Γράφει η Χρυσάνθη Πασσά*
Την Κυριακή που μας πέρασε ήταν η γιορτή του πατέρα, σήμερα είναι τα γενέθλια του δικού μου πατέρα. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως τελικά οι μπαμπάδες είναι “αδικημένοι” συγκριτικά με τις μαμάδες; Ακόμα και οι επιστήμονες για αρκετά χρόνια αγνοούσαν το ρόλο του πατέρα. Η πατρότητα είναι το ίδιο σημαντική και ευχάριστη για το παιδί όσο η μητρότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούνται ψυχολογικές αλλαγές στους άντρες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της γυναίκας τους. Γίνονται πιο τρυφεροί, πιο προστατευτικοί και ανταποκρίνονται θετικά στις ανάγκες των συζύγων τους. Η πρώτη επαφή του πατέρα με το μωρό στο μαιευτήριο είναι εκείνη που τον κάνει να νιώθει περηφάνια και χαρά για τη νέα αυτή ζωή που έχει φέρει στον κόσμο.
Τα ίδια τα παιδιά νιώθουν ιδιαίτερη ικανοποίηση με τα χάδια και την προσοχή του πατέρα. Οι μπαμπάδες εκείνοι που προσέχουν και συμπεριφέρονται στοργικά στο παιδί τους είναι εκείνοι που έχουν συμβάλλει ουσιαστικά, μαζί βέβαια πάντα με τη μητέρα, στην ψυχολογική τους ισορροπία. Όταν ο πατέρας λείπει τα παιδιά γίνονται πιο ευάλωτα στη μίμηση στερεοτυπικών προτύπων και συμπεριφορών, όπως παρουσιάζονται στην κοινωνία. Μπορεί να αναπτύξουν μορφές επιθετικότητας και να διατηρήσουν απόσταση από τους άλλους γύρω τους. Γι αυτό και είναι πολύ σημαντικό ο χρόνος που αφιερώνουν οι μπαμπάδες στα παιδιά, να είναι ποιοτικός και όχι ποσοτικός. Είναι σημαντικό να προσεγγίζουν τα παιδιά με το σωστό τρόπο, με πολλή κουβέντα ώστε εκείνα να μην τους φοβούνται όπως συνέβαινε παλαιότερα.
Ξεχωριστή όμως είναι η θέση που κατέχει ο πατέρας στην καρδιά του κάθε κοριτσιού. Ο πατέρας λειτουργεί σαν πρότυπο που επηρεάζει είτε θετικά, είτε αρνητικά την κοπέλα σε όλες τις μετέπειτα επιλογές της για ερωτικούς συντρόφους. Μέσα από εκείνον δημιουργεί ένα συγκεκριμένο πρότυπο συμπεριφοράς και σχηματίζει εικόνα για τον αντρικό ρόλο. Αντίστοιχα και ο πατέρας, περιμένει να δει στην κόρη του το γυναικείο πρότυπο όπως εκείνος το έχει φανταστεί και το έχει βιώσει από τις προσωπικές του εμπειρίες. Σημαντικό βέβαια είναι να μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο πάντα, ούτε να την προστατεύει. Σε αυτό η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.
Οπότε όλοι μας ας δώσουμε την ευκαιρία στους μπαμπάδες να έρθουν πιο κοντά και να τους βοηθήσουμε να μάθουνε τις ανάγκες μας χωρίς υπερβολές.
Υ.Γ. Χρόνια πολλά μπαμπά! Σ’ευχαριστώ που είσαι πάντα κοντά μου και με στηρίζεις! Σ’αγαπώ!
* Η Χρυσάνθη Πασσά είναι Ψυχολόγος, MSc Αναπτυξιακές Διαταραχές
