Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Ο Χαρδαλιάς ήρθε για να μείνει. Ο πλανήτης έχει μπει στη ζώνη του λυκόφωτος. Καμία πραγματικότητα δεν θα είναι ίδια με όσα ξέραμε. Όχι τόσο εξαιτίας της πανδημίας (τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα) όσο εξαιτίας των συνεπειών από τη διαχείριση της πανδημίας με τον “κινέζικο” τρόπο. Αλλά σε αυτό το μικρό κομμάτι του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα διασταυρώνονται τρείς κρίσεις. Η κρίση των συνεπειών του κορωνοιού σε μια πτωχευμένη επί της ουσίας χώρα που ζει στην εντατική του ευρω-ψυχιατρείου του Δρ. Σόιμπλε, τη στιγμή που ο φθονερός γείτονας, η Τουρκία, ανοίγει την πόρτα για να τελειώσει τη δουλειά.
Εντάξει ο Καζαντζάκης λέει πως η Ελλάδα ζει μέσα από διαδοχικά θαύματα. Μάλλον θα χρειαστούμε άλλο ένα τέτοιο. Διότι μετά το ευχάριστο διάλλειμα του Μαΐου που βγήκαμε να ανεμίσουμε τις πλεξούδες μας στα λιβάδια, μας περιμένουν δύσκολοι μήνες. Με τον τουρισμό κλειστό και την εστίαση ανοιχτή για “εσωτερική κατανάλωση”, θα πεινάσει πολύς κόσμος εφόσον ξεκαθαρίστηκε πως “λεφτόδεντρο” δεν υπάρχει. Δεν συμβαίνει μόνο σε μας, συμβαίνει παντού. Οι γείτονες κλαίνε τις πτωχευμένες τους τράπεζες και κάποιος πρέπει να πληρώσει γι αυτό…
Μπορεί λοιπόν σήμερα ο Χαρδαλιάς να κάνει τον “σούπερ ήρωα” της Marvel κυνηγώντας παππούδες στις τράπεζες και πιτσιρικάδες που πίνουν μπύρες στις πλατείες , αλλά όταν το πράγμα “στραβώσει” με την Τουρκία, τότε θα πρέπει να ξεχάσει αυτές τις “ήσυχες μέρες” του “Μένουμε στον κόσμο του Malboro”. Σύντομα θα κληθεί να αναμετρηθεί με όλους τους συλλογικούς φόβους που θα βγούνε στους δρόμους ή θα κλειστούνε στα σπίτια και θα πρέπει να εγγυηθεί ένα κράτος προστασίας για τους πολίτες του. Μαζί με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ασφαλώς.
Άλλωστε και ο ίδιος ο Χαρδαλιάς αυτό ονειρεύεται. Όταν μεγαλώσει να γίνει Χρυσοχοίδης.Έχει διαμορφώσει πρότυπο ηγεσίας ο Μιχάλης.
