Γράφει η Κατερίνα Καραμούτσου
«Όταν οι βόμβες χρησιμοποιούνται για να στοχεύσουν αθώους ανθρώπους αυτό ονομάζεται τρομοκρατική ενέργεια», δήλωσε ο Μπαράκ Ομπάμα λίγο μετά την επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστώνης. Η δολοφονία πολιτών στον μαραθώνιο της Βοστώνης είναι τρομοκρατία. Η δολοφονία των πολιτών (μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά) σε χώρες όπως το Πακιστάν, τη Σομαλία και η Υεμένη μέσω βομβιστικών επιθέσεων είναι πολιτική της χώρας.
Σύμφωνα με το βρετανικό Γραφείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (The Bureau of Investigative Journalism) οι ΗΠΑ έχουν πραγματοποιήσει 368 βομβιστικές επιθέσεις από το 2004 έως και το 2013 στο Πακιστάν με 2.500-3.500 θύματα- πολίτες συνολικά. Από αυτά τα 168 με 197 είναι παιδιά.
Τον Ιούνιο του 2011 ο Τζον Μπρέναν, πρώην σύμβουλος του προέδρου για θέματα τρομοκρατίας και νυν επικεφαλής της CIA, δήλωσε κατηγορηματικά ότι «για πάνω από ένα χρόνο στις επιχειρήσεις της CIA στο Πακιστάν εναντίον των Ταλιμπάν και της Αλ-Κάιντα δεν έχουν υπάρξει παράπλευρες απώλειες και θάνατοι πολιτών». Παρʼ όλες τις βεβαιώσεις της αμερικανικής κυβέρνησης η έρευνα του Γραφείου δείχνει ότι το 2009 και το 2010 σκοτώθηκαν τουλάχιστον 182 πολίτες. Εξίσου «αιματηρή» χρονιά εξαιτίας των βομβιστικών επιθέσεων ήταν και το 2006 όταν ο αριθμός των θυμάτων «σκαρφάλωσε» στους 93.
Στην Υεμένη και τη Σομαλία οι αριθμοί βρίσκονται πολύ πιο χαμηλά, με επιβεβαιωμένες 44-54 επιθέσεις από τις οποίες υπήρξαν 12-45 θύματα στην πρώτη και 3-9 επιθέσεις και 15 πολίτες νεκρούς στη δεύτερη.
Η τρομοκρατία φαίνεται να συνεχίζεται και από τις δύο πλευρές. Η μία καταδικάζεται ως τέτοια, και η άλλη νομιμοποιείται ως ανάγκη για την υπεράσπιση του αμερικανικού λαού και την εξάλειψη των απειλών του.
Ο θάνατος του 8χρονου αγοριού στον μαραθώνιο σίγουρα προκαλεί συγκίνηση και αποτροπιασμό. Ο θάνατος του 10χρονου αγοριού στο Πακιστάν από βομβιστική επίθεση στις 10 Οκτωβρίου του 2010 που ήταν μια παράπλευρη απώλεια σε μια, κατά τʼ άλλα επιτυχημένη, επίθεση στους Ταλιμπάν, είναι άγνωστος στις ΗΠΑ και στον περισσότερο κόσμο. Και οι δύο πράξεις είναι κατακριτέες, και τους δύο θανάτους αξίζει να τους θυμόμαστε.
