Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Απορροφημένοι από τις «ειδικές ανάγκες» του εγχώριου προεκλογικού πολιτικού σκηνικού, οι ηγέτες των κομμάτων που θεωρούν την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου «ανειλημμένη δέσμευση της χώρας», μάλλον δεν άκουσαν -ή προσποιήθηκαν ότι δεν άκουσαν- τους δανειστές. Οι οποίοι «μιλάνε» όσο πιο καθαρά γίνεται, διαμηνύοντας αυτά που πρέπει να διαμηνυθούν. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για «παράλληλο πρόγραμμα» προς τρίτο μνημόνιο, δήλωσαν, αλλά οι κ. Μεϊμαράκης (λιγότερο αυτός) και Τσίπρας (περισσότερο, λόγω αριστερών πιέσεων) συνέχισαν να λένε για «επαναδιαπραγμάτευση» ο πρώτος και για «παράλληλο πρόγραμμα» και «εξισορροπητικές πολιτικές» ο δεύτερος.
Το μόνο που απομένει για να γίνει, είναι να προσδιοριστούν συγκεκριμένα τα μέτρα που απαιτούνται για να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μνημονίου, δήλωσαν, αλλά μάλλον κανείς δεν άκουσε – ή προσποιήθηκε πως δεν άκουσε. Αν και αυτή τη φορά δεν υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα, οι δανειστές θα αντιδράσουν διαφορετικά, δήλωσε ο κατά κανόνα λιγότερο επιθετικός με την Ελλάδα Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ. Κανέναν δεν απασχόλησε στα σοβαρά τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το «διαφορετικά».
Τις τελευταίες δύο μέρες, λοιπόν, τα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν τι θα μπορούσε να σημαίνει «διαφορετικά»: Πρώτον, ξεχάστε τη δόση των 3 δισ. ευρώ, και δεύτερον, οι 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες έχουν κεφαλαιακές ανάγκες που ίσως προσεγγίσουν τα 20 δισ. ευρώ… Μήπως τώρα κάποιοι θα «προσέξουν» καλύτερα τι ακριβώς «λένε» οι δανειστές το τελευταίο διάστημα;
Βεβαίως, όλοι οι έστω και λίγο υποψιασμένοι Έλληνες και Ελληνίδες γνωρίζουν ότι υπάρχει πολιτικός λόγος για προεκλογικές ανάγκες και προεκλογική χρήση που απέχει από τις μετεκλογικές πράξεις. Αυτό το γνωρίζουν ακόμη καλύτερα οι δανειστές. Για να «μιλούν» όμως τόσο ξεκάθαρα, κάτι έχουν διαπιστώσει. Και αυτό που έχουν διαπιστώσει, είναι το εξής: ότι το κόμμα του κ. Τσίπρα είναι ακόμη εγκλωβισμένο σε αριστερές πιέσεις, οι οποίες μάλιστα εκπροσωπούνται και στο κόμμα και τα ηγετικά του κλιμάκια. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη ανάγκη θωράκισης των αριστερών του πλευρών με αφηγήσεις περί «παράλληλου προγράμματος» κ.λπ. Ωστόσο, ανησυχούν ακόμη περισσότερο για την πολιτική υποχώρηση που σηματοδοτεί το «δεν συγκυβερνούμε με τη ΝΔ γιατί εκφράζει το παλιό», όπως και οι κορόνες που συνδέουν το «παλιό» (άρα και τη ΝΔ) με τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Μπορεί το «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» να έχει αποδυναμωθεί εξαιρετικά ύστερα από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ (πόσο, θα το μάθουμε από το ποσοστό της Λαϊκής Ενότητας), αλλά η επάνοδος του Αριστερά – Δεξιά, που τείνει να γίνει μια νέα δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ προς τους ψηφοφόρους του, είναι πολύ ανησυχητικό γι’ αυτούς. Διότι, όπως έχουμε ξαναγράψει, γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στο «μεγάλο συνασπισμό» ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς από την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου. Δεν αρκεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χρειάζεται να πέσουν όλα τα πολιτικά ταμπού που ορίζουν την «ανωριμότητα» της πολιτικής σκηνής και τη δύναμη του «λαϊκισμού» στην Ελλάδα. Δεν θεωρούν σταθερή πολιτική λύση να κυβερνήσει η ΝΔ με ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι, και τον ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί σε θέση αντιπολίτευσης. Εξίσου, αν όχι ακόμη περισσότερο, δεν θεωρούν σταθερή πολιτική λύση να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι και να μείνει η ΝΔ εκτός.
Δεν θέλουν προεκλογικές δεσμεύσεις ενάντια στη μετεκλογική προοπτική του «μεγάλου συνασπισμού». «Μιλούν» λοιπόν ενάντια σε ό,τι θα μπορούσε να την υπονομεύσει. Και δεν περιορίζονται σε αυτό: υπομιμνήσκουν ότι έχουν τα μέσα να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους: τις δανειακές δόσεις, αλλά και την εκκρεμούσα ανακεφαλαίωση των τραπεζών…
Είναι τόσο «εύγλωττο» ώστε κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ειπώθηκε…
