Το να ξεκινάς από μια σχολή οδηγών στην «ταπεινή και καταφρονεμένη» Κοκκινιά και να γίνεσαι «πετρελαιάς», με τεράστια οικονομική επιφάνεια εντός και εκτός συνόρων, είναι αναμφίβολα ένα “success story” και δεν το πετυχαίνεις «με τον σταυρό στο χέρι». Εδώ που τα λέμε, ούτε ηγούμενος δεν γίνεσαι έτσι. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια, κάνει τη δουλειά που έχει μάθει καλά για να βγάζει καλά λεφτά. Και όπως λένε ακόμη στις γειτονιές της Νίκαιας, «δεν ξεχνάει ποτέ τους φίλους του».
Συνεπώς το γεγονός ότι προθυμοποιήθηκε να διαθέσει το προσωπικό του lear jet για να εξυπηρετήσει τον πρώην (πλέον) Πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιο Σταυρίδη που έκανε τις διακοπές του στην Κεφαλονιά, δεν είναι έκπληξη. Έκανε ό, τι κάνει για ένα καλό φίλο. Το ερώτημα είναι αν μπορεί ο επικεφαλής του φορέα που έχει αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των φίλων του επιχειρηματία που απέκτησε μέσω του εν λόγω φορέα, το 33% των μετοχών της πλέον κερδοφόρας επιχείρησης που είχε στην κατοχή του το δημόσιο.
Μπορεί;
Ο Πάγκαλος του «μαζί τα φάγαμε», όπως και ο Τσουκάτος του «ενός εκατομμυρίου μάρκων της Siemens», ενδεχομένως να απαντούσαν πως «μπορεί», καθότι και οι ίδιοι απολάμβαναν στο παρελθόν, τη φιλική φιλοξενία σε κότερο άλλου επιφανούς επιχειρηματία, επίσης σχετιζόμενου με τον ΟΠΑΠ. Τότε όμως η Ελλάδα ζούσε μέσα στη «φούσκα» και δεν δόθηκε μεγάλη σημασία. Τώρα όμως που η «Νέα Ελλάδα» είναι «στα κάγκελα» με ανεργία, χαράτσια και πλειστηριασμούς, ο αποκεφαλισμός του Σταυρίδη ήταν μονόδρομος για τον Σαμαρά. Από μια κλωστή ξηλώνονται πάντα τα πουλόβερ και ο Σαμαράς ξέρει πως ο βίος της κυβέρνησής του εξαρτάται από το κατά πόσο φαίνεται τίμια η «γυναίκα του Καίσαρα». Το αν είναι ή δεν είναι τίμια, έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Το σημαντικό είναι να φαίνεται.
Το ΤΑΙΠΕΔ από τη σύστασή του μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να φανεί πως «παίζει» τίμια. Οι ηγεσίες του ταμείου έρχονται και φεύγουν αλλά εν τω μεταξύ οι αποκρατικοποιήσεις λιμνάζουν και όσες προχωρούν δημιουργούν σκιές και γκρίζες ζώνες. Για ένα χρεωκοπημένο κράτος που αναζητάει να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τη δημόσια περιουσία, η πολιτική και η λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ υπήρξε φαρσοκωμωδία. Και πολύ λίγη σημασία έχει αν σήμερα στη θέση του Σταυρίδη, βάλουνε τον… Αυλωνίτη ή όποιον άλλο «κωμικό». Διότι δεν φτάνει να έχεις και το «πεπόνι» και το «μαχαίρι». Χρειάζεται να έχεις και τη στρατηγική για το τι θέλεις να πετύχεις ώστε να έχεις και ξεκάθαρα κριτήρια για τις αποφάσεις σου. Το να παριστάνεις απλά και μόνο τον «τροχονόμο» των συμφερόντων που ανταγωνίζονται για τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, οδηγεί είτε σε περιπτώσεις τύπου Σταυρίδη, είτε σε φιάσκα, όπως στην περίπτωση της ΔΕΠΑ.
Η κωμωδία λοιπόν θα συνεχιστεί με το ΤΑΙΠΕΔ. Διότι η τραγωδία της χώρας αυτή τη στιγμή έγκειται στο γεγονός πως δεν έχει ηγεσία αποφασισμένη να προστατέψει τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Δεν έχει ηγεσία που να πιστεύει πως το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι πηγή εύκολου πλουτισμού για «φίλους» και πρέπει να μεταρρυθμιστεί σε μοχλό παραγωγής νέου εθνικού πλούτου για όλους.
Η θέση που έχω εκφράσει υπήρξε ξεκάθαρη εξ αρχής. Στο ΤΑΙΠΕΔ πρέπει να μπει «λουκέτο». Δεν είναι δυνατόν να διαχειριστούν την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ούτε «τζαμπατζήδες», ούτε άνθρωποι με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μείζονα πολιτική πράξη για την οποία πρέπει να φέρει την ευθύνη ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Το σωστό θα ήταν λοιπόν να συσταθεί θέση Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, με αποκλειστικό αντικείμενο τις αποκρατικοποιήσεις. Έτσι δεν θα κρύβεται κανένας πίσω από κανέναν, δεν θα μετακυλίονται οι ευθύνες και ο Πρωθυπουργός θα κάνει αυτό που πιστεύει σωστό, γνωρίζοντας πως τα αποτελέσματα θα αφορούν και τον ίδιο προσωπικά.
ΥΓ: Η λογική του «τζαμπατζή», στο τέλος, πληρώνεται πάντα ακριβά.
