Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η φετινή παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ ήταν ίσως η λιγότερο θεαματική. Μια ομιλία, στο Βελλίδειο που λίγοι θα θυμούνται, γεμάτη από οικονομοτεχνικά στοιχεία, για να υποστηρίξουν το αφήγημα της επιστροφής στην ανάπτυξη. Και μια συνέντευξη Τύπου χωρίς κορυφώσεις, χωρίς ιδιαίτερες ειδήσεις.
Παρένθεση: περίεργο αίσθημα αυτή η απουσία ειδησεογραφικών κορυφώσεων κάθε μέρα. Όσοι παρακολουθούμε το πολιτικό ρεπορτάζ σε ημερήσια βάση είχαμε συνηθίσει, σχεδόν εθιστεί, στο να υπάρχει κάποιο στοιχείο θρίλερ, κάποια ένταση, που τα σημερινά δεδομένα μας φαίνονται…ξενέρωτα. Ίσως έτσι μας φανεί, μετά από αρκετά χρόνια, και η επιστροφή στην κανονικότητα, αν έρθει.
Το ζήτημα για τον Αλέξη Τσίπρα, όμως, είναι ότι δεν χρειαζόταν να κάνει κάποια κορύφωση. Δεν χρειααζόταν να λαϊκίσει, όπως το έχει κάνει στο παρελθόν. Ποιος ξεχνάει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα; Και ας έβγαλε σφουγγάρι χθες ο πρωθυπουργός, λέγοντας πως η ΝΔ αντιπολιτεύεται άλλο κόμμα. Γιατί, όντως, άλλο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 και άλλος ο σημερινός, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 ψηφίστηκε και κατά τη διάρκεια της απότομης ωρίμανσής του προξένησε ζημιές δύσκολο να επανορθωθούν στο σαρκίο της χώρας.
Ας είναι όμως, δεν είναι αυτό το επίκεντρο. Ο πρωθυπουργός, όλο και πιο συστηματικά, προσπαθεί να πείσει ότι αυτός είναι αυτός που θα βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνιο, αυτός που θα σφραγίσει το πέρασμα στην ανάπτυξη, αυτός που θα υπογράψει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των ξένων στην Ελλάδα. Στρατηγικά, είναι μονόδρομος αυτό που κάνει: να επιλέξει την οδό της ρήξης δεν μπορεί και δεν θέλει. Να σκηνοθετήσει την έξοδό του δεν έχει κανέναν λόγο, εκλογικά θα καταβαραθρωθεί. Συνεπώς, τραβάει κουπί και όπου τον βγάλει η βάρκα, με την ελπίδα να έχει κάνει σωστές επιλογές στην πυξίδα και να μην πέσει σε ξέρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, το πιο ισχυρό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και το μόνο που έχει απευθείας σχέση με την κοινωνία, που το βλέπει μια μερίδα πολιτών και αισθάνεται μια άμεση ταύτιση, παίζει για τρίτη φορά στην πολιτική του καριέρα μια σκληρή παρτίδα πόκερ: την πρώτη την έπαιξε από το 2012 ως το 2014 και κέρδισε το 2015. Τη δεύτερη, με λάφυρο την πολιτική του επιβίωση, την κέρδισε το καλοκαίρι του 2015. Και τώρα παίζει για το μέλλον του.
Αν γίνονταν σήμερα εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχανε. Όχι γιατί η ΝΔ ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενθουσιάζουν, τουναντίον, δεν πείθουν πολλούς. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας είναι αμφότεροι φθαρμένοι. Τώρα είναι που ένας πολιτικός με ένστικτο επιβίωσης θα προσπαθήσει να γυρίσει το καράβι. Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές; Δύσκολο, λόγω της φυσιολογικής φθοράς, της διάψευσης πολλών υποσχέσεων και της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησης μέρους της εκλογικής του βάσης. Αλλά, με δεδομένη την προεδρική εκλογή το 2020 και την ύπαρξη της απλής αναλογικής από τις μεθεπόμενες εκλογές (άρα, αν δεν εκλεγεί ΠτΔ και η επόμενη κυβέρνηση δεν αλλάξει τον εκλογικό νόμο), οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν. Για να είναι, όμως, υπολογίσιμος παίκτης ο κ. Τσίπρας και όχι απλά άνετα δεύτερος, πρέπει να του βγει η στρατηγική που ξεδιπλώνει τώρα. Είναι το τελευταίο στάδιο της μεταστροφής του, αλλά είναι και το πιο κρίσιμο.
Η συνέχεια επί της οθόνης. Χρόνο έχει, γιατί δεν υπάρχουν άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Μένει να δούμε, αν το σχέδιο που έχει θα περάσει και στον κόσμο.
