Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Πώς ο Τσίπρας έγινε υπέρμαχος του μνημονίου και πώς ο Σαμαράς θέτει ως προϋπόθεση τη βιωσιμότητα του χρέους; Το άρθρο του πρωθυπουργού και το επικοινωνιακό παιχνίδι εναλλαγής ρόλων.
Στο χθεσινό του άρθρο στην ‘Καθημερινή’ ο πρωθυπουργός έθεσε τις βασικές προϋποθέσεις για την πολιτική σταθερότητα το επόμενο διάστημα. Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή και η απρόσκοπτη προώθηση της Συνταγματικής Αναθεώρησης που είναι στο ξεκίνημά της.
Είναι πλήρως αποδεκτό ο πρωθυπουργός στο άρθρο του να προτείνει τη δική του πολιτική ατζέντα για το πώς θα έπρεπε να κινηθεί η χώρα το επόμενο διάστημα. Όμως θα βοηθούσε πολύ περισσότερο αν έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. Για την εκλογή προέδρου θα χρειαστεί οπωσδήποτε πολιτική συναίνεση από βουλευτές εκτός των κομμάτων της κυβέρνησης. Αν δεν καταφέρουν να βρουν τις 180 υπονοείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που δε δίνει τη συναίνεσή του για την εκλογή προέδρου θα είναι υπεύθυνος για την αποσταθεροποίηση που θα έρθει ως συνέπεια. Όμως πώς μπορεί ο πρωθυπουργός να ζητά τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης που αποτελεί το πεδίο σύγκρουσής τους; Μαζί φυσικά και με την Συνταγματική Αναθεώρηση που θα αποτελέσει το επιστέγασμα των μεταρρυθμίσεων Τρόικας-κυβέρνησης. Συνεπώς, ο Αντώνης Σαμαράς θέτει τις παραπάνω προϋποθέσεις όχι ως προς την πολιτική σταθερότητα αλλά ως προς την επιβίωση της κυβέρνησης και του προγράμματός της.
Παράλληλα ο πρωθυπουργός στο άρθρο του στην Καθημερινή, εγκαινιάζει μια επικοινωνιακή ρητορική που θα είναι πιθανώς αυτή που θα κυριαρχήσει στην κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ο υπέρμαχος του μνημονίου. Όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό, προκύπτει από μια συλλογιστική που λέει ότι καθώς η κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει μια ελεγχόμενη έξοδο στις αγορές, κάνοντας ότι είναι δυνατό, δηλαδή ό,τι προτείνει ως προϋπόθεση η τρόικα, η αντιπολίτευση γίνεται υπέρμαχος της υπάρχουσας κατάστασης δηλαδή του «αναγκαστικού δανεισμού». Στο σχόλιό του για το άρθρο του πρωθυπουργού, ο Πάνος Σκουρλέτης τον κατηγορεί ότι με αυτό τον τρόπο «παίρνει οριστικό διαζύγιο από την υπόθεση της διαπραγμάτευσης».
Κατά τα άλλα, τίθεται ξανά το ερώτημα για το αν όντως η πολιτική λιτότητας είναι η αιτία κάποιας ανάκαμψης η οποία παρατηρείται. Ο πρωθυπουργός τονίζει τα σημάδια ανάκαμψης ως αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης. Ο Πάνος Σκουρλέτης σημειώνει ότι η πολιτική της ύφεσης έφερε την απώλεια του ενός τετάρτου του εθνικού εισοδήματος.
Αυτό που δημιουργεί το εντονότερο ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος ο Σαμαράς θέτει τη βιωσιμότητα του χρέους ως απόλυτη προϋπόθεση για να βγούμε στις αγορές. Αναφέρει ότι έχουν γίνει προσπάθειες για την απομείωσή του. Την ίδια στιγμή κατηγορεί «όποιον λέει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο» ότι μας οδηγούν σε νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας θέτει ως κεντρικό σημείο της ατζέντας του την αναδιάρθρωση του χρέους, κάνοντας διαρκώς λόγο για μη βιώσιμο χρέος. Η ρητορική που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες, είναι μια διαρκής προσπάθεια να αποδοθούν στον αντίπαλο όροι με τους οποίους εκείνος κατηγορεί την αντίθετη πλευρά. Ο Τσίπρας κατηγορεί το Σαμαρά ως παράγοντα αποσταθεροποίησης, ενώ ο Σαμαράς καταγγέλει τον Τσίπρα ως υπέρμαχο του μνημονίου. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
