Μαζί με τις θριαμβολογίες της Κυβέρνησης και των εταίρων της για την επιλογή του ΤΑΡ ως του αγωγού του νότιου διαδρόμου που θα συνδέει την Κασπία με την Ευρώπη, άρχισαν οι συνομωσιολογίες και οι κινδυνολογίες περί εξάρτησης της Ελλάδας από την Τουρκία και άλλα αφελή.
Για τις θριαμβολογίες των κυβερνητικών, να πούμε ότι με εξαίρεση τον Αντώνη Σαμαρά, που από την ανάληψη της πρωθυπουργίας της Χώρας, αποδέχτηκε τη σημασία του εγχειρήματος για την γεωπολιτική αναβάθμιση της Χώρας, το Δημήτρη Αβραμόπουλο που ως υπουργός Εξωτερικών έδωσε μάχες, λίγοι έχουν το δικαίωμα να θριαμβολογούν. Μέχρι και πολύ πρόσφατα, υπήρχαν πολιτικοί προϊστάμενοι υπουργείων με άμεσες αρμοδιότητες στην υπόθεση, που αν δεν «σαμπόταραν» ευθέως, καθυστερούσαν αδικαιολόγητα διαδικασίες απαραίτητες για την προώθηση του έργου.
Όσο για την εξάρτηση της Ελλάδας από την Τουρκία, επειδή ο ΤΑΡ τροφοδοτείται με αέριο μέσω Τουρκίας (!!!), να υπενθυμίσουμε στους επαΐοντες που βγαίνουν σε διάφορα κανάλια, ότι ο νέος αγωγός θα τροφοδοτείται μέσω ξεχωριστού συστήματος αγωγών transit που θα αρχίσει να κατασκευάζεται στη γειτονική χώρα, του Trans Anatolian Pipeline –TANAP. Στην εταιρεία του ΤΑΝΑΡ το 80% το κατέχει η αζέρικη Socar (το υπόλοιπο 20% η τουρκική Botas) και σε δεύτερη φάση θα διαθέτει ποσοστά και σε άλλες εταιρείες που θα μεταφέρουν αέριο προς την Ευρώπη (ΒΡ, Τοtal, Statoil και άλλες). Επιπλέον, ο ΤΑΝΑΡ σχεδιάζεται όχι μόνο για τη μεταφορά του αερίου από το κοίτασμα Sah Deniz II, αλλά και για το αέριο που θα προκύψει από νέα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν, αλλά και το αέριο του Τουρκμενιστάν και του Βόρειου Ιράκ. Για το λόγο αυτό ο σχεδιασμός του ΤΑΝΑΡ προβλέπει επέκταση δυναμικότητας στα 50 δις. κυβικά μέτρα αερίου το χρόνο, έναντι των 10 δις. σε πρώτη φάση και 20 σε δεύτερη που είναι η δυναμικότητα του ΤΑΡ.
Με πιο απλά λόγια, η Τουρκία είναι αυτή που κυρίως αναβαθμίζει το ρόλο της στον εφοδιασμό της Ευρώπης με φυσικό αέριο από την περιοχή της Κασπίας και της Μέσης Ανατολής και το τελευταίο που θα ήθελε θα ήταν να τον υποσκάψει με παιχνίδια του είδους που φαντάζονται οι κάθε είδους συνομωσιολόγοι.
