Μπροστά σε ένα μικρόφωνο, ο ηθοποιός Φιλ Κρουζ προσποιείται ότι κρατάει ένα φυλαχτό για να νικήσει τον Διάβολο για το τελευταίο επεισόδιο ενός από τα λίγα ραδιοφωνικά δράματα που έχουν επιβιώσει στις Φιλιππίνες.
Ο Κρουζ είναι μέλος μιας μικρής ομάδας φωνητικών ηθοποιών και τεχνικών που παράγουν εκπομπές οι οποίες μεταδίδονται στα ταγκαλόγκ από τον DZRH, έναν από τους παλαιότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας.
Τα ραδιοφωνικά δράματα ήταν η κύρια πηγή ψυχαγωγίας για τις οικογένειες των Φιλιππίνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά η δημοτικότητά τους εξασθένησε με την άνοδο της τηλεόρασης, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της ζωντανής μετάδοσης βίντεο.
Πολλοί μακροχρόνιοι ακροατές, όπως συνταξιούχοι, αγρότες, εργάτες εργοστασίων και οδηγοί ταξί, εξακολουθούν να συντονίζονται για να παρακολουθήσουν το τελευταίο επεισόδιο του αγαπημένου τους θρίλερ ή δράματος.
«Είμαστε οι μόνοι που έχουν απομείνει», δήλωσε ο Κρουζ, 64 ετών, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος στην ηχογράφηση σε ένα σύγχρονο στούντιο που βρίσκεται ατύπως σε ένα θεματικό πάρκο της Μανίλας.
Ο Κρουζ ακολούθησε τον πατέρα του στη φωνητική υποκριτική το 1979, τότε που το DZRH μετέδιδε 18 δραματικά προγράμματα επί εννέα ώρες την ημέρα σε σκληρό ανταγωνισμό με άλλους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς. Τώρα παράγει επτά.
Μεταξύ αυτών είναι η «Νύχτα του Τρόμου», η παλαιότερη σειρά του σταθμού που τρομάζει το κοινό εδώ και 66 χρόνια με ιστορίες για διαβόλους, βρικόλακες και δολοφονικούς σκελετούς.
Η αγάπη, η οικογένεια και η φτώχεια είναι μεταξύ των θεμάτων που πραγματεύονται άλλα μακροχρόνια δράματα, όπως το «’Είσαι η μόνη αγάπη μου» και το «Αυτή είναι η ζωή μας».
Ο Τζέρι Μούτια δημιουργεί τα ηχητικά εφέ που βοηθούν τους ακροατές να φανταστούν τις ιστορίες και ενώ πολλά μπορούν να γίνουν στον υπολογιστή, εξακολουθεί να προτιμά τον «παλιό τρόπο».
Ο Μούτια διατηρεί ένα κουτί με αντικείμενα στο στούντιο για να προσομοιώνει ήχους: κοχύλια καρύδας για άλογα που καλπάζουν, ένα μπουλόνι πόρτας για τον οπλισμό ενός όπλου, και το χτύπημα των ποδιών του σε ένα κουτί με φύλλα για βήματα σε ένα δάσος.
Χρησιμοποιεί ακόμη και τη φωνή του για το νιαούρισμα μιας γάτας.
«Ο υπολογιστής μπορεί να αναπαράγει τον ήχο ενός χαστουκιού, αλλά είναι πιο ρεαλιστικό να το κάνεις με τον παλιό τρόπο», δήλωσε ο Μούτια, κάνοντας επίδειξη χτυπώντας μαζί ένα ζευγάρι παλιές λαστιχένιες σόλες παπουτσιών.
«Η μόνη μας διασκέδαση»
Η ομορφιά του ραδιοφώνου ήταν ότι έφτανε «σε όλους, ακόμη και στους φτωχούς», δήλωσε η Ροζάνα Βιλέγκας, 63 ετών. Αυτή, όπως και ο Κρουζ, ακολούθησε τον ραδιοφωνικό ηθοποιό πατέρα της στη ραδιοφωνία.
«Είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας, το οποίο έρχεται να προστεθεί σε αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο», είπε.
«Μας λένε οι θαυμαστές ότι το άγχος τους εξαφανίζεται».
Μεταξύ των πιστών θαυμαστών της ομάδας DZRH είναι και ο Χένρυ Αμαντούρ, ο οποίος ζει μόνος του σε μια φάρμα περίπου 60 χιλιόμετρα νότια της Μανίλα.
Ο Αμαντούρ ακούει το «Η υπόσχεση του αύριο» – “The Promise of Tomorrow” σε ένα μικρό ραδιόφωνο που παίρνει πάντα μαζί του στο χωράφι καθώς κόβει τα ζιζάνια γύρω από τα φυτά ταρό. Η σειρά αφορά τη φιλία μεταξύ ενός φτωχού φοιτητή πανεπιστημίου και ενός πλούσιου συμφοιτητή του.
«Με κάνει ευτυχισμένο και μου κρατάει συντροφιά επειδή εργάζομαι μόνος μου», δήλωσε ο 58χρονος Amadure, ο οποίος γνώρισε τα ραδιοφωνικά δράματα από τον παππού του όταν ήταν έφηβος.
«Μερικές φορές παίρνεις μαθήματα ζωής από αυτό».
Ο Αμαντούρ, ο οποίος βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του, ξοδεύει 74 πέσος (1,20 ευρώ) την εβδομάδα σε μπαταρίες για να παίζει το ραδιόφωνο όλη την ημέρα, ενώ εργάζεται στο αγρόκτημά του, έκτασης τεσσάρων εκταρίων (10 στρεμμάτων).
Όπως και άλλοι αγρότες στην περιοχή, δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα.
Η γειτόνισσά του Κριστιτέτα Αρπόν, 35 ετών, δήλωσε ότι τα ραδιοφωνικά δράματα είναι «η μόνη τους ψυχαγωγία».
«Θα στενοχωρηθούμε αν σταματήσει. Είναι η καθημερινή μας συντροφιά και το μόνο πράγμα που μας κάνει ευτυχισμένους», δήλωσε η μητέρα τεσσάρων παιδιών.
«Δεν χρειάζεται να σπαταλάμε χρήματα» αγοράζοντας πρόσβαση στο διαδίκτυο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή το YouTube.
Η 52χρονη Νερίσα Τζουλάο, υπεύθυνη για την τροφοδοσία τροφίμων, είναι μέλος μιας λέσχης θαυμαστών του ραδιοφωνικού δράματος που αριθμεί 17.000 μέλη στο Facebook.
Η Τζουλάο συντονίζεται ενώ ετοιμάζει πιάτα με δύο βοηθούς στο δήμο Γκουαγκούα, περίπου 80 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μανίλα.
«Το να ακούω ραδιοφωνικά δράματα οξύνει τη φαντασία μου. Οι σκηνές παίρνουν μορφή στο μυαλό μου επειδή η υποκριτική είναι πολύ πειστική», είπε.
Ωστόσο, η Τζουλάο είπε επίσης ότι «οι φανατικοί του δράματος σαν εμάς γίνονται όλο και περισσότερο σπάνια ράτσα».
«Το ραδιόφωνο είναι παντοτινό»
Οι ηθοποιοί της DZRH δήλωσαν στο AFP ότι δεν έχουν επίσημη εκπαίδευση για τα ραδιοφωνικά δράματα και είχαν πάρει τις δεξιότητές τους παρατηρώντας τους προκατόχους τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς διατηρούν άλλες δουλειές, όπως η μεταγλώττιση μεξικανικών και κορεατικών τηλεοπτικών δραμάτων ή τα φωνητικά ρεπερτόρια.
Η πρόκληση για τα υπόλοιπα ραδιοφωνικά δράματα είναι να προσελκύσουν μια νέα γενιά ακροατών.
Το DZRH έχει επεκταθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανεβάζοντας επεισόδια στο YouTube και κοινοποιώντας τους συνδέσμους στο Facebook, το X και το TikTok.
«Έχουμε ένα ποικίλο ακροατήριο, αλλά είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς γερνούν επίσης», δήλωσε ο Κρουζ.
«Πρέπει να παράγουμε υλικό που να απευθύνεται σε νεότερους ανθρώπους».
Ο Βιλέγκας είναι αισιόδοξος ότι τα δράματα θα επιβιώσουν. «Για μένα, το ραδιόφωνο είναι παντοτινό», είπε.
«Δεν θα εξαφανιστεί επειδή έχει τόσο ευρύ ακροατήριο».
Πηγή: AFP
Πηγή: ertnews.gr
