Είναι άλλο να ψηφίζεις μέτρα και είναι άλλο να τα εφαρμόζεις. Η κυβέρνηση ψήφισε τα μέτρα όπως τα ψήφισε για να πάρει τη δόση και τώρα ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί η αποφασιστικότητά της στην εφαρμογή τους.
Πολιτικά και επικοινωνιακά ο Σαμαράς δεν είχε άλλο δρόμο από το να τηρήσει στάση «πυγμής» και να αποφασίσει τη λύση της επίταξης για τους απεργούς του μετρό. Αν έκανε πίσω και άφηνε περιθώρια για συμβιβασμούς έξω από το πλαίσιο των ψηφισμένων μέτρων, τότε σύντομα θα βρισκόταν αντιμέτωπος με δεκάδες διεκδικήσεις εξαιρέσεων και η πολιτική του θα έμοιαζε με πουλόβερ που ξηλώνεται.
Επιπλέον, οι συνδικαλιστές του μετρό, όπως και του ευρύτερου τομέα των συγκοινωνιών, είναι ιδανικός αντίπαλος για την κυβέρνηση. Μια βδομάδα ταλαιπωρήθηκε πολύς κόσμος από την απεργία στο μετρό, αναγκάστηκε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώνει βενζίνη για το ΙΧ ή κόμιστρα για ταξί, πληροφορήθηκε για ένα πρόγραμμα εργασίας όπου καθημερινά οι μισοί δουλεύουν και οι άλλοι μισοί έχουν ρεπό ή είναι ασθενείς και τέλος έμαθε, πως οι οδηγοί του μετρό παίρνουν μεγαλύτερο μισθό από ένα λέκτορα του πανεπιστημίου και διεκδικούν να παίρνουν περισσότερα από τον αρχηγό του Στρατού! Όσο για την αξιοκρατία, στην πλειοψηφία τους όσοι εργάζονται στο μετρό ήταν ρουσφέτια του Βερελή και του Σουφλιά, με κάτι λίγους του Στυλιανίδη.
Με άλλα λόγια, η απεργία του μετρό ήταν δώρο εξ’ ουρανού. Αν δεν την είχε αποφασίσει ο Σταματόπουλος έπρεπε να την εφεύρει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Όσο μάλιστα σκληραίνουν τη στάση τους οι συνδικαλιστές, θα δίνουν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να εξαντλήσει όλα τα νομικά όπλα που έχει στη διάθεσή της για να τους οδηγήσει σε στρατηγική ήττα. Αυτό δεν θα ανοίξει το δρόμο μόνο για να εφαρμόσει πλέον χωρίς προβλήματα τη μισθολογική πολιτικής της (που είναι το εύκολο) αλλά θα έχει καθαρίσει το ματς με τους συνδικαλιστές στο πιο δύσκολο κομμάτι που έχει μπροστά της και αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις. Στρατηγική ήττα για τους συνδικαλιστές του μετρό, σημαίνει πως «δεν θα ανοίξει μύτη» για την υλοποίηση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Σαμαράς δεν πήρε κανένα ρίσκο όπως βγαίνουν και λένε διάφοροι αναλυτές της τηλεόρασης. Έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει και εύχεται πλέον να του βγει ο Σταματόπουλος….Άρθουρ Σκάργκιλ. Διότι ο ένας αντίπαλος προσδιορίζει την ταυτότητα του άλλου, οπότε και ο Σαμαράς θα μπορεί να θυμίζει…Θάτσερ!
Η εικόνα της Μάργκαρετ Θάτσερ χτίστηκε ακριβώς πάνω στην αναμέτρησή της με τον αδιάλλακτο ηγέτη των ανθρακωρύχων Άρθουρ Σκάργκιλ. Με τις συνεχείς απεργίες ο Σκάργκιλ απέκοπτε τις προμήθειες άνθρακα, την πρώτη ύλη με την οποία λειτουργούσαν οι βασικές υπηρεσίες ηλεκτρισμού, όταν από τον ηλεκτρισμό εξαρτώνταν τα πάντα… Από τη λειτουργία των αεροδρομίων μέχρι τη θέρμανση. Όλα. Στο τέλος ο Άρθουρ Σκάργκιλ έγινε το πιο μισητό πρόσωπο στη Βρετανία και η Θάτσερ κυριάρχησε απόλυτα στην βρετανική και την παγκόσμια πολιτική σκηνή.
Οι συνδικαλιστές μέχρι τώρα αλείφουν βούτυρο στο ψωμί του Σαμαρά. Αποφάσισαν να ταλαιπωρήσουν μέχρι και την Τρίτη το επιβατικό κοινό όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς ενώ πέφτουν οι πρώτες ιδέες για γενική απεργία από τη ΓΣΕΕ. Όσο πιο «πολιτική» γίνει η κινητοποίηση των συνδικάτων, τόσο πιο εύκολη θα είναι η δουλειά για την κυβέρνηση.
ΥΓ1: Βάζω στοίχημα πως η ΔΗΜΑΡ θα μείνει στη διαφωνία, χωρίς να απειλήσει την κυβερνητική συνοχή. Προέκυψε στο πολιτικό προσκήνιο ως «ολίγον έγκυος» και έτσι συνεχίζει. Τώρα αν μπορεί να πάει μακριά έτσι, όχι δεν μπορεί να πάει.
ΥΓ2: Ο Σαμαράς πρέπει να διδαχθεί και κάτι άλλο από τη Θάτσερ. Ο χρόνος δεν είναι θέμα, όταν έχεις τη κοινή γνώμη με το μέρος σου. Εννιά μήνες κράτησε η απεργία των ανθρακωρύχων κόντρα στη Θάτσερ, οπότε και η κυβέρνηση πρέπει να ξεκαθαρίσει πως μπορεί να ανεχτεί κινητοποιήσεις ακόμη και για ένα ολόκληρο χρόνο.
