Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Οι μισοί και πλέον Έλληνες έχουν την άποψη πως είμαστε ένας λαός μοναδικός που κάνει τους υπόλοιπους να μας ζηλεύουν, να μας φθονούν, να επιβουλεύονται τα κάλλη μας και την ομορφιά μας. Αυτοί λοιπόν οι ζηλόφθονοι επιδρομείς, τα χουν βρει με τη διεφθαρμένη ελίτ της χώρας και μας οδηγούν από κοινού στην καταστροφή. Αυτό είναι πάνω κάτω το βασικό σενάριο.
Οι άλλοι μισοί Έλληνες τώρα, έχουν την ακριβώς ανεστραμμένη εικόνα. Πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας καταστρέψει γιατί το κάνουμε εξαιρετικά εύκολα μόνοι μας. Μνημόνια λοιπόν μέχρι να σβήσει ο ήλιος γιατί είμαστε ένας λαός του χαβαλέ και της πλάκας κι αν είναι κανείς στοιχειωδώς ευφυής, το μόνο για το οποίο αξίζει να προσπαθήσει είναι να την κάνει όσο πιο γρήγορα με «ελαφρά πηδηματάκια» και να έρχεται στην Ελλάδα μόνο για διακοπές.
Πρόκειται για δύο ψευδαισθήσεις απόλυτα ζωτικές για την επιβίωση του σημερινού πολιτικού συστήματος το οποίο είναι σαφέστατα πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Κι αυτό φάνηκε πολύ καθαρά αυτή την εβδομάδα καθώς η αλήθεια βρίσκει πάντα τον τρόπο να εκδικείται.
Λίγο πολύ, η «αριστερή» κυβέρνησή μας, έλεγε πως δίνει μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος στη Χαλκιδική, κόντρα στην καναδική πολυεθνική «Eldorado Gold». Προφανώς πιστεύουν πως «σαν την Χαλκιδική δεν έχει…» διότι την ίδια ώρα που ο Καρανίκας έστελνε «στα τσακίδια» τον «περιβαλλοντικό ιμπεριαλισμό» των Καναδών, μια μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση με την επωνυμία «Fos» από το λαϊκό Πέραμα, γέμιζε με «μαύρο χρυσό» ολόκληρο τον Σαρωνικό!
Έχοντας γεννηθεί πριν από 50 χρόνια κι έχοντας μεγαλώσει στα βράχια της Πειραϊκής, τέτοιου μεγέθους οικολογική καταστροφή δεν θυμάμαι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε λαός της πλάκας, όπως θέλει το άλλο σενάριο. Αυτό σημαίνει πως όσο γενικεύουμε τις ευθύνες («φταίμε όλοι») στην πραγματικότητα βοηθάμε στο να μην φταίει κανένας. Οπότε ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Εν προκειμένω λοιπόν, η στοιχειώδης περιβαλλοντική ευαισθησία επιβάλλει να επιμεριστούν ευθύνες.
Πολιτικές ευθύνες στον υπουργό κ. Κουρουμπλή, ο οποίος υποτίμησε τη σημασία του συμβάντος καθώς αφορούσε στην αρχή τα λαϊκά Σελήνια της Σαλαμίνας. «Αυτούς τους έχουμε για πλάκα» θα πρέπει να σκέφτηκε ο κ. Κουρουμπλής και προτίμησε να βολτάρει με υπουργικό «γκλαμ» στο Λονδίνο, οπότε έφτασε Πέμπτη πρωί για να πάει, λέει, να κάνει ΑΥΤΟΨΙΑ στην καταστροφή. Ανέκδοτο, όπως κι αν το δεις. Είχε τουλάχιστον την προσωπική ευθιξία να θέσει την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού κι ευελπιστώ ο κ. Τσίπρας να την κάνει αποδεκτή.
Επιχειρησιακές ευθύνες στον Αρχηγό του Λιμενικού Σώματος, τον Αντιναύαρχο Ράπτη, ο οποίος απέτυχε να συντονίσει τις δυνάμεις του και τις ιδιωτικές εταιρείες που κλήθηκαν να αναλάβουν το έργο της απορρύπανσης. Κι εδώ όπως και με τις πυρκαγιές το «άλλοθι» είναι ο «στρατηγός άνεμος». Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Έχει ο καιρός γυρίσματα κι αν αυτό δεν το έχεις μάθει μέχρι να γίνεις Αντιναύαρχος δεν θα το μάθεις ποτέ. Καλύτερα να πας σπίτι σου αφού το σώμα που διοικείς δεν κάνει ένα τηλέφωνο στην ΕΜΥ να μάθει αν θα αλλάξει ο καιρός ή δεν σηκώνεις ένα ελικόπτερο για να έχεις τη «μεγάλη εικόνα» και να ξέρεις πως πρέπει να διατάξεις τα μέσα που έχεις στη διάθεσή σου για να μη σου ξεφύγει η πετρελαιοκηλίδα.
Επίσης, θα έπρεπε μέσα σε 24 ώρες να τεθούν σε διαθεσιμότητα όλοι οι υπηρεσιακοί παράγοντες του ΥΕΝ που εμπλέκονται στο γεγονός πως το πλοιάριο που βυθίστηκε είχε κριθεί αξιόπλοο. Ένα πλοίο υπερήλικο, καθώς είχε ναυπηγηθεί το 1972 όπου στο μηχανοστάσιό, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της ΠΕΝΕΝ, εκεί δηλαδή όπου σημειώθηκε η εισροή υδάτων, έφερε διάφορα πρόχειρα μπαλώματα με σκοπό να κλείσουν τις ανοιχτές τρύπες.
Έχουμε τα μαύρα χάλια μας όχι γιατί είμαστε όλοι ανίκανοι και χαβαλετζήδες αλλά γιατί έχουμε επιτρέψει στην πολιτική τάξη να μην πράττει το αυτονόητο, οπότε μας φέρνει κάθε τόσο μπροστά στο αδιανόητο. Όταν ένας υπουργός είναι άχρηστος πρέπει να τον στέλνεις σπίτι του. Τελεία. Ούτε πόση ζημιά θα κάνει, ούτε πόσους σταυρούς κουβαλάει. Όταν ένας Αρχηγός «δεν το’ χει», τον αλλάζεις επί τόπου. Πότε θα τον αλλάξεις; Αφού χάσει τον πόλεμο; Όταν για μια υπηρεσία βοά ο κόσμος πως «τα παίρνει», κάτι θα πρέπει να κάνεις γι αυτό. «Μαύρος χρυσός» μιλάμε, την ώρα που κυνηγάς τον κουλουρτζή της πλατείας Αριστοτέλους.
Ας κάνει τουλάχιστον αυτό, η «πρώτη φορά Αριστερά». Μπροστά στο μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα σε βάρος του Σαρωνικού και της Αττικής κι ενώ ακόμη υπάρχει τουριστική σεζόν, γεγονός που θα έχει εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες στην τουριστική εικόνα της χώρας. Που είναι λοιπόν η τόλμη ενός άλλου ήθους διακυβέρνησης μπροστά στις ευθύνες για μια τέτοια καταστροφή; Πουθενά; Θα συνεχίσουν να φτιάχνουν – κατά τη γνωστή μαοϊκή ρήση «χάρτινες τίγρεις» για να τις κατατροπώνουν εύκολα και θα σχεδιάζουν επιδοτούμενα σεμινάρια για το πώς οι άνεργοι μεταλλωρύχοι θα γίνουν…. μελισσοκόμοι;
ΥΓ: Οι «παρέες» μπορεί να γράφουν ιστορία σε αυτό τον τόπο αλλά επωμίζονται και τις ευθύνες της. Πράγμα που θέλουν να ξεχνούν συνήθως…
