Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Στον απόηχο της είδησης για την 33χρονη γυναίκα που ο εργοδότης την απειλούσε να ρίξει το παιδί αν ήθελε να κρατήσει τη δουλειά της, αλλά και να υπογράψει την παραίτησή της αν θέλει να πληρωθεί τα δεδουλευμένα της από τον Ιούνιο, τα οποία παρεμπιπτόντως η επιχείρηση έχει ήδη καρπωθεί από πρόγραμμα ΕΣΠΑ, έρχονται στο φως καταγγελίες για ανάλογες περιπτώσεις στην Πάτρα.
Στην Πάτρα μαζί με την πρόσληψη οι νέες εργαζόμενες υπογράφουν και ένα χαρτί που τις δεσμεύει με παραίτηση χωρίς καμία απαίτηση σε περίπτωση που μείνουν έγκυες. Τις καταγγελίες κάνουν οι η πρόεδρος των εμπορουπαλλήλων Γιώτα Παναγοπούλου και το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου Βασίλης Παπασημακόπουλος, σύμφωνα με το patrastimes.gr και το Γιάννη Γεωργόπουλο.
Σε άλλες περιπτώσεις η δέσμευση αφορούσε το ενδεχόμενο να αρραβωνιαστεί η εργαζόμενη, κατά το οποίο επίσης θα έπρεπε να φύγει «οικιοθελώς» από την εργασία της. Το άλλο ακραίο σημείο στο οποίο έφτασαν εργοδότες στην Πάτρα ήταν η απαίτηση από τις εργαζόμενες να παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών όταν έχουν έμμηνο ρύση, γιατί πέφτει η απόδοσή τους.
Οι θυσίες που κάνουν οι γυναίκες για την ανάπτυξη είναι μεγαλύτερες από τους άνδρες. Όμως με τις σοκαριστικές καταγγελίες που έρχονται στο φως, θα έπρεπε να βάζουμε το θέμα με τις παράλογες θυσίες που κάνουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι για την ανάπτυξη και για την ευρωστία των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται. Θα απαντήσει εύκολα ένας πολιτικός ότι αισθάνεται αποτροπιασμό για όσα ακούγονται και ότι κράτος έχει φροντίσει να υπάρχουν θεσμοί όπως η επιθεώρηση εργασίας για την προστασία των εργαζομένων.
Όμως ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν τα τελευταία χρόνια, γίνεται προσπάθεια πολιτικής καταγγελίας του συνδικαλίζεσθαι, ως παράγοντα της πολιτικής κρίσης που περνάει η χώρα, δεν μπορούμε τώρα να δηλώνουμε αποτροπιασμό για όσα ακούμε. Πόσες είναι οι επιχειρήσεις στις οποίες οι υπάλληλοι παρανόμως δέχονται να μένουν απλήρωτοι, γνωρίζοντας ότι η επιθεώρηση εργασίας είναι η ύστατη λύση. Πόσες ακόμη είναι οι επιχειρήσεις στις οποίες δεν υπάρχει κανένα συλλογικό πνεύμα μεταξύ των εργαζομένων και ο φόβος για την ατομική επιβίωση του καθενός μέσα στη δουλειά είναι τέτοιος που ίσως δεν βρει στήριξη εκείνος που θα απαιτήσει τα νόμιμα δικαιώματά του.
Αυτό ισχύει για όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, αλλά έτι περισσότερο για τις γυναίκες, που παράλληλα είναι μάνες, σύζυγοι ή απλώς γυναίκες και ως τέτοιες οφείλουν μια άρρητη υποταγή στον άνδρα – προϊστάμενο. Έτσι την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου που τα καταστήματα ήταν ανοιχτά, πήγαν στην υπάλληλο το παιδί της, να το θηλάσει για λίγο πίσω από την κουρτίνα. Υποθέτω πως και εκείνη θα σκέφτηκε, «Τι να κάνεις… όπως είναι η κατάσταση σήμερα, πρέπει να κάνουμε θυσίες.»
