Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
«Αυτοί που αποκαλούνται ηγέτες μας δεν μπορούν να πάνε τη χώρα μπροστά, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι παιδιά και αυτό το αποκάλυψε η παρουσία του Τραμπ». Τάδε έφη Ντέιβιντ Λιντς, ο πάντα ανατρεπτικός και αιρετικός σκηνοθέτης και καλλιτέχνης που μίλησε πρόσφατα στον Guardian. Κι έχει δίκιο.
Ο Τραμπ δεν βρίσκεται εκεί που βρίσκεται τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας της «συστημικής πολιτικής» να λύνει προβλήματα των απλών πολιτών. Όχι πως ο Τραμπ θα καταφέρει να τα λύσει. Πιθανότερο είναι στο τέλος να συμβεί το ακριβώς αντίθετο κι αυτό διαφαίνεται ήδη αν αθροίσει κανείς τις δουλειές που θα χαθούν σε διάφορους κλάδους της αμερικανικής οικονομίας -από τα ηλιακά πάνελ μέχρι τις Harley Davidson- λόγω των «αντιποίνων» που θα εφαρμόσουν Ε.Ε, Κίνα και άλλες χώρες στην πολιτική δασμών της διακυβέρνησης Τραμπ.
Εντούτοις, δείχνει διαφορετικός από τα στερεότυπα της «συστημικής πολιτικής» που έχουν σιχαθεί οι απλοί πολίτες, καθώς για χρόνια ακούνε ωραία λόγια περί δημοκρατίας, την ώρα που η ζωή τους υποβαθμίζεται καθημερινά και νιώθουν πως δεν έχουν τον παραμικρό έλεγχο στο μέλλον τους. Οπότε όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, κάνεις κακό. Αυτό λέει η ιστορία, δυστυχώς.
Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα απόγνωσης μπροστά στο μέλλον κι αποστροφής για την πολιτική όπως την ξέρουμε, κυριαρχεί και σε μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Οι παλιές καλές μέρες του κοινού ευρωπαϊκού «σπιτιού» έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί καθώς τα «ρετιρέ» των Βορειοευρωπαίων αφαίμαξαν τα «κοινόχρηστα» των Νότιων του «ισογείου», οι οποίοι ήταν εύκολη λεία λόγω διαρθρωτικών προβλημάτων στις οικονομίες τους αλλά και λόγω κουλτούρας και νοοτροπίας.
Έτσι, ο «ζουρλομανδύας» του ευρώ που είναι κομμένος και ραμμένος στα γερμανικά μέτρα, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αναπτυξιακής ανάσας για τους φτωχούς συγγενείς, οι οποίοι ωστόσο καλούνται να σώσουν τη δημοκρατική τιμή της Ευρώπης, σε μείζονα ζητήματα όπως το προσφυγικό.
Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόταση που έκανε ο Τραμπ στον Μακρόν να εγκαταλείψει η Γαλλία την Ε.Ε και να συνάψει μια προνομιακή εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, κατά μία έννοια δεν είναι και τόσο παλαβή όσο ακούγεται. Ασφαλώς ο Μακρόν θα πρέπει να έζησε εκείνες τις στιγμές τα πιο αμήχανα λεπτά της θητείας του, αν και η Washington Post που έκανε τη σχετική αποκάλυψη δεν δίνει λεπτομέρειες για την αντίδραση του Γάλλου Προέδρου. Σίγουρα όμως κατάλαβε πως σ’ ένα τέτοιο κλίμα, θα μπει ακόμη πιο βαθιά στο συρτάρι η περιβόητη μεταρρυθμιστική ατζέντα του.
Κανείς δεν ξέρει όμως πως θ’ αντιδρούσε, εάν και όποτε βρισκόταν μπροστά σε μια τέτοιου τύπου πρόταση ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε. Η απειλή του ιταλικού βέτο που θα τίναζε στον αέρα όχι απλά τη Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό αλλά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ολόκληρο, ήταν μια πρώτη διερευνητική και προειδοποιητική βολή της Ρώμης προς τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι πολιτικές αψιμαχίες με την Ιταλία θα συνεχιστούν και είναι βέβαιο πως θα δούμε λίαν συντόμως κι άλλα «επεισόδια».
Στην «παιδική χαρά» της ευρωπαϊκής σκηνής είναι νομοτέλεια ν’ αναπτυχθούν ραγδαία οι πολιτικοί κλώνοι του Τραμπ, προς μεγάλη χαρά του Πούτιν και με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. Μπορεί αυτή τη φορά η Ευρώπη να τα μπάλωσε όπως όπως αλλά η επόμενη κρίση είναι αναπόφευκτη κι είναι απλώς ζήτημα χρόνου για να συμβεί.
Προσώρας στο μπάλωμα βοήθησαν τα «παιδιά» που παίζουν τους ηγέτες, όπως λέει και ο Ντειβιντ Λιντς. Ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας και ο άλλος ο «γλυκούλης», ο Σάντσεθ της Ισπανίας. Και βγήκε έτσι μια συμφωνία μόνο και μόνο για να μην καταρρεύσει ο κυβερνητικός συνασπισμός στη Γερμανία, το βάρος της οποίας όμως θα το επωμιστούν και πάλι δυο χώρες του Νότου.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και τα περί δημοκρατίας και ουμανισμού, στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη τύπου μετά τη σύνοδο, είναι η πικάντικη αριστερή σάλτσα για να την καταπιούμε πιο εύκολα.
Οι δημοκρατικές και ανθρωπιστικές αξίες στην πράξη και όχι στα λόγια, απαιτούν και την αντίστοιχη οικονομική επένδυση. Το να στοιβάζονται άνθρωποι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή να αλληλομαχαιρώνονται στα πάρκα, δεν είναι ούτε ουμανισμός, ούτε δημοκρατία. Είναι απλά αβάντα στη «μαμά”» Μέρκελ. Και ο δημοσιονομικός σκύλος χορτάτος και η πίτα της δημοκρατίας ολόκληρη, απλά δεν γίνεται! Είναι ένα μεγάλο ψέμα. Και κάθε ψέμα είναι σαν τη χιονοστιβάδα. “The longer it rolls, the bigger it gets” που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.
Από κει και πέρα είναι πραγματικά αστείο, να θεωρούμε σοβαρό οικονομικό αντάλλαγμα την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά που πλήττονται από τις προσφυγικές ροές. Να λέμε δηλαδή πάλι καλά που δεν σκέφτηκε κάνας γραφειοκράτης των Βρυξελλών να πληρώσουν κι από πάνω οι Έλληνες νησιώτες κάνα «προσφυγόσημο» για να μπορεί αυτός ν’ απολαμβάνει τον καφέ του στην Grand Place χωρίς την ενοχλητική θέα μελαμψών μουσουλμάνων!
Αλλά είπαμε… παιδιά!
