Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Σύμφωνα με μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγες ημέρες από το Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδος, το 20% των φορολογούμενων πληρώνει το 80% των ετήσιων φόρων και συγκεκριμένα το 19% των φυσικών προσώπων πληρώνει το 90% της φορολογίας εισοδήματος, το 4,5% -δηλαδή περίπου 20.000 επιχειρήσεις- το 83% των συνολικά 4,3 δισ. ευρώ φόρων νομικών προσώπων, ατομικών και προσωπικών επιχειρήσεων και τέλος το 33% των ιδιοκτητών πληρώνει το 66% του ΕΝΦΙΑ.
Η πραγματικότητα των αριθμών επιβεβαιώνει την αλήθεια του γεγονότος πως οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους. Την ώρα που η Ελλάδα έχει μπει στον “ζουρλομανδύα” της υπερφορολόγησης για “ό,τι κινείται” αλλά και ό,τι παραμένει ακίνητο, η ακτινογραφία της κατανομής των φορολογικών βαρών δείχνει ξεκάθαρα πως αντί τα δημόσια έσοδα – που ασφαλώς είναι αναγκαία – να προέρχονται από μια διαρκώς διευρυνόμενη φορολογική βάση και με μια κατανομή που να κάνει πράξη την αρχή της αναλογικότητας των βαρών, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η υπέρμετρη αύξηση της φορολόγησης οδηγεί κυριολεκτικά στην αφαίμαξη μιας ολοένα και μικρότερης “δεξαμενής” φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων, που επωμίζονται ολοένα και περισσότερα φορολογικά βάρη.
Η υπερφορολόγηση έχει γονατίσει τα νοικοκυριά με μεσαία εισοδήματα και μεσαία ακίνητη περιουσία και έχει εξαντλήσει τη φοροδοτική ικανότητα πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα χιλιάδες εταιρείες να εγκαταλείπουν την Ελλάδα και να μεταναστεύουν σε γειτονικές χώρες που προσφέρουν χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι στη γραμμή “δος ημίν σήμερον”, για να κλείσει “όπως – όπως” τις τρύπες στα δημόσια έσοδα. Για αύριο βλέπουμε ή πιο σωστά βλέπει μια άλλη κυβέρνηση κι άσε εκείνους να σκεφτούν διαφορετικά. Έτσι “το να αρπάξουμε ό,τι προλάβουμε” γίνεται ο κανόνας με τη σφραγίδα του κράτους, αδιαφορώντας για τις αρνητικές συνέπειες που έχει για την ανάπτυξη της χώρας το γεγονός πως η Ελλάδα κατέχει το ευρωπαϊκό ρεκόρ στην υπερφορολόγηση, με τη βούλα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. Ρεκόρ που πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια, με τις συνθήκες φορολόγησης συγκεκριμένων κατηγοριών φυσικών και νομικών προσώπων να προσομοιάζουν με τα συμπαθή γαϊδουράκια της Σαντορίνης. Μέχρι τελικής πτώσεως δηλαδή.
Παρά τα μέτρα επί μέτρων το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από τα προ κρίσης δεδομένα. Το ελληνικό φορολογικό σύστημα εξακολουθεί να είναι σημαντικό εμπόδιο για την επιχειρηματικότητα, αποθαρρύνει τις επενδύσεις, αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τις οικονομικές ανισότητες, είναι υπερβολικά περίπλοκο, αλλάζει πολύ συχνά και είναι φτιαγμένο με τρόπο που διευκολύνει τη φοροδιαφυγή.
Όσο η φοροδιαφυγή θα στοιχίζει φθηνότερα από την εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων θα παραμένει προτιμητέα. Όσο οι προτάσεις γα τον συμβιβασμό μεταξύ οικονομικής αποτελεσματικότητας και οικονομικής δικαιοσύνης με έναν ενιαίο φορολογικό συντελεστή στο 20% πέφτουν στο κενό, θα αναπαράγονται με ακόμη μεγαλύτερη ένταση όλες οι παθογένειες του φορολογικού συστήματος όπως συμβαίνει σήμερα.
Ωστόσο, πολύ σύντομα, η μεσαία τάξη που σήκωσε όλο το βάρος της φοροεπίθεσης θα σηκώσει πλέον αδιάφορα τους ώμους με το επιχείρημα “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”.
