Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
‘Ηθελα από μέρες να το γράψω αυτό το άρθρο και το έναυσμα μου το έδωσε ο Παύλος Τσίμας, όταν τον άκουσα στον ΣΚΑΙ να λέει πως ένας υπουργός θα πρέπει να διαλέγει μόνο τη γραμματέα του και όλοι οι υπόλοιποι συνεργάτες του να προέρχονται από τη δημόσια διοίκηση! Με την εμπειρία ενός επαγγελματία που διαχρονικά έχει συνεργαστεί με εννέα διαφορετικά υπουργεία και με το Μέγαρο Μαξίμου, λέω πως είναι τουλάχιστον απογοητευτικό, παράγοντες που επηρεάζουν το πολιτικό σύστημα και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, να μην έχουν ιδέα για το τι σημαίνει διακυβέρνηση.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, όπως και σε πάρα πολλά άλλα ζητήματα έτσι και στο θέμα των μετακλητών υπαλλήλων που στελεχώνουν τα υπουργικά γραφεία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει μπροστά του τις εξαλλοσύνες και τις ανοησίες που έλεγε κι έκανε τα ξέγνοιαστα χρόνια της αντιπολίτευσης, σε μια εποχή που δεν πίστευε πως θα γίνει ποτέ κυβέρνηση. Οι πολιτικοί αντίπαλοί του, τον «πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα», οπότε για άλλη μια φορά γίνεται μια συζήτηση βαθιά υποκριτική.
Η δημόσια διοίκηση είναι αυτή που είναι. Και καλά κάνει ο αρμόδιος υπουργός Χριστόφορος Βερναρδάκης και προχωράει το νόμο για την αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης που είναι και αναγκαίο για τη χώρα αλλά και απαίτηση της τρόικας. Μακάρι να έρθει η μέρα που όλοι οι Γενικοί Γραμματείς υπουργείων να προέρχονται από τα σπλάχνα του δυναμικού της δημόσιας διοίκησης και να είναι στελέχη που θα πάρουν τη θέση με την αξία τους, τις γνώσεις τους, τις άριστες αξιολογήσεις τους, κλπ.
Το γραφείο όμως του υπουργού δεν είναι δημόσια διοίκηση. Είναι το στρατηγικό επιτελείο για να σχεδιαστεί και να εφαρμοστεί μια συγκεκριμένη πολιτική από τη δημόσια διοίκηση. Αν θέλουμε να πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε τους υποκριτές θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να παραδεχθούμε πως για να λειτουργήσει μια κυβέρνηση έχει ανάγκη από τουλάχιστον 2000 στελέχη που θα καλύψουν τις ανάγκες σε όλες τις δομές διακυβέρνησης.
Από κει και πέρα, η ευθύνη ανήκει στον υπουργό. Το αν θα πάρει σοβαρούς τεχνοκράτες συνεργάτες, είτε φυσικά πρόσωπα, είτε και εταιρείες, ή αν θα πάρει την ξαδέρφη του, είναι δικό του θέμα. Στο τέλος θα κριθεί για την πολιτική του και τα αποτελέσματά της. Το αν θα έχει δίπλα του συμβούλους για να του ανοίγουν τα μάτια ή τα εγγόνια των ανταρτών του ΕΛΑΣ είναι επίσης δικό του πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση όμως για να μπορέσει να λειτουργήσει οφείλει να έχει στελεχωμένο το γραφείο του με ένα δυναμικό που θα το εμπιστεύεται και θα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του. Και νομικούς χρειάζεται και οικονομολόγους χρειάζεται και επικοινωνιολόγους χρειάζεται και εξειδικευμένους επιστήμονες στο αντικείμενο των αρμοδιοτήτων του. Είχε δίκιο λοιπόν ο Βερναρδάκης όταν είπε πως δεν μπορεί να αμφισβητείται το δικαίωμα σ’ ένα πολιτικό πρόσωπο να έχει ένα γραφείο ως «Chef de Cabinet», άλλο τώρα αν η δήλωση έτσι όπως έγινε δεν ήταν και πολύ πετυχημένη.
Το πρόβλημα δεν είναι οι μετακλητοί. Το πρόβλημα είναι πως οι υπουργοί, όχι μόνον αυτής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, αντί να επιλέγουν σοβαρούς και αξιόλογους συνεργάτες, οι οποίοι μπορεί και να προέρχονται αλλά και να μην προέρχονται από το κυβερνών κόμμα, τελικά γεμίζουν τα γραφεία τους με «γραμματείς» για να πουλάνε πελατειακές εκδουλεύσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Τις προάλλες πήγα να συναντήσω έναν υπουργό της σημερινής κυβέρνησης και μου λέει «περίμενε λίγο να τελειώσω την ομιλία μου». Έμεινα κατάπληκτος. Είναι δυνατόν ο υπουργός να τρώει τη μέρα του γράφοντας την ομιλία του; Δεν θα έπρεπε να είναι κάτι που μπορεί να κάνει ένας καλός συνεργάτης στον οποίο θα έχει δώσει δυο τρεις κατευθύνσεις ; Πόσο κοστίζει η εργατοώρα ενός υπουργού ώστε να τη σπαταλά για να κάθεται να γράφει τις ομιλίες του ή να διορθώνει κείμενα ή να διαβάζει εφημερίδες και sites για να δει τι γράφουν γι’ αυτόν; Δηλαδή πότε θα δουλεύει γι αυτά τα οποία θα κριθεί πραγματικά;
Ας κόψει λοιπόν το πολιτικό σύστημα τις υποκρισίες κι ας επικεντρωθεί εκεί που πραγματικά υπάρχει ουσία. Αλλιώς θα επαναλαμβάνονται διαρκώς τα ίδια και τα ίδια για τις εντυπώσεις, ενώ εντωμεταξύ η «κερκίδα» έχει αδειάσει προ πολλού…
