπου για να καταπνίξει τις δημοκρατικές φωνές και τάσεις στη χώρα του;
Δεν σκοπεύω να απαντήσω εδώ πρόχειρα αυτό το ερώτημα, αλλά να παρατηρήσω πως ολοένα και περισσότερο ο κ. Πούτιν κατηγορώντας άλλους και κυρίως την ουκρανική ηγεσία για φασισμό – και όχι αβάσιμα – ο ίδιος καλλιεργεί το φασιστικό ιδεολόγημα σε ό, τι αφορά στη Ρωσία, ακριβώς στο πρότυπο ενός άλλου πρώην σοσιαλιστή και επαναστάτη, ο οποίος μπολιάζοντας με εθνικισμό τον «μαρξισμό» του, κατασκεύασε το τέρας του φασισμού στην Ιταλία (Μουσολίνι).
Όπως απώτερος στόχος του Ντούτσε ήταν η ίδρυση µιάς νέας ρωµαϊκής αυτοκρατορίας, υπό την κυριαρχία της «δίκαιης και ενάρετης ιταλικής ψυχής», έτσι και ο Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται να αποσκοπεί στην ιδεολογικοποίηση του ρωσικού εθνικισμού, της ρωσικής ψυχής! Μια και όπως δηλώνει η ΕΣΣΔ δεν μπόρεσε να υπηρετήσει τα κομμουνιστικά ιδεώδη περί μιας δίκαιης και ενάρετης κοινωνίας – τα οποία «θύμιζαν πολύ εκείνα της Αγίας Γραφής» στον κ. Πούτιν – αυτός φαίνεται πλέον αποφασισμένος να εφαρμόσει την Αγία Γραφή στην πράξη, έτσι ώστε τα ιδεώδη και οι αξίες που εμπεριέχονται στην «discourse» της να υπηρετηθούν με τον «σωστό», «ορθολογικό» και ορθόδοξο ασφαλώς τρόπο… δια του φασισμού! Εδώ υπάρχει διαφορά με τον Μουσολίνι: έχουμε «ορθόδοξο», αυτοκρατορικό φασισμό, σε αντίθεση με τον «καθολικό», αυτοκρατορικό φασισμό του Ντούτσε! «Ο Μουσολίνι είναι ένας θεόσταλτος άνθρωπος» έλεγε τότε ο Πάπας Πίος ΙΑ’, όπως και ο Πούτιν σύμφωνα με κάποιους μεγαλόσχημους ιεράρχες της ορθοδοξίας και τους έλληνες ορθόδοξους-φασίστες που τον υποστηρίζουν θερμά.
Το μπλέξιμο της θρησκείας με τον εθνικισμό διαμορφώνει ένα εκρηκτικό μείγμα βαρβαρότητας και οπισθοδρόμησης που παραμορφώνει όσο τίποτε άλλο το πολιτικό φαινόμενο και τις πραγματικές πολιτικές σχέσεις και σε αυτό πρωτοστατεί αυτή την περίοδο ο κύριος Πούτιν, δοξαζόμενος από μια ποικιλία φασιστών, οι οποίοι εμφανίζονται μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις σαν ορκισμένοι αντίπαλοι του φασισμού!
Έχει «μεγάλη πλάκα» αυτή η σύγχρονη ιλαροτραγωδία! Ο νεο-φασίστας εναντίον του φασισμού και ο νεο-εθνικιστής εναντίον του εθνικισμού! Η αντίφαση αυτή αποτρελαίνει τον σύγχρονο φασίστα: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ) δημιούργησε και δημιουργεί στην Ευρώπη και αλλού νέα σύνορα, πυροδοτώντας τον εθνικισμό, αλλά ο νεο-εθνικιστής που είναι προϊόν αυτής της διαδικασίας θεωρεί πως η ΝΤΠ καταλύει τα έθνη! Αυτός (νεο-φασίστας) και αυτό (νεο-φασισμός) που είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης του διπολισμού και της εγκαθίδρυσης της λεγόμενης ΝΤΠ, θεωρούν πως προσβάλλεται το έθνος, το οποίο ωστόσο δεν θα αναγεννιόταν με τη μορφή του εθνικισμού χωρίς την πολιτική και οικονομική διαδικασία της ΝΤΠ και του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού!
Είναι διαλεκτικό το σχήμα. Η ΝΤΠ χρησιμοποίησε τον εθνικισμό για να εδραιωθεί, ενώ τώρα είναι ο εθνικισμός που εμφανίζεται να μάχεται εναντίον του ομογενοποιητικού και αυταρχικού χαρακτήρα της ΝΤΠ για να ολοκληρωθεί. Η σχέση παράγει φασισμό, μόνον που ο νεο-φασίστας, ο οποίος γαλουχήθηκε σε ένα καπιταλιστικό ή «σοσιαλιστικό» διπολικό κόσμο, όπου ο φασισμός και ο ναζισμός θεωρούνταν ηττημένα και κακά πράγματα, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχτεί αυτόν τον χαρακτηρισμό για τον εαυτό του. Ο Πούτιν για παράδειγμα μιλάει πλέον τη γλώσσα του Μουσολίνι, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί πως είναι φασίστας, αυτός ένας πρώην κομμουνιστής και ορκισμένος εχθρός των νεοναζί που απειλούν το ρωσικό έθνος με την ευρεία έννοια! Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρώην κομμουνιστές ήταν πάντα οι επιφανείς φασίστες, ενώ δεν είναι σύμπτωση πως η «φασιστική ψυχή» παντού στον κόσμο διεγείρεται από τα αντιδημοκρατικά διατάγματα του Πούτιν και τη γλώσσα πυρηνικής και συμβατικής ισχύος και αυτοκρατορικού τσαμπουκά που χρησιμοποιεί πλέον ο ίδιος στις διεθνείς σχέσεις, αφήνοντας στα ΜΜΕ που τον υποστηρίζουν τον βρώμικο λόγο και την εικόνα με «εξαϋλώσεις ανθρώπων» από ευλογημένες ρωσικές βόμβες και μια διαρκή, άμεση απειλή για πυρηνικό ολοκαύτωμα, αν θιγεί το ρωσικό εθνικό συμφέρον.
Τα κάνανε και άλλοι προηγουμένως όλα αυτά… και ακόμη χειρότερα. Μόνον που ξέραμε πως είναι φασίστες και ναζί ή οι «δημοκρατικές» ΗΠΑ την εποχή του εκφασισμού τους, που ακόμη δυστυχώς βασανίζει τους πολίτες αυτής της χώρας σε σημαντικό βαθμό και σε ακόμη μεγαλύτερο πολλούς άλλους που δέχονται την «προστασία» της υπερδύναμης. Τώρα, ωστόσο, ο νεο-φασισμός ανατέλλει ακόμη πιο πρόστυχα και παραπλανητικά ως δήθεν ιδεολογική μάχη πατριωτών εναντίον της ΝΤΠ – η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι αυτή που τους αναγέννησε πολιτικώς μετά το 1990, τους χρησιμοποίησε και τους χρησιμοποιεί – κατά της ρηχότητας του υλισμού, ο οποίος την ίδια στιγμή δοξάζεται από τους ίδιους ως φετίχ, κατά της παρακμής των αξιών, κατά των ομοφυλόφιλων, κατά των μουσουλμάνων – εκτός αν αυτοί είναι σύμμαχοί μας, μια και τότε εμφανίζονται ως χριστιανικοί-μουσουλμάνοι – και υπέρ του πορνό και όλων των παραδοσιακών στοιχείων εκφυλισμού των κοινωνιών, δίπλα σε όπλα, χριστιανική ευλάβεια και προφητείες αγίων περί επικείμενης καταστροφής!
Είναι ύπουλη, κοινωνική πανούκλα ο νεο-φασισμός και αυτή τη φορά δεν μπορείς να πεις αναγνώστη μου «λάθος, δεν ήξερα»! Ξέρεις, ο νεο-φασισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, είναι αναγεννημένο παλαιό πολιτικό φαινόμενο, πού άφησε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τρόμαξα, διαβάζοντας πως ο Πούτιν έφτασε να καταλογίζει στον Λένιν την έλλειψη φασιστικής κουλτούρας και να τον μέμφεται επειδή δεν ήταν Στάλιν, «εξαναγκάζοντας» τον δεύτερο αργότερα να γίνει φασίστας για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μιας Ένωσης που προϋπέθετε τον οργανωτικό σεβασμό των ιδιαίτερων εθνοτήτων που την συγκροτούσαν! Όταν βλέπεις τον Λένιν ως πρόβλημα στο ζήτημα του εθνικισμού και τον Στάλιν ως τη λύση του προβλήματος, είσαι ο τέλειος φασίστας. Και αυτό είναι συμπέρασμα με ιστορικά κριτήρια και όχι ύβρις!
