Γράφει ο Ηλίας Διακουμάκος
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται προ των πυλών, στο κατώφλι της εξουσίας, νιώθεις μία διάχυτη ευφορία να σε περιτριγυρίζει. Το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι χαρά, τόση ανέλπιστη και απροσδόκητη που σε εντυπωσιάζει. Νιώθεις την χαρά του κόσμου, νιώθεις την ελπίδα και την αισιοδοξία του. Αισθάνεσαι έντονα την προσμονή που υπάρχει στον αέρα, την μεγάλη προσμονή για κάτι.*
Ίσως να φταίνε οι προσδοκίες που καλλιεργούν στον κόσμο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως ,πάλι, να φταίει το χαμηλό βαρομετρικό των τελευταίων ημερών. Κανείς δεν ξέρει. Μία διάχυτη αισιοδοξία, πάντως, έχει αρχίσει να πλανάται στον αέρα. Μία διατεταγμένη αισιοδοξία που μοιάζει με φάντασμα και μπερδεύεσαι λίγο, καθώς δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αν πρέπει να χαρείς κι εσύ ή να τρομάξεις.
Όταν, όμως, ανοίγεις την τηλεόραση τότε βεβαιώνεσαι. Όχι, δεν ήταν ιδέα σου, δεν ζούσες σε εικονική πραγματικότητα. Το βλέπεις ολοκάθαρα μπροστά σου. Το βλέπεις όταν παρατηρείς τα πρόσωπα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που μετά βίας κρύβουν την χαρά τους στις εκπομπές που τους στέλνουν για να διαπληκτίζονται και να κομπορρημονούν. Το βλέπεις στο βλέμμα τους, όταν αποφασίζουν να αφήσουν τον καταγγελτικό λόγο (τι σόι αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν δίχως αυτόν?) και να παραμερίσουν το κακομοιριασμένο ύφος που χρησιμοποιούν για να πείσουν τον κοσμάκη ότι συμπάσχουν με τα προβλήματα του.
Το βλέπεις στα γεμάτα αυτοπεποίθηση, χαμογελαστά τους πρόσωπα, το βλέπεις στις επηρμένες εκφράσεις τους (αλήθεια, πότε πρόλαβαν?). Καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα αλλάζουν όταν τους ακούς να λένε ότι τώρα είναι η ώρα της Αριστεράς. Η Αριστερά, λένε, για πρώτη φορά ‘’ακουμπάει’’ την εξουσία! Το ακούς και εντυπωσιάζεσαι. Αλήθεια?! Είναι η ‘’πρώτη της φορά’’, δηλαδή?! Και το ’81, τότε, τι ήταν?!
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μεγάλες ρήξεις
Οι Συριζαίοι μας μιλούν για τις μεγάλες ρήξεις που θα κάνουν, την στιγμή που δεν έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους στα στοιχειώδη. Μας μιλούν για το λαμπρό μέλλον που μας περιμένει χωρίς να διευκρινίζουν με ποιό τρόπο θα φτάσουμε σε αυτό, μας μιλούν για τις πιο όμορφες μέρες που δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, αλλά χωρίς κανείς τους να απαντά με σαφήνεια αν αυτές οι μέρες θα μας βρουν στην ευρωζώνη ή στην δραχμή.
Στις δηλώσεις των στελεχών πάντα υπάρχει κάτι που παραμένει αδιευκρίνιστο, ανομολόγητο και ασαφές. Σκόπιμα! Βλέπεις ανθρώπους που η δουλειά τους είναι να μιλάνε, που για αυτή τη ‘’δουλειά’’ πληρώνονται αδρά από τους φόρους των ελλήνων φορολογουμένων, να μιλάνε συνεχώς και να μη λένε τίποτα το ουσιαστικό.
Βλέποντας τους, συνειδητοποιείς ότι το μέλλον μίας ολόκληρης χώρας κρίνεται από τις αποφάσεις αυτών των υπερφίαλων πολιτικών στελεχών που δεν μπορούν να δώσουν μία ξεκάθαρη απάντηση σε ένα απλό και συγκεκριμένο ερώτημα: εντός ή εκτός ευρώ? Δεν έχει αποφασίσει ακόμα το κομματικό κονκλάβιο των συνιστωσών που απαρτίζουν τον σύριζα. Το μέλλον μας κρίνεται από τους Λαφαζάνηδες, τους Παπαδημούληδες και τα λοιπά θλιβερά απομεινάρια των άεργων μεσοαστών της γενιάς του πολυτεχνείου, το ‘χετε καταλάβει?
Όσοι έχουνε λίγο μυαλό σε αυτήν την χώρα ξέρουν. Ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από ορισμένες, ήσσονος σημασίας, προσχηματικές διευκολύνσεις σε επίπεδο παροχών και φορολογικών ελαφρύνσεων για τα πιο χειμαζόμενα από την κρίση κοινωνικά στρώματα, δεν πρόκειται να κάνει κάτι περισσότερο. Και να ήθελε, δηλαδή, δεν έχει τα περιθώρια.
Δεν βρισκόμαστε στο ’81 ,όπου με αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο και με αυξήσεις μισθών και συντάξεων, θα μπορούσαν να ανακουφιστούν οι μη προνομιούχοι. Δεν υπάρχουν, πλέον, περιθώρια για νέα ‘’συμβόλαια με τον Λαό’’ για έναν απλούστατο λόγο: οι ‘’κουτόφραγκοι’’ δεν δίνουν άλλα ‘’τσάμπα’’ δανεικά.
Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα τα πράγματα:
Α) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να επαναδιαπραγματευθεί από μηδενική βάση το χρέος, ούτε θα προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή ή καταγγελία του ως επαχθούς. Το Μνημόνιο είναι έγγραφο που δεσμεύει την χώρα για τις επόμενες δεκαετίες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι σημερινές και οι μελλοντικές κυβερνήσεις είναι να παζαρεύουν αενάως με τους δανειστές τις λεπτομέρειες, έχοντας πάντα την θέση του αδύναμου στην διαπραγμάτευση…
Β) Δεν πρόκειται, επίσης, να προχωρήσει σε έναν αποσπασματικό έστω, εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας (κάτι, άλλωστε, που δεν έγινε ούτε και τη δεκαετία του ’80 από το ΠΑΣΟΚ). Οι δομές του άτυπου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια θα συνεχίσουν να υπάρχουν, καθιστώντας το ελληνικό κράτος, κράτος εθνικής ασφάλειας. Σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να τις αποδομήσει, θα ήταν σαν να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Η δυσανεξία από το βαθύ κράτος και ό,τι αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του θα προμήνυε δυσάρεστες εξελίξεις για την κυβερνητική του βιωσιμότητα…
Γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βγάλει στην ‘’σέντρα’’ την πολιτική αλητεία που μας έφερε σε αυτή την τραγική κατάσταση. Δεν πρόκειται να γίνουν εξεταστικές επιτροπές για τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης, ούτε πρόκειται να ανοίξουν φάκελοι και να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη υποθέσεις διαφθοράς. Οι αφελείς που ονειρεύονται κρεμάλες ας κρατήσουν μικρό καλάθι. Το πολύ πολύ να δικαστούν, για τα μάτια του κόσμου, τίποτα καμένα χαρτιά σαν τον Άκη και τον ‘’Χέρι-Χέρι’’ ή και τον Μπένι ακόμα…
Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει, για λόγους εντυπωσιασμού, είναι η επαναλειτουργία της κρατικής τηλεόρασης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αναγάγει σε σύμβολο της ’’δημοκρατίας’’ τα γεγονότα της κατειλημμένης ΕΡΤ πριν από δύο χρόνια.
Ένα νέο ‘’πολυτεχνείο’’ δηλαδή, σαφώς λιγότερο ηρωικό σε κάθε περίπτωση, αλλά εξίσου επικοινωνιακά λειτουργικό και αποτελεσματικό για την ανάδειξη των νέων ιδρυτικών μύθων της μετά-μεταπολιτευτικής Ελλάδας. (‘’ήμουν κι εγώ εκεί εκείνον τον Ιούνιο’’ θα λέμε και θα δακρύζουμε από αγωνιστική περηφάνια. Τα γνωστά…)
Γ) Δεν πρόκειται να γίνει κάποιο ειδικό δικαστήριο για όλους όσους ευθύνονται για την ένταξη της χώρας στην δικαιοδοσία του ΔΝΤ και ο λόγος είναι απλός: ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της πολιτικής υπευθυνότητας και της ανάγκης για εθνική συναίνεση θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει μαζί τους, γιατί ‘’οι στιγμές που περνά η πατρίδα είναι κρίσιμες’’…
Δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο, ούτε πρόκειται να διεκδικήσει ό,τι δικαιωματικά ανήκει στον ελληνικό λαό από τις 100 οικογένειες που παριστάνουν την ‘’αστική τάξη’’ σ’ αυτό τον τόπο. Οι ,σχετικά, πρόσφατες δηλώσεις Δασκαλόπουλου και η συνάντηση με την Γιάννα το δείχνουν ξεκάθαρα.
Εν κατακλείδι
Είναι παράδοξο να περιμένει κανείς ότι οι ρήξεις που χει ανάγκη η χώρα μπορούν να γίνουν από ένα καθ’ όλα συστημικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το παλιό, πιασάρικο συνθηματάκι της δεκαετίας του ’80, προσαρμοσμένο στο σήμερα: ‘’Ο ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία’’ μόνο σαν σύντομο ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί. Η επερχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι σύντομη και βραχύβια, αποτελώντας το οριστικό τέλος μίας ολόκληρης εποχής και όχι την απαρχή μίας καινούργιας.
Θα καταρρεύσει κάτω από το συντριπτικό βάρος του οικονομικού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και από την έλλειψη μίας σαφούς στρατηγικής από την πλευρά των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς, συγχρόνως, να αποκλείεται το ενδεχόμενο της προβοκάτσιας με στόχο την ανατροπή της.
Το ιστορικό προηγούμενο του Αλιέντε, παραμένει επίκαιρο δίχως όμως τις απεχθείς αιματοχυσίες του τότε (γιατί να κατεβάσεις τα τανκς όταν έχεις την τηλεόραση?). Η στρατηγική της έντασης αποτελεί ένα δυναμικό χαρτί στα χέρια ορισμένων τμημάτων της άρχουσας τάξης και είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η Ιταλία των ‘’μολυβένιων χρόνων’’ της δεκαετίας του ’70 αποτελεί, και αυτή με την σειρά της, μία χαρακτηριστική περίπτωση…
Αυτό που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, δεν είναι αυτή κάθε αυτή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτό που έρχεται μετά. Ο ερχομός μιας σκληρής, ρεβανσιστικής, εθνικιστικής δεξιάς, φαντάζει σχεδόν νομοτελειακός, άσχετα με τον τρόπο που θα καταλάβει την εξουσία (ή με την στρατηγική της έντασης ή με συνταγματικά μέσα ή με τον συνδυασμό και των δύο). Η εθνικιστική δεξιά που βρίσκεται καθ’ οδόν δεν θα αποτελεί ιστορική παρένθεση, όπως η βραχύβια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, θα έρθει για να μείνει. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο επικίνδυνο κομμάτι της υπόθεσης.
*ειρωνικός σχολιασμός
