Στις 16 Φεβρουαρίου 1937 η εταιρεία χημικών DuPont κατοχύρωσε την πατέντα για το νάιλον. Οι νάιλον κάλτσες κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ το 1939.
Γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς
Με την είσοδο των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η παραγωγή του νάιλον για την αγορά σταμάτησε και στράφηκε αποκλειστικά σε στρατιωτικές εφαρμογές, κυρίως για αλεξίπτωτα και σκηνές.
Μια νέα μόδα προέκυψε από την έλλειψη νάιλον. Ονομάζονταν υγρές κάλτσες. Μια βάση για τα πόδια εφαρμόζονταν προσεκτικά και ομοιόμορφα για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κάλυψης.
Οι προχωρημένες χρήστριες έδωσαν έναν ακόμα πιο ρεαλιστικό τόνο, χρησιμοποιώντας μαύρα μολύβια eyeliner για να σχεδιάσουν τη «ραφή». Το να τραβηχτεί μια ίσια γραμμή στο πίσω μέρος του ποδιού, ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι.
Σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τις πωλήσεις, ορισμένα καταστήματα έκαναν προσφορές όπου μπορούσες να βάψεις τα πόδια σου για να δεις το αποτέλεσμα ή είχαν εξειδικευμένα τμήματα μακιγιάζ ποδιών όπου μπορούσες να αγοράσεις τα καλλυντικά και να πάρεις συμβουλές για το πώς να τα εφαρμόσεις για καλύτερο αποτέλεσμα. Η Helena Rubinstein άνοιξε το 1942, ένα Bare-Leg Bar στον οίκο της στην 5η Λεωφόρο. Το τμήμα αυτό περιείχε μεταξύ άλλων και διαφορετικούς τύπους καλλυντικών καλτσών, με μορφή στικ, σπρέι κλπ.
Το τέλος του πολέμου είδε τις νάιλον κάλτσες να επιστρέφουν στα ράφια και την πτώση των υποκατάστατων. Η DuPont άρχισε να παράγει νάιλον για κάλτσες λιγότερο από δύο εβδομάδες, αφότου οι Ιάπωνες παραδόθηκαν.
Τον Σεπτέμβριο 1945, η επανέναρξη περιορισμένων πωλήσεων νάιλον στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε αυτό που οι δημοσιογράφοι της εποχής αποκαλούσαν νάιλον εξεγέρσεις του 1945 και του 1946, καθώς οι γυναίκες προσπαθούσαν να αγοράσουν τις περιορισμένες ποσότητες που έρχονταν στην αγορά.
Η πίεση ήταν μεγάλη και η DuPont κατηγορήθηκε για την δημιουργία συνθηκών τεχνητής έλλειψης. Είχε δημιουργηθεί η εικόνα ότι η εταιρεία είχε γίνει άπληστη και αντιπατριωτική, για να επιτύχει τη διατήρηση αποκλειστικών δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας και παραγωγής για ένα προϊόν με τέτοια λαϊκή ζήτηση. Η DuPont προσπάθησε μέσα από μια λανθασμένη καμπάνια, να κατηγορήσει τις «εγωίστριες νοικοκυρές» που δημιουργούσαν στοκ νάιλον καλτσών, κάτι που επέφερε μόνο περισσότερη εχθρότητα προς την DuPont.
Το 1951, αφού οι ταραχές είχαν υποχωρήσει, η DuPont απειλήθηκε με αντιμονοπωλιακή αγωγή και αναγκάστηκε να συμφωνήσει να μοιραστεί την άδεια χρήσης νάιλον με την Chemstrand Corporation.
