Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ένα από τα σοβαρά προβλήματα αυτής της χώρας είναι η θεωρία. Πολλά λόγια κι ελάχιστες πράξεις. Και μπορεί στη θεωρία να φαίνονται όλα καλά και άγια, όταν όμως έρχεται η ώρα της πράξης αρχίζουν τα προβλήματα.
Τα γράφω αυτά καθώς διάβασα την Κυριακή το μακροσκελές άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στο «Βήμα», όπου προσπάθησε να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Εκεί λοιπόν μεταξύ άλλων αναφέρει τις παθογένειες στις συνδικαλιστικές και κομματικές πρακτικές που ακολουθούνται, τους 1800 φορείς που εποπτεύονται από το δημόσιο αλλά και τους δικηγόρους που διαιωνίζουν δίκες. Οι επισημάνσεις είναι σωστές. Αλλά το ερώτημα για το συντάκτη του άρθρου που συμβαίνει να έχει διατελέσει πρωθυπουργός αυτής της χώρας είναι πολύ απλό: Κι εσύ τι έκανες για όλα αυτά;
Διάβασα επίσης μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας όπου διατυπώνει την θέση πως πρέπει η Αριστερά να απελευθερώσει την κοινωνία από τον κρατισμό!
Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα. Στα είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά ξέρω πως για να είναι πραγματικά αποτελεσματική μια διακυβέρνηση πρέπει οι κυβερνώντες να παίρνουν να «ασανσέρ» του πραγματισμού και να κατεβαίνουν από τα «σύννεφα» των ιδεολογικών θεωριών τους.
Συνεπώς, το ερώτημα είναι αν ο Πιτσιόρλας «το ζει» μόνος του όλο αυτό κι αν θα έχει την τύχη του Ανδρέα Ανδριανόπουλου που βγήκε τη δεκαετία του 90 με θέσεις πολύ πιο προωθημένες από αυτό που μπορούσε να «χωνέψει» το πολιτικό περιβάλλον εκείνης της εποχής. Και το σημειώνω αυτό διότι είμαι βέβαιος πως πολλοί σύντροφοί του στο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαθαν αλλεργικό σοκ διαβάζοντας τη συνέντευξη στην οποία υπεραμύνεται των ιδιωτικοποιήσεων.
Στην πολιτική λοιπόν, για να έχει τύχη μια θέση ή μια ιδέα, δεν φτάνει να τη διατυπώνει κανείς. Πρέπει να γίνεται και «κτήμα» μιας κοινωνικής βάσης που θα τη στηρίξει και θα της δώσει τα περιθώρια να γίνει πράξη. Αυτή η κοινωνική βάση τουλάχιστον στον χώρο αυτό που θέλει να αποκαλείται «κεντροαριστερά» δεν υπάρχει. Τουλάχιστον με μαζικούς όρους. Είναι ο χώρος που συγκροτήθηκε πολιτικά μέσα από τις σχέσεις του με το δημόσιο χρήμα. Εκπροσωπήθηκε πολιτικά όλα τα προηγούμενα χρόνια από το ΠΑΣΟΚ και σήμερα έχει στραφεί στο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μερίδιο κρατικής προστασίας. Αυτό εξηγεί και την αποτυχία του σημιτικού «εκσυγχρονισμού». Μένει να δούμε αν και ποια θα είναι η «παρέα» του Πιτσιόρλα.
Και οι δύο αυτές δημοσιεύσεις προηγήθηκαν της εκλογής του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσαν να διαβαστούν στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να βρεθεί ένας κοινός τόπος στο πολιτικό σύστημα για να προχωρήσουν τα πέντε – δέκα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη το ενδεχόμενο αυτό απομακρύνεται και η πόλωση δείχνει να επιστρέφει. Η Φώφη Γεννηματά, για παράδειγμα, έσπευσε να δηλώσει πως την χωρίζει άβυσσος με τις ιδέες του κ. Μητσοτάκη. Προφανώς το ίδιο θα συμβαίνει και με τις ιδέες του κ. Σημίτη.
Το πολιτικό σύστημα δείχνει διατεθειμένο να συνεχίσει τους «καβγάδες» για τη θεωρία. Και μέχρι εκεί. Όμως το ζήτημα δεν είναι πια αν πρέπει ή όχι να γίνονται ιδιωτικοποιήσεις. Σε αυτό θα έπρεπε να συμφωνούν όλοι κι από κει και πέρα ο πολιτικός διάλογος θα έπρεπε να αφορά στο πως οι ιδιωτικοποιήσεις θα δημιουργούν μεγαλύτερο όφελος για την οικονομία και την κοινωνία. Διότι νομίζω κανείς δεν ξετρελάθηκε με το τίμημα που πουλήθηκε τελικά ο «Αστέρας», όπως επίσης θα περιμένω σήμερα που ανοίγουν οι φάκελοι των προσφορών να δω το τίμημα που είναι διατεθειμένοι να δώσουν οι Κινέζοι της Cosco για το λιμάνι του Πειραιά.
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορεί να είναι case-by-case scenario. Πρέπει να υπάρχει μια συνολική στρατηγική στόχευση και δυστυχώς διαχρονικά υπήρξε έλλειμμα σε αυτόν το τομέα. Το αποτέλεσμα είναι αλλού να «φυσάνε το γιαούρτι» όπως στην περίπτωση των αντιδράσεων των Περιφερειαρχών στην πώληση των αεροδρομίων στη Fraport αλλά να μην έχει «ανοίξει μύτη» για τον αφελληνισμό μιας στρατηγικής σημασίας και κερδοφόρας επιχείρησης όπως ο ΟΤΕ.
Μέσα στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον κάποια πράγματα, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι προδιαγεγραμμένα. Στην πραγματικότητα λοιπόν όσο το πολιτικό σύστημα σκιαμαχεί γύρω από θεωρίες και επαναλαμβάνει ατέλειωτες συζητήσεις για τα αυτονόητα, θα αναγκαζόμαστε να πουλάμε χρυσάφι σε τιμές … ασημικών. Αλλά είναι άφαντη η «κεντροαριστερά» που θα μπορούσε αυτή τη διαπίστωση να την κάνει «κτήμα» ολόκληρης της κοινωνίας.
