Στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου στο Βελιγράδι για την πτήση της JAT στην Αθήνα…
Με αργά βήματα το ζευγάρι σέρνεται προς τα καθίσματα. Περιμένουν, δίχως να περιμένουν τίποτα…
Ο πανύψηλος άντρας, αγέρωχος στα γήπεδα, τώρα ζαρωμένος…
Η κοπέλα σαν ένας κορμός δέντρου, δίχως ζωή. Δεν έχει…
Το βλέμμα μονίμως στο κενό. Παγωμένο. Μόνο, που και που, δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα. Να στεγνώνουν και να κυλάνε άλλα. Ανεξέλεγκτα…
Η πτήση είχε αναταράξεις, φτάνοντας προς το Ελ. Βενιζέλος. Στην καμπίνα, όλοι οι επιβάτες νευρικοί και ανήσυχοι. Οι δυο τους ατάραχοι, στο απόλυτο κενό, καμία κίνηση, τι σημασία είχε…
Λίγη ώρα μετά την προσγείωση, βρέθηκα για λίγο δίπλα του όταν μαζεύαμε τις αποσκευές μας.
“I’m sorry…”
“Thank you…”
Η φωνή του βγήκε με δυσκολία, για πρώτη φορά μετά από τόσες ώρες. Και ξαναπνίγηκε στη θλίψη της ψυχής του, στην οδύνη για την άδικη απώλεια…
Το ζεύγος Γκαλίνοβιτς θρηνεί το πεντάχρονο αγγελούδι του. Σε μια άνιση μάχη, χαμένη…
Είχα κλάψει όταν το έμαθα, το ξέχασα, το ξαναθυμόμουν… Δεν είναι πια το ίδιο…
Αυτά τα πονεμένα βλέμματα, αυτά τα άδεια σώματα, αυτή η νεκρική σιωπή, δεν βγαίνουν από το μυαλό…
Κρίση, τρόικα, χρέη, αβεβαιότητα και κάθε ασήμαντη μαλακία που με βασάνιζε, έσβησαν σ΄αυτό το ταξίδι.
Ζωή…
Related Posts
