Οι κολλητές φίλες Άννα Μαρία Βάρενμπεργκ και Μπέτυ Γκρεμπένσικοφ αποχαιρέτησαν η μια την άλλη σε ένα γερμανικό σχολείο τον Μάιο του 1939.
Οι εβραϊκής καταγωγής γυναίκες, που χωρίστηκαν σε ηλικία μόλις εννέα ετών, όταν οι οικογένειές τους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, μπόρεσαν εν έτει 2021 να αγκαλιάσουν ξανά η μια την άλλη- μετά από περισσότερες από οκτώ δεκαετίες. Ένα διάστημα που πέρασαν, φοβούμενες η μια για την άλλη ότι θα είχε πεθάνει στο Ολοκαύτωμα.
Η συνάντηση των 91χρονων πλέον γυναικών πραγματοποιήθηκε σε ένα ξενοδοχείο της Φλόριντα, στις 5 Νοεμβρίου. Οι γυναίκες κατάφεραν να βρουν ξανά η μια την άλλη χάρη στο ίδρυμα USC Schoah του σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος καταγράφει και διατηρεί οπτικοακουστικά ντοκουμέντα με τις αναμνήσεις επιζώντων του Ολοκαυτώματος.
Η Γκρεμπένσικοφ ήταν μια εκ των 20.000 Ευρωπαίων Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στη Σαγκάη, ενώ η Βάρενμπεργκ και η οικογένειά της είχαν καταφύγει στο Σαντιάγο της Χιλής. Και οι δύο είχαν έρθει σε επαφή με βάσεις δεδομένων για να αναζητήσουν η μια την άλλη, αλλά επανασυνδέθηκαν μόνο όταν ένας εργαζόμενος στο ίδρυμα παρατήρησε ομοιότητες στους λογαριασμούς τους.
«Ήταν σαν να επιστρέφω σπίτι», είπε η Γκρεμπένσικοφ στην Washington Post μετά την επανένωσή τους, προσθέτοντας: « Η φίλη μου ήταν πάντα στο μυαλό μου. Απλώς είχαμε αυτό το συναίσθημα, σαν να ήμασταν στην πραγματικότητα πάντα μαζί».
«Ήταν πολύ συγκινητικό», είπε η Βάρενμπεργκ. «Ήταν σαν να μην χωρίσαμε ποτέ. Είναι πολύ ιδιαίτερο που δύο άνθρωποι, μετά από 82 χρόνια, εξακολουθούν να αγαπούν ο ένας τον άλλον».
Οι δυο γυναίκες- και οι δύο πλέον χήρες- διηγήθηκαν ότι πέρασαν τέσσερις μέρες μαζί, πηγαίνοντας για ψώνια, μιλώντας, τρώγοντας και πίνοντας σαμπάνια.
«Δεν είμαστε τα κορίτσια που ήμασταν στα εννέα μας χρόνια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά συνεχίσαμε να γελάμε σαν να ήμασταν μικρά παιδιά», είπε η Γκρεμπένσικοφ στην Post. «Ήταν μεγάλη χαρά και για τις δυο μας».
Μετά τη συνάντηση στη Φλόριντα, η Γκρεμπένσικοφ είπε ότι η επανένωση των δύο γυναικών αποδεικνύει ότι «Καλά πράγματα μπορούν να συμβούν, ακόμη και μετά από μια κακή εμπειρία. Η συνάντησή μας ήταν πιο λαμπερή “αχτίδα” ελπίδας που “φώτισε” ποτέ τη ζωή μου. Ήταν η εκπλήρωση ενός ονείρου».
