Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Αύριο υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να έχουμε στην Αθήνα γεγονότα τύπου «Δεκέμβρη 2008». Μόνο που τώρα, Υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν είναι ο ψύχραιμος καθηγητής Παυλόπουλος, είναι ο Κικίλιας. Ο οποίος όπως απεδείχθη προσφάτως χάνει εύκολα την αίσθηση του μέτρου, προσβάλλοντας και εξευτελίζοντας ανώτερους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ στην Πάτρα. Και το έκανε αυτό για να κερδίσει «τα παιδιά» που ψηφίζουν μονοκούκι τη «Χρυσή Αυγή».
Και από την άλλη, είναι τα «άλλα παιδιά». Που έχουν κάνει λαϊκό ήρωα τον Νίκο Ρωμανό και είτε ομολογημένα, είτε ανομολόγητα θα τον ήθελαν «κάδρο» στο «μαρτυρολόγιο» της …. επανάστασης. Κι αυτό, επειδή μπούκαρε με βαρύ οπλισμό για να ληστέψει μια τράπεζα. Με νοητικά άλματα δημιουργούν το «παιδί – σύμβολο» που «τα’ βαλε» με τις τράπεζες που φταίνε για την κρίση που φταίει για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν. Κι έτσι κατεβαίνουν 15.000 άνθρωποι στο δρόμο. Κι αύριο στην πορεία της επετείου του Γρηγορόπουλου μπορεί να είναι πολλαπλάσιοι και να γίνει «της κολάσεως».
Ο Ρωμανός ούτε είναι, ούτε πρέπει να γίνει Γρηγορόπουλος. Όσο καλλιεργείται αυτή η ψευδής εντύπωση και οδηγούνται προς τα εκεί τα πράγματα, τόσο η συνάντηση των «παιδιών» του Κικίλια με τα «άλλα παιδιά» μπορεί να είναι όσο εκρηκτική χρειάζεται να είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια. Δυστυχώς όμως, το να «ματώσει» αύριο η Αθήνα έχει καταστεί εξαιρετικά πιθανό, καθώς τα τελευταία 24ωρα παρακολουθούμε «διαλόγους» σε ένα θέατρο του παραλόγου.
Από τη μια, πρέπει να πιστέψουμε πως ο Ρωμανός έχει ειλικρινές ενδιαφέρον να παρακολουθήσει τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, την ώρα που ως αναρχικός – κατά δήλωσή του – εχθρεύεται και μισεί τις επιχειρήσεις. Ομοίως και τα πανεπιστήμια, ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της εξουσίας. Γι αυτό άλλωστε, κατά καιρούς, ομάδες νεαρών ομοϊδεατών του τα έχουν κάψει, τα έχουν καταστρέψει και λεηλατήσει.
Και από την άλλη, το Υπουργείο Δικαιοσύνης που παρακολουθεί ατάραχο τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές που θυμίζουν όλο και περισσότερο αυτές της Λατινικής Αμερικής , βλέπουμε να τάζει τηλεδιασκέψεις και free wifi στις φυλακές, για να μην χάσει ο Ρωμανός τα μαθήματά του!
Ο Ρωμανός ζητάει την εκπαιδευτική άδεια για να την κοπανήσει. Και θεωρεί πως έχει αυτό το «δικαίωμα» γιατί απευθύνεται στην ίδια πολιτεία που άφησε τον Χριστοφοράκο να την κοπανήσει. Από εκεί αντλεί «ηθική νομιμοποίηση» το αίτημα που υποβάλει, το οποίο είναι αίτημα απόδρασης επί της ουσίας. Η ελληνική πολιτεία αυτό το ξέρει και συνεχίζουμε να δουλευόμαστε έτσι άγρια μεταξύ μας. Με τους μισούς να υποκρίνονται τους φύλακες της «νομιμότητας» και τους άλλους μισούς να παριστάνουν τους σταυροφόρους των «δικαιωμάτων του παιδιού».
Ο Ρωμανός ανήκει στα «παιδιά» που μεγάλωσαν βρίσκοντας τα πάντα «έτοιμα». Είναι πολύ λογικό αυτά τα «παιδιά» να πιστεύουν πως στην κοινωνία δεν υπάρχουν παρά μόνον «τζίνι» που πραγματοποιούν όλες τις ευχές τους. Κι όταν οι ευχές τους δεν γίνονται πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Μπορούν και να την πυροβολήσουν… Γιατί είναι cool.
Όμως αυτό δεν δικαιολογεί το να χάσει ένας νέος άνθρωπος τη ζωή του, ακόμη κι αν ο ίδιος δηλώνει αποφασισμένος γι αυτό. Πρέπει όλοι να καθίσουν και να βρουν μια λύση μέχρι αύριο. Και η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη. Όπως επίσης και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ασκήσει όση επιρροή διαθέτει για να αποκλιμακωθεί η ένταση, διότι αν ο μη γένοιτο πάει κάτι στραβά αύριο, ο ίδιος θα έχει μόνον ζημιές και αυτά που διακυβεύονται είναι πολλά.
Πάνω απ’ όλους όμως, πρέπει να βοηθήσουν οι γονείς του Ρωμανού, με το να πάψουν να κάνουν πολιτική ως την ύστατη ώρα. Αυτή η «ψύχρα», τόσο γνώριμη στις μεγαλοαστικές οικογένειες, δεν βοηθάει. Μια μάνα από το λαό, όταν το παιδί της κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία, έχει μπουκάρει με τάπερ μέσα στο δωμάτιο, έχει πετάξει έξω τους μπάτσους και το ταΐζει με το ζόρι. Γιατί η μάνα ξέρει πως υπέρτατη αξία είναι η ζωή του παιδιού της.
ΥΓ: Ήρωας είναι ένα παιδί που διαβάζει ατέλειωτα μερόνυχτα γιατί θέλει να γίνει γιατρός. Κι επειδή πάει στο δημόσιο λύκειο μιας υποβαθμισμένης συνοικίας του κέντρου των Αθηνών και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα του φροντιστηρίου, ξέρει πως η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει είναι διπλάσια ή και τριπλάσια σε σχέση με άλλους. Αλλά δεν μασάει. Ξέρει πως το πείσμα είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο σημαντικό για τον εαυτό του και τους άλλους. Έχει διαγνώσει την ανισότητα και την αδικία. Γι αυτό θέλει να γίνει γιατρός. Να μην παίρνει «φακελάκια» και να βοηθάει με ανιδιοτέλεια. Αν ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος, αυτό θα γίνει μόνο με ανθρωπιά και όχι με καλάζνικωφ. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.
