Το τριήμερο ήταν μια καλή ευκαιρία ξεκούρασης. Βέβαια, φίλοι και γνωστοί, δεν σταμάτησαν να με ρωτάνε αν έχω «κάνα νέο», υπονοώντας κάποια δημοσκοπικά ποσοστά από έρευνες που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, λόγω της γνωστής αστείας απαγόρευσης. Η απάντησή μου ήταν και είναι μία: Ξημερώνοντας η 18η Ιουνίου, έχουμε απόλυτη ανάγκη τον χρήσιμο τρίτο.
Σπεύδω να εξηγήσω τι εννοώ. Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ίσχυσε το γνωστό «στους δυο, τρίτος δεν χωρεί». Ο δικομματισμός θριάμβευσε μέσα από την εναλλαγή στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου σήμαναν το ιστορικό τέλος του δικομματικού παιχνιδιού, όπως το ξέραμε.
Σήμερα, στην τελική ευθεία των εκλογών της 17ης Ιουνίου, έχουν αναδειχθεί δύο κυρίαρχοι πόλοι. Στον έναν βρίσκεται η ΝΔ και στον άλλον ο ΣΥΡΙΖΑ. Και από τους δύο πόλους, όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, θα καταβάλλεται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια διεκδίκησης της αυτοδυναμίας, χωρίς σοβαρές πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα. Άρα θα χρειαστεί μια τρίτη δύναμη, η οποία θα μπορεί να συμβάλλει θετικά και στο να υπάρξει κυβέρνηση αλλά και στο να διαμορφωθεί ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα λαμβάνει υπόψη όλες τις κρίσιμες παραμέτρους αυτής της δραματικής, για την Ελλάδα, συγκυρίας.
Ας δούμε τώρα από κοντά ποιος θα μπορούσε να είναι ο χρήσιμος τρίτος. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε; Σαφέστατα όχι. Το τελευταίο που θέλει η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή, είναι να ξαναδεί σε υπουργικούς θώκους τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Η με οποιοδήποτε τρόπο συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στον σχηματισμό κυβέρνησης δεν θα έκανε τίποτε άλλο από το να επανατροφοδοτήσει τον θυμό και την οργή. Για αυτό και είμαι πεπεισμένος – και όχι μόνον εγώ – πως το ΠΑΣΟΚ θα «σκάσει» στα χέρια του Βενιζέλου μ’ ένα μονοψήφιο ποσοστό.
Ο «Ρατατούης» μπορεί να είναι χρήσιμος τρίτος; Στη Νέα Δημοκρατία ήδη κάποιοι πιστεύουν πως μπορεί να είναι. Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι έναν κομματικό σχηματισμό όπως αυτός του κ. Καμένου, ο οποίος συνιστά την επιτομή του πολιτικάντικου καιροσκοπισμού. Με δομένο μάλιστα και όλο το παρασκήνιο των όρων ετέθησαν μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου για το συμμετοχή των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στο σχηματισμό κυβέρνησης, πιστεύω πως το άνοιγμα μιας τέτοιας συζήτησης θα οδηγήσει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Διότι μόνον εκεί μπορεί να οδηγήσει κάθε συνδιαλλαγή με ένα πολιτικό μόρφωμα του οποίου οι ιδεολογικές αναφορές αρχίζουν από τους «Ιλουμινάτι» και διαμέσου των προφητειών για το «ξανθό γένος», φτάνουν στους «Νεφελίμ»!
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο μόνος χρήσιμος τρίτος είναι ο Φώτης Κουβέλης. Έχω εκφράσει ανοιχτά την εμπιστοσύνη μου στο πρόσωπό του και με άλλη αφορμή, θεωρώντας ότι θα ήταν η ιδανική λύση πρωθυπουργού μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Έδωσε το στίγμα ενός πραγματικά υπεύθυνου πολιτικού αρχηγού πηγαίνοντας στις Βρυξέλλες για συζητήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους και μίλησε τη γλώσσα της κοινής λογικής αναφορικά με το τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος δεν έβαλε όρους – όπως συνεχώς μετέδιδαν τα τηλεοπτικά κανάλια, γιατί άραγε; – αλλά ξεκαθάρισε ότι δεν είναι διατεθειμένος να συνεργήσει στο να βρεθεί η χώρα στον γκρεμό, ακολουθώντας είτε το δρόμο του Μνημονίου είτε του Αντιμνημονίου.
Η προσωπικότητά του, το ήθος του και η πολιτική εμπειρία του επιτρέπουν στον Φώτη Κουβέλη εκεί που άλλοι βλέπουν άσπρο κι άλλοι μαύρο, εκείνος να βλέπει μια σκακιέρα στην οποία είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να κάνει ένα έξυπνο παιχνίδι, να κερδίσει χρόνο, να κερδίσει συμμάχους και να αποφύγει μια εθνική αυτοκτονία.
Παρά το γεγονός ότι ο διακαής πόθος της αυτοδυναμίας οδήγησε τα πράγματα σε δεύτερες εκλογές, αυτή τη φορά πιστεύω πως όποιος από τους δυο πόλους κερδίσει την πρωτιά θα πρέπει να βρει τρόπο να συνεργαστεί με τον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ. Το γεγονός ότι μέσα σε συνθήκες κλιμακούμενης πόλωσης διατηρεί τα ποσοστά του και μάλιστα με αυξητική τάση, δείχνει ξεκάθαρα πως μια κρίσιμη μάζα πολιτών απαιτούν να υπάρχει μια ψύχραιμη, νηφάλια και λογική φωνή στις εξελίξεις που έρχονται. Αυτή η φωνή της λογικής, εάν μεν συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία θα συνεισφέρει στην εφαρμογή των εθνικών δεσμεύσεων αλλά με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία, εάν δε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ορθώσει ανάχωμα στο να γίνουν όλα «γης μαδιάμ» μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Ο Φώτης Κουβέλης ευτυχώς είδε έγκαιρα αυτό που ερχόταν και πρόλαβε να δημιουργήσει τον διακριτό φορέα μιας υπεύθυνης κεντροαριστεράς. Αυτή η πολιτική διορατικότητα είναι μεγάλο εθνικό όφελος. Διότι την πιο κρίσιμη στιγμή μπορεί να επιτρέψει στην Ελλάδα να παίξει με τις μεταβλητές που ξέρει πώς να χειριστεί και να μην ονειρεύεται άλλες, εξωπραγματικές και εθνικά επιζήμιες.
ΥΓ: Ξέρω ότι με το σημερινό post, ορισμένοι, κρίνοντας πάντα εξ ιδίων τα αλλότρια, θα πουν «τα έχει βρει με τον Κουβέλη». Τους ενημερώνω πως σίγουρα τα έχω βρει με τον εαυτό μου και για αυτό δεν κρύβομαι πίσω από μισόλογα. Τους συνιστώ να κάνουν το ίδιο. Η αλήθεια είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να βγούμε από αυτή τη σκοτεινή δίνη.
