Υπό τον φόβο να εξελιχθεί το Μάλι σε ορμητήριο τρομοκρατών ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε την έναρξη στρατιωτικής επέμβασης στην αφρικανική χώρα που το βόρειο τμήμα της έχει περιέλθει πλέον στον έλεγχο των αυτονομιστών ανταρτών.
Με την πρωτοβουλία του ο σοσιαλιστής Ολάντ αποπειράται να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των Γάλλων προτάσσοντας το θέμα της εθνικής ασφάλειας από την καίρια απειλή των ισλαμιστών φονταμενταλιστών, στον απόηχο των δημοσκοπήσεων που εμφανίζουν τη δημοτικότητα του στο ναδίρ και με την δαμόκλειο σπάθη της οικονομικής ύφεσης να επικρέμεται πάνω από τη Γαλλική Δημοκρατία.
Επισήμως, η ευθύνη για την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στο Μάλι αποδίδεται στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων τα οποία προ ολίγων μηνών πραγματοποίησαν την συνταγματική εκτροπή στη χώρα και είχε ως αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του προέδρου και την παράδοση του Μάλι στο χάος. Εν μέσω αυτού του κλίματος πολιτικής αστάθειας, οι αντάρτες του Βορά προχώρησαν ταχύτατα στην κατάληψη τριών επαρχιών της χώρας και ανακήρυξαν το ανεξάρτητο Αζαγουάντ, που αντιστοιχεί στα δύο τρίτα της συνολικής έκτασης του Μάλι.
Αυτή, όμως, είναι μονάχα η μία όψη του νομίσματος, καθώς το πρόσφορο έδαφος για την εκδήλωση της ανθρωπιστικής κρίσης στο Μάλι είχε καλλιεργηθεί από την εποχή της στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στην Λιβύη.
Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί εμπειρογνώμονες, το μόρφωμα της Αλ Κάιντα που κυριαρχεί στην χώρα εξοπλίστηκε και ανδρώθηκε στα πεδία των μαχών εναντίον του συνταγματάρχη Καντάφι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Λίβυος ηγέτης γνώριζε άψογα τον τρόπο να διατηρεί τις ισορροπίες μεταξύ των αντιμαχόμενων φυλών και των θρησκευτικών ομάδων στο υπογάστριο της Λιβύης.
Με τη λήξη των νατοϊκών επιχειρήσεων, οι μισθοφόροι των Αμερικανών δεν άργησαν να στραφούν εναντίον των «ευεργετών» τους και δημιούργησαν μια νέα «μπαρουταποθήκη» στην δυτική ζώνη του Σαχέλ.
Το κράτος, που μέχρι πρότινος αποσπούσε εγκωμιαστικά σχόλια ως πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής σταθερότητας στην περιοχή, παραδίδεται τώρα σε έναν φαύλο κύκλο βίας, ενώ χιλιάδες άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να βρουν καταφύγιο στην γειτονική Νιγηρία, το Νίγηρα και τη Μαυριτανία.
Από τη πλευρά της, η Δύση δεν δίστασε να ανταποκριθεί στις πολεμικές ιαχές παρακολουθώντας τους αντάρτες να βάζουν «χέρι» στα συμφέροντα της στην περιοχή. Τόσο το πλούσιο σε αποθέματα χρυσού, πετρελαίου και διαμαντιών υπέδαφος του Μάλι όσο και η γεωστρατηγική του θέση στους ενεργειακούς και εμπορικούς «δρόμους» ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και τον Ατλαντικό Ωκεανό καθιστούν τη χώρα ένα πρώτης τάξεως «φιλέτο» για τις επεκτατικές διαθέσεις των Αμερικανών και δεν επιθυμούν επ’ουδενί να το παραδώσουν αμαχητί στους αυτονομιστές της Αλ Κάιντα.
Με τις μνήμες από το βρώμικο «παιχνίδι» του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν ακόμη νωπές, η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί ξανά την Δύση να σπέρνει ανέμους και να θερίζει θύελλες. Απλώς, αυτή τη φορά παρασέρνει στο διάβα της μία χώρα που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είχε μέχρι πρότινος καταφέρει να αποτελέσει μια «όαση» σταθερότητας στην πολύπαθη «μαύρη ήπειρο»…
