Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα*
Πριν από λίγες ώρες, ο κύριος Στουρνάρας, δήλωσε, ότι δεν θα δοθεί η επόμενη δόση εάν δεν προχωρήσουν οι απολύσεις στο Δημόσιο, ενώ σε μια κρίση ειλικρίνειας, τόνισε, ότι οι απολύσεις δεν αποσκοπούν στην περιστολή των δαπανών αλλά στην βελτίωση του επιπέδου της Δημόσιας Διοικήσεως. Παράλληλα, ο κύριος Μητσοτάκης προκειμένου να υποβαθμίσει το όλο θέμα, έσπευσε να δηλώσει, ότι μόλις το 4% των υπαλλήλων του Δημοσίου θα απολυθεί.
Την ίδια ώρα, το φως της δημοσιότητας είδε, η τραγική ιστορία της άτυχης καθηγήτριας στην Λάρισα, που άφησε την τελευταία της πνοή, όταν το Υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε να την εξαιρέσει από την διαθεσιμότητα, στην οποία μπήκαν χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι της. Και εάν η ιστορία αυτή, έλαβε διαστάσεις, κυρίως λόγω της γκάφας του Υπουργείου, να συμπεριλάβει τη νεκρή στις λίστες της διαθεσιμότητας, υπάρχουν δεκάδες ανθρώπινες ιστορίες, που δεν θα τις δει και δεν θα τις ακούσει το πανελλήνιο, πρωτίστως γιατί είναι καθημερινές, απλές και συνηθισμένες.
Ο Χ είναι 57 ετών. Δούλευε ως σχολικός φύλακας μέχρι τις 23 Ιουλίου, όταν μπήκε σε διαθεσιμότητα. Το Δημόσιο δεν του έχει κολλήσει ένσημα πέντε χρόνων, που εργάζονταν ως συμβασιούχος και τώρα, αυτά, που έχει δεν είναι αρκετά για να βγει σε σύνταξη. Θέλει, λοιπόν, άλλα 10 χρόνια δουλειάς. Γνωρίζει, ότι όταν σε οκτώ μήνες απολυθεί, δεν θα τον προσλάβει κανείς. Δεν θα πάρει επίδομα ανεργίας ούτε και αποζημίωση. Και ας μπήκε σε διαθεσιμότητα χωρίς προειδοποίηση και ας πληρώνει κρατήσεις για τον ΟΑΕΔ.
Η Ε είναι 38 ετών, σχολική φύλακας, παντρεμένη εδώ και χρόνια με υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα, που του μείωσαν το μισθό, λόγω κρίσης και κάθε πρωί τρέμει η ψυχή του, μην είναι ο επόμενος, που θα απολυθεί. Είναι έγκυος. Τα χρόνια περνούσαν και έπρεπε κάποια στιγμή να μπορέσει και αυτή να γίνει μάνα. Δεν ζητούσε πολλά για να είναι ευτυχισμένη. Ένα παιδί, ένα σπιτάκι με δάνειο και την ευκαιρία να ζει με αξιοπρέπεια. Μπήκε σε διαθεσιμότητα. Η Επιθεώρηση Εργασίας δεν θα κυνηγήσει ποτέ το Δημόσιο, όταν την απολύσει σε 8 μήνες, παρά το γεγονός, ότι θα έχει μόλις γεννήσει.
Η Μ είναι χωρισμένη, έχει τρία παιδιά και μένει στο ενοίκιο. Ο πρώην σύζυγος της δεν πλήρωσε ποτέ διατροφή και τα δικαστήρια χρειάζονται χρήματα για να τον κυνηγήσει. Χρήματα, που δεν της περισσεύουν. Μεγάλωνε τα παιδιά μόνη της, με τον μισθό, που έπαιρνε από τον Δήμο. Δεν υπάγεται στις εξαιρέσεις της διαθεσιμότητας, γιατί δεν έχει την αποκλειστική γονική μέριμνα των παιδιών της. Πως θα μπορούσε, εξάλλου, όταν για να πάρει την γονική μέριμνα από τον πρώην σύζυγο της, αυτός θα έπρεπε να είναι αλκοολικός, ναρκομανής, παιδεραστής; Εκείνος είναι απλά αδιάφορος και αυτό δυστυχώς για την Μ δεν είναι έγκλημα. Ξέρει, ότι όταν σε 8 μήνες απολυθεί, δεν πρόκειται να βρει ξανά δουλειά. Ποιος προσλαμβάνει μια μάνα με τρία παιδιά, όταν η ανεργία έχει ακουμπήσει τα τρία εκατομμύρια;
Και ξέρω, ότι πολλοί από εσάς μπορείτε να μου αφηγηθείτε δεκάδες αντίστοιχες ιστορίες εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, που απολύθηκαν, εκβιάστηκαν, έχασαν την αξιοπρέπεια τους, τα σπίτια και την περιουσία τους. Και ξέρω, ότι θα έχετε δίκαιο, στην πίκρα, την αγωνία και το παράπονο, που θα μου εκφράσετε. Η δυστυχία, όμως, του ενός, δεν μπορεί να είναι η ευτυχία του άλλου. Η κοινωνία είναι ένας κύκλος με δεκάδες εξισώσεις και αλληλοεξαρτήσεις: κάθε μια θέση εργασίας, που χάνεται στο Δημόσιο, την ακολουθεί μια θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Κάθε φορά, που ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα καθίσταται άνεργος, ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή έμπορος κλείνει την επιχείρηση του. Και τελικά, κάθε πλήγμα, που δέχεται ένας από εμάς είναι πλήγμα για όλη την κοινωνία μας.
Αυτό, που τόσα χρόνια αδυνατούν να κατανοήσουν όσοι καθορίζουν τις τύχες των λαών, είναι, ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, δεν είναι αμελητέοι παράγοντες στις άγριες και παράλογες εξισώσεις της οικονομίας, που κάνουν μερικούς πλουσιότερους και εκατομμύρια άλλους φτωχότερους. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του ελπίδες, τους δικούς του φόβους. Τα κράτη υπάρχουν όχι ως αυτοσκοπός ούτε ως μέσο πλουτισμού των διεθνών κεφαλαίων, που κάθε σαράντα χρόνια περίπου ανακατεύουν το καζάνι της κρίσης, με διαφορετική κάθε φορά πρόφαση, προκειμένου να ανακυκλώσουν τα αδιέξοδα τους. Τα κράτη υφίστανται, προκειμένου να στεγάζουν και να φροντίζουν τις ανάγκες των πολιτών τους, να προσφέρουν σε αυτούς την δυνατότητα να ζουν αξιοπρεπώς, μεριμνώντας τουλάχιστον για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
* Η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος.
