Γράφει ο Νίκος Σαραντάκος,
Θα την έχετε δει τη φωτογραφία που κοσμεί το σημερινό άρθρο, με τον πιτσιρικά που οδοιπορεί πάνω στην άσφαλτο, πάνω στην άδεια εθνική οδό, κρατώντας στο ένα χέρι το μπουφάν και σέρνοντας με τ’ άλλο το σακίδιο, με το πείσμα για ζωή ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Πολλά μπορεί να πει κανείς γι’ αυτόν τον μοναχικόν οδοιπόρο, αλλά δύσκολα θα βρεθούν λόγια πιο ταιριαστά από το συγκλονιστικό κείμενο “Εσύ η κιβωτός”, που το έγραψε στον ιστότοπο Νόστιμον Ήμαρ ο σχολιαστής με το ψευδώνυμο «Πρόβατο όχι αρνί» από τη Λευκάδα:
Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας.
Σύρ’ την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε.
Κουβάλα αγόρι μου ένα μπουφάν για τα κρύα της νύχτας, για τα κρύα στα σκοτάδια που σου στήνουμε, να ‘χεις να το τυλιχτείς ώσπου να φτάσει το ξημέρωμα. Δεν ξέρω πόσοι θα ‘μαστε σε εκείνο το ξημέρωμα.
Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου ‘δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.
Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ’ τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να ‘ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου.
Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!
Ίσως θα έπρεπε να σταματήσω εδώ, αλλά θα πω και μερικές δικές μου σκέψεις.
Ο μοναχικός οδοιπόρος και άλλες χιλιάδες, άλλοι λίγοι-λίγοι, άλλοι πολλοί μαζί, οδοιπορούν προς την Ειδομένη, όπου θα βρουν τα σύνορα κλειστά -τα έχει κλείσει η ΠΓΔΜ, επειδή τα έκλεισε η Σερβία, επειδή τα έκλεισε η Κροατία, επειδή τα έκλεισε η Σλοβενία, επειδή τα έκλεισε η Αυστρία, σ’ ένα ντόμινο αυθαιρεσίας και καταρράκωσης του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Πιο δυτικά, το Βέλγιο έκλεισε επίσης τα σύνορά του με τη Γαλλία, από φόβο μήπως τα περάσουν κάποιοι απο τις μερικές χιλιάδες μετανάστες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στη «ζούγκλα» του Καλαί προσπαθώντας να βρουν τρόπο να περάσουν στην Αγγλία.
Εκεί θέλουν να φτάσουν οι πρόσφυγες, στην Αυστρία, στη Γερμανία, στη Σκανδιναβία, στην Αγγλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει συνολικό πληθυσμό λίγο περισσότερο από 500 εκατομμύρια ανθρώπους εύκολα θα μπορούσε να απορροφήσει, ας πούμε, δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες -είναι ποσοστό 5 στους 1000 Ευρωπαίους. Και 5 εκατομμύρια αν είναι οι πρόσφυγες, το ποσοστό είναι 1% -αμελητέο σαν κίνδυνος, πολύτιμο σαν νέο αίμα που θα έρθει να αναζωογονήσει τη γερασμένη ευρωπαϊκή δημογραφία και να δώσει μια ανάσα στα καταπονημένα ασφαλιστικά ταμεία. (Μόνο η Γερμανία υπολογίζεται ότι θα χρειαστεί σε βάθος 2-3 δεκαετιών 8 εκατομμύρια μετανάστες).
Τότε, γιατί δεν δεχόμαστε (εμείς οι Ευρωπαίοι) τους πρόσφυγες σαν μάννα εξ ουρανού; Γιατί κλείνουμε τα σύνορα ο ένας μετά τον άλλο, αφήνοντας τελικά τον μουτζούρη στην υπερχρεωμένη και δοκιμαζόμενη Ελλάδα; Όχι βέβαια επειδή η Ελλάδα φταίει για την εισροή των προσφύγων: αυτό μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης το λέει και ο ομοϊδεάτης του Σεμπάστιαν Κουρτς, ο αυστριακός υπουργός εσωτερικών. Η Μεσόγειος δεν μπορεί να δεθεί με σκοινιά και με αλύσια, ούτε μπορεί να υπάρξει πολιτική επαναπροωθήσεων χωρίς συνεργασία με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης.
Ο λόγος μάλλον είναι ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει μια ξενοφοβική ηχηρή μειοψηφία. Μειοψηφία, που όμως παίζει ρυθμιστικό ρόλο είτε ως κυβερνητικός εταίρος είτε μετακινούμενη από τον ένα στον άλλο συνασπισμό κομμάτων.
Κι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ως θεσμός δοκιμάζεται με το προσφυγικό όσο δεν έχει δοκιμαστεί άλλη φορά τουλάχιστον τα τελευταία αρκετά χρόνια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει από το νου ότι ξενοφοβική δεν είναι «η Ευρώπη», είναι «η μη Ευρώπη». Τα εθνικά κράτη είναι που κάνουν πλειοδοσία ξενοφοβίας και κλείνουν τα σύνορα, όχι οι υπερεθνικές δομές. Οι «μη εκλεγμένοι» «γραφειοκράτες των Βρυξελλών» είναι οι μόνοι που προσπαθούν να δοθεί μια ευρωπαϊκή λύση -οι εκλεγμένοι, όπως ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας ή η κυβέρνηση της Αυστρίας είναι που υψώνουν τα τείχη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα πιο ευρωσκεπτικιστικά κράτη, το έχω ξαναγράψει, είναι ακριβώς εκείνα που παίρνουν την πιο σκληρή αντιπροσφυγική στάση: ο μπρεξιταρισμένος Κάμερον και οι «περήφανοι Βίκινγκ» της Δανίας που ψήφισαν νόμο που τους επιτρέπει να κατάσχουν τα υπάρχοντα των προσφύγων. Και, να μην κλείνουμε τα μάτια, στη σκληρή στάση κατά των προσφύγων πρωτοστατεί η ευρωπαϊκή δεξιά και ακροδεξιά.
Περιμένω τα σχόλιά σας αν και τα έχουμε ξαναπεί, και θα τα συζητήσουμε φοβάμαι και στο μέλλον. Πάντως, όσοι βρίσκεστε στην Αθήνα (εγώ δυστυχώς δεν θα είμαι), να ξέρετε ότι αύριο Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, στη 1 το μεσημέρι, γίνεται συγκέντρωση μπροστά στην αυστριακή πρεσβεία (Βασιλίσσης Σοφίας 4). Να πάμε!
πρώτη δημοσίευση στο προσωπικό ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου
