Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Ο Τζορτζ Σόρος έγραψε πρόσφατα βιβλίο στο οποίο προκαλεί μεγάλη έκπληξη για την κριτική που κάνει και τις διεξόδους που προτείνει για την εντεινόμενη Ευρωπαϊκή κρίση.
Προειδοποιεί ξεκάθαρα πως με τις πολιτικές λιτότητας και αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων η Ευρώπη οδηγείται σε οικονομική και πολιτική διάλυση.
Στο βιβλίο του με τίτλο «Το στοίχημα για την Ευρώπη» ο Σόρος επιτίθεται στο Βερολίνο κατηγορώντας το ότι έχει ξαπλώσει την Ευρώπη στο κρεβάτι του Προκρούστη, όπως διαβάζουμε σε σχετικό δημοσίευμα του σκάι. Καλεί την καγκελάριο Μέρκελ να σταματήσει την καταστροφική πολιτική των περικοπών.
Παράλληλα αναφέρει πως η Ευρώπη μεταλλάχθηκε από μια ένωση ισότιμων χωρών σε μια σχέση μεταξύ δανειστών και οφειλετών. Αναρωτάτε δε τι σημαίνει το πρόταγμα που ακούμε συχνά για περισσότερη Ευρώπη: «Σημαίνει περισσότερη λιτότητα, περικοπές και υψηλή ανεργία, σημαίνει προοπτική διαρκούς ανεργίας. Η Ευρώπη είναι από πολλές απόψεις η πιο ανεπτυγμένη ήπειρος και ταυτοχρόνως το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού και όμως βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής και πολιτικής διάλυσης»
Εκεί που όμως ο αμφιλεγόμενος Αμερικανός επιχειρηματίας προκαλεί σοκ είναι απάντηση στο ερώτημα του τι μπορούμε να κάνουμε για να αναστρέψουμε αυτή την κατάσταση. Ο Σόρος ούτε λίγο ούτε πολύ λέει πως η Γερμανία θα έπρεπε να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.
«Η Γερμανία να εγκαταλείψει το ευρώ, επιτρέποντας στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις χώρες- οφειλέτες, να αποκτήσουν τον έλεγχό του. Εφόσον το συσσωρεμένο χρέος μετριέται σε ευρώ, έχει σημασία ποιος παραμένει υπεύθυνος για το νόμισμα. Αν έφευγε η Γερμανία, σίγουρα θα σημειωνόταν υποτίμηση του ευρώ. Οι χώρες – οφειλέτες θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους και το χρέος θα συρρικνωνόταν σε πραγματικούς όρους. Και αν ήλεγχαν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα , δεν θα υπήρχε πλέον κίνδυνος αθέτησης»
Μάλιστα χρεώνει στην κραταιά οικονομία της Γερμανίας και την ίδια τη σχετική αστάθεια του Ευρώ, αφού αναφέρει πως το ευρώ χωρίς τη Γερμανία θα ήταν ένα σταθερό νόμισμα. Αναγνωρίζει δε πως η έξοδος της Γερμανίας θα ήταν σοκ για την οικονομία της αλλά αυτό θα ανακούφιζε τις υπόλοιπες χώρες.
Δικαιώνει αφενός τη Γερμανία στις επιλογές της για δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά αναγνωρίζει ως αδικία την επιβολή της ίδιας νόρμας σε κράτη με «διαφορετικές ανάγκες και προτεραιότητες.»
Ο Τζωρτζ Σόρος εμφανίζεται εξόχως προκλητικός και αιρετικός στις θέσεις του κυρίως επειδή αμφισβητεί το κοινώς αποδεκτό ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Γερμανίας στην ευρωζώνη είναι ότι η σταθερή της οικονομία προσέδιδε σταθερότητα και στο κοινό νόμισμα. Ουσιαστικά προσπαθεί να αναστήσει το φάντασμα του Keynes, κάτι που όλο γίνεται κοινός στόχος όλο και περισσότερων πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Προς το παρόν ωστόσο και οι ίδιοι οι ευρωπαίοι πολίτες με την ανάδειξη ως επι τω πλείστον συντηρητικών δυνάμεων στις ευρωεκλογές φαίνεται να αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια στη λογική του ‘σφιξίματος του ζωναριού’. Αν είναι όμως να υπάρξει μια εναλλακτική σε αυτήν την κατεύθυνση τότε αυτή θα πρέπει μάλλον να αναδειχθεί από τις χώρες που, όπως ο Σόρος γράφει, έχουν άλλες ανάγκες από αυτές της Γερμανίας.
