Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έβαλε χθες, κάτω από την απόφαση του ECOFIN για επιβολή προστίμων σε Πορτογαλία – Ισπανία λόγω απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους, μια «βαριά» και «αυτοκτονική» υπογραφή. Το… ημιεπίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, η «Εφημερίδα των συντακτών», προσπαθεί σήμερα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις λέγοντας ότι «ο Τσκαλώτος έμεινε μόνος του και αναγκάστηκε να υποχωρήσει», αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή: ο υπουργός Οικονομικών υπέγραψε χθες όχι μόνο την επιβολή «ποινής» σε Πορτογαλία και Ισπανία, αλλά και τις μελλοντικές καταδικαστικές αποφάσεις για την ίδια την κυβέρνηση της οποίας είναι υπουργός.
Η χθεσινή εξέλιξη είναι πολύ σημαντική, διότι αποτελεί το πρώτο βήμα ύστερα από το θρίαμβο του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα για επέκταση της πολιτικής κρίσης σε άλλες χώρες-μέλη.
Η πορτογαλική κυβέρνηση είναι «ειδικής σύνθεσης», καθώς έχει κορμό της το Σοσιαλιστικό κόμμα αλλά υποστηρίζεται από ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το Μπλόκο της Αριστεράς. Έχει προχωρήσει τελευταία σε σχετική – εξαιρετικά ήπια «χαλάρωση» της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτύχει να πιάσει τους συμφωνημένους με την Κομισιόν δημοσιονομικούς στόχους. Όλα αυτά ήταν όρος για να καταστεί δυνατόν να σχηματιστεί κυβέρνηση – αλλιώς η Πορτογαλία θα ήταν ήδη σε βαθιά πολιτική κρίση. Για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, η πορτογαλική κυβέρνηση διαβεβαίωνε την Κομισιόν ότι θα τηρήσει τους στόχους ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό της χώρας διαβεβαίωνε ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα λιτότητας.
Με την απόφαση για επιβολή προστίμου η ΕΕ σπρώχνει την Πορτογαλία σε μια νέα φάση πολιτικής κρίσης!
Τα ίδια ισχύουν και για την Ισπανία. Η χώρα δεν έχει αποκτήσει κυβέρνηση ύστερα από τις πρόσφατες εκλογές, καθώς οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί είναι εντελώς επισφαλείς, ενώ πέρασε ένα εξάμηνο χωρίς στιβαρή κυβέρνηση διότι το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών δεν επέτρεπε το σχηματισμό κυβέρνησης. Σε αυτές τις συνθήκες έρχεται το πρόστιμο, για να πυροδοτήσει ξανά την πολιτική κρίση.
Ομοίως, οι χειρισμοί της Κομισιόν στο ζήτημα των ιταλικών τραπεζών, κάτω από τις απαιτήσεις της Γερμανίας, απειλούν την Ιταλία με διπλή κρίση: οικονομική (η απαίτηση για εφαρμογή του bail in στις ιταλικές τράπεζες ισοδυναμεί με «βόμβα» στα θεμέλια της ιταλικής οικονομίας) αλλά και πολιτική, αν ληφθεί υπόψη ότι η χώρα πάει σε δημοψήφισμα τον Οκτώβριο, όπου με τα «καμώματα» της ΕΕ μπορεί να νικήσει το «Όχι» στις προτάσεις Ρέντσι και τότε.. καραδοκεί το ευρωσκεπτικιστικό «κίνημα των 5 αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο…
Αναρωτιέται κανείς από πού απορρέει αυτή η τερατώδης άγνοια κινδύνου της ΕΕ η οποία εμπνέει τέτοιους χειρισμούς. Ενώ οι πάντες έχουν συμφωνήσει ότι πλέον η κρίση έχει μετατραπεί σε θεσμική και πολιτική, ποια ιδέα, ποιο σχέδιο μπορούν να εμπνέουν μια πολιτική η οποία αντί να απομακρύνει, επιταχύνει και επεκτείνει την πολιτική κρίση; Πού οδηγεί αυτή η «ομοιοπαθητική της κρίσης», που απειλεί να βάλει φωτιά στον ξερό ευρωπαϊκό «κάμπο»;
Μια πρώτη απάντηση θα ήταν να τα αποδώσουμε όλα αυτά στο ανορθολογικό στοιχείο του γερμανικού… προτεσταντισμού. Οι πολιτικές παραδόσεις παίζουν το ρόλο τους και δεν είναι ασυνήθιστο η Ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.
Αν πάντως δεν πρόκειται για ένα τέτοιου τύπου αυτοκτονικό σύνδρομο, τότε το μόνο σχέδιο που μπορεί να κρύβεται πίσω από μια τέτοια επίδειξη αδιαλλαξίας, είναι η γενικευμένη αναδόμηση της ΕΕ και της Ευρωζώνης μέσα από μια νέα κρίση, με βάση το δόγμα «η κρίση είναι ευκαιρία»: να οδηγηθούν τα πράγματα στα άκρα, μέχρι τα όρια αντοχής των «προβληματικών» κρατών-μελών, ώστε να ξεχωρίσουν αυτοί που «αντέχουν» απ’ αυτούς που «δεν αντέχουν»! Να φύγουν τα «σαπάκια» του Νότου, να παραδειγματιστούν και οι «μεγάλοι» (π.χ. Γαλλία) και εν τέλει να απομείνει μια ΕΕ καθαρά γερμανική…
Το σίγουρο είναι πως ό, τι κι αν ισχύει, αυτή η «ομοιοπαθητική» της κρίσης θα δημιουργήσει πολλές νέες εστίες κρίσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και μάλιστα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Τούτων δοθέντων, η υπογραφή Τσακαλώτου στην απόφαση «τιμωρίας» της Πορτογαλίας και της Ισπανίας ισοδυναμεί με την υπογραφή της καταδίκης της κυβέρνησης Τσίπρα! Διότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη «φιλοσοφία» για να αντιληφθεί κανείς ότι αν για τις δύο χώρες της Ιβηρικής, που σημειωτέον είναι εκτός μνημονίων, τίθεται ζήτημα προστίμων, για την Ελλάδα η τιμωρία θα είναι τουλάχιστον δις ισόβια! Ο κ. Τσακαλώτος (αλλά και η κυβέρνηση συνολικά, αφού προφανώς δεν έδρασε αυτοβούλως αλλά με κυβερνητική εντολή) συμπεριφέρθηκε σαν τον απελπισμένο που βασανίζεται από τους δεσμώτες του για να αποκαλύψει τα μυστικά του, και αφού τα αποκαλύψει με την ψευδαίσθηση ότι θα γλιτώσει το βασανισμό, ύστερα χάνει τη ζωή του γιατί δεν είναι πλέον χρήσιμος σε τίποτε…
Η επιβολή προστίμων σε χώρες εκτός μνημονίων, αλλά και η στάση της ΕΕ στο ζήτημα των ιταλικών τραπεζών, είναι η πιο τρανή δικαίωση του Brexit! Άραγε συνυπολόγισαν αυτή τη «λεπτομέρεια» όσοι πήραν αυτές τις αποφάσεις; Άραγε συνυπολόγισαν την ώθηση που δίνουν σε κινήματα του «exit» και σε άλλες χώρες-μέλη; Όταν η «Ένωση» αρχίζει να μοιάζει με την κατάδυση στα 7 επίπεδα της Κόλασης του Δάντη (η Ελλάδα σε αυτή την… κολασμένη κλίμακα είναι ήδη στο έκτο επίπεδο!), τότε η ιδέα της «απόδρασης» μπορεί να γίνει ενδημική…
