Ένας χρόνος συμπληρώνεται από το δημοψήφισμα και ο χρόνος έχει κυλήσει πολύ γοργά για τη χώρα.
Αυτές τις μέρες πριν ένα χρόνο κατήγγειλα το σχέδιο της κυβέρνησης για τη δραχμή. Αν έκανα κάπου λάθος είναι πως υποτίμησα το πόσο επεξεργασμένο ήταν και πόσα διαφορετικά τελικά, σχέδια υπήρχαν. Άλλο ο Βαρουφάκης, άλλο ο Λαφαζάνης άλλο ίσως, το Μαξίμου.
Δε μετανιώνω για την καταγγελία αυτή παρόλο που κατηγορήθηκα, απειλήθηκα, λοιδορήθηκα. Ο ελληνικός λαός είχε δικαίωμα να μάθει πως στο όνομά του εξυφαίνονταν σχέδια ανατροπής της δημοκρατικής τάξης. Μήπως πάντοτε και παντού τα σχέδια αυτά δε γίνονται στο όνομα του πολύπαθου λαού;
Από τότε, φυσικά, μεσολάβησαν τα capital controls, το ΟΧΙ του ελληνικού λαού που διψούσε για αξιοπρέπεια – ακόμη για αυτή διψά –, η μεγαλειώδης κωλοτούμπα του κ. Τσίπρα, η τραγικά καθυστερημένη διαπραγμάτευση, οι φρούδες ελπίδες για την ανάκαμψη που θα έρθει, τα λουκέτα μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων.
Με όποιον τρόπο και να κάνουμε τον απολογισμό δεν βγαίνει θετικό το ισοζύγιο.
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε να τον στηρίξει ο λαός με ένα βροντερό ΟΧΙ και θα έφερνε καλύτερη συμφωνία. Πήρε μεγαλύτερη στήριξη από όση ήλπιζε και έφερε χειρότερη συμφωνία. Γιατί δεν ανέλαβε την ευθύνη;
Έφερε μια συμφωνία που ήταν χειρότερη σε πάμπολλα σημεία από αυτή που θα έκλεινε πριν το δημοψήφισμα. Το έκανε δε, μετά από ατέρμονη διαπραγμάτευση, που απέδωσε σε διαφωνίες των θεσμών, αλλά όλοι ξέρουμε πως ήταν προϊόν του φόβου για μη στήριξη της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Τελικά οι φόβοι αυτοί ήταν υπερβολικοί αλλά το κόστος το πληρώνει η ελληνική οικονομία.
Τις τελευταίες μέρες, η εκστρατεία αλλαγής κλίματος που η κυβέρνηση προσπαθεί να ενορχηστρώσει (ταξίδια στο εξωτερικό, συνεντεύξεις περί αλλαγής σελίδας, φιέστες στο μουσείο της Ακρόπολης κτλ.), σκοντάφτει στην αμείλικτη πραγματικότητα: Επιστολές του κ. Τσακαλώτου προς τους θεσμούς συντηρούν την εικόνα αστάθειας, τα λουκέτα μοιάζουν να οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και οι Υπουργοί «επαναστάτες χωρίς αιτία» καταφέρνουν μόνο να ρεζιλέψουν τον εαυτό τους και τον πρωθυπουργό.
Αν δεν προσέξουμε η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Οι συνταξιούχοι το ένιωσαν ήδη, ο ΕΝΦΙΑ θα ακολουθήσει το Σεπτέμβρη, τα εργασιακά θα συμπιέσουν την κυβέρνηση το φθινόπωρο, οι αυξημένες εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών θα εμφανιστούν από το νέο έτος. Ως αποκορύφωμα η κυβέρνηση θα πέσει στην παγίδα που της έστησε το ΔΝΤ: τα νούμερα δε θα πιάνονται και θα είναι σε συμπληγάδες,. Θα αναγκαστεί ή να πάρει νέα μέτρα ή να αφήσει τον κόφτη να μειώσει τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Όλα αυτά γιατί η αποτυχία έρχεται από κάθε μέτωπο. Δεν υλοποίησε υποσχέσεις παροχών, αλλά δεν τα έβαλε και με συμφέροντα. Σέρνεται η κατηγορία για μεταφορά περιουσιακών στοιχείων του Μαρινόπουλου και επί ενάμιση χρόνο ή έστω την ύστατη στιγμή, δεν υπάρχει ίχνος ελέγχου που να εξαφανίσει τις υποψίες ή να αποτρέψει την καταδολίευση.
Αν αυτό το ζοφερό μέλλον που περιγράφω το φέρνει η κυβέρνηση, γιατί ακόμη αντέχει;
Η απάντηση είναι ακόμη πιο καταθλιπτική. Δεν υπάρχουν φρέσκιες δυνάμεις στο πολιτικό σκηνικό που να πείσουν και να χτίσουν ένα νέο μέλλον και όραμα. Δεν υπάρχει πρόταση που να μπορεί να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα: δεν είναι όλα προσυμφωνημένα ή ελεγχόμενα από το εξωτερικό;
Οι άσκοπες τριβές, οι χρονοβόρες διαπραγματεύσεις, η απουσία πλάνου υλοποίησης των αποφάσεων, έχουν αποδεδειγμένα κοστίσει στη χώρα και δε μας έχουν επιτρέψει έως τώρα να απαιτήσουμε όσα είναι αναγκαία για να μπει ένα τέλος στην κρίση. Προτεραιότητές μας πρέπει να είναι η προστασία των μικρομεσαίων, η ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα, το τέλος των δημοσιονομικών μέτρων, η ολοκλήρωση των διευθετήσεων για το χρέος καθώς και ένα ουσιαστικό επενδυτικό πρόγραμμα. Όχι για να προστατεύσουμε το ένα ή το άλλο, μικρό ή μεγάλο συμφέρον. Όχι για να υπερεκτιμήσουμε σήμερα κάποιο μέτρο, αποφεύγοντας τις αναγκαίες προσαρμογές και σε 6 μήνες ή 1 χρόνο να πάρουμε μέτρα από την πίσω πόρτα.
Χρειάζονται προσπάθειες που δεν έχουν εξαρτήσεις από συμφέροντα ή από το παρελθόν. Δεν μπορεί να αναλωνόμαστε σε προσπάθειες ωραιοποίησης του παρελθόντος που έχει πια συγκεκριμένα αποτελέσματα ορατά με γυμνό μάτι. Πρέπει να χτίσουμε συγκεκριμένες προτάσεις που να υπερβαίνουν τα συνήθη, να έχουν τόλμη, να δίνουν λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα και να επιτρέπουν στη χώρα να κάνει το άλμα στο μέλλον.
Κάθε ένας από εμάς τους πολιτικούς πρέπει να βρει τρόπο να υπηρετήσει την αδήριτη αυτή εθνική επιταγή.
