Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Διαβάζεις την εμπεριστατωμένη έρευνα της Dianeosis όπου αποτυπώνεται λεπτομερώς η κατάσταση της ανεργίας ειδικά ανάμεσα στους νέους και σε πιάνει θλίψη από το συμπέρασμα ότι οι μισοί 35ρηδες χαρτζιλικώνονται ακόμη από τους γονείς τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εσωτερικός «ακρωτηριασμός» από το να βλέπεις τα όνειρα που έχτιζες να γκρεμίζονται κρατώντας σε δέσμιο του παρελθόντος.
Άραγε οφείλουμε να επιβραβεύσουμε την ελληνική οικογένεια που συνεχίζει να λειτουργεί υποστηρικτικά αποτρέποντας την περιθωριοποίηση ή να την «κατηγορήσουμε» για το ότι δίνοντας οικονομική στήριξη υποθάλπει την ανεξαρτητοποίηση και την αυτονομία των παιδιών της. Αν δεν βρισκόμασταν σε περίοδο τόσο ισοπεδωτικής έκρηξης της ανεργίας, ίσως ο δεύτερος συλλογικός να προσέφερε μια πιο ρεαλιστική αποτύπωση της δυναμικής.
Την ημέρα αυτών των διαπιστώσεων διάλεξε, ο Αλέξης Τσίπρας, για να επισκεφθεί το υπ. Εργασίας και να προχωρήσει σε στομφώδεις, αλλά κενές περιεχομένου, τυπικές πολιτικάντικες δηλώσεις για μείωση της ανεργίας. Θα ήμασταν άδικοι στην κριτική μας αν ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε στοιχεία που αποδεικνύουν την ουσιαστική αναστροφή της πορείας της ανεργίας. Στοιχεία που να συμβαδίζουν με την οικονομική βιβλιογραφία κι όχι πολιτικά εφευρήματα, αφού αποτελεί παγκόσμιο οικονομικό θαύμα να μειώνεται η ανεργία κατά 3,5% μονάδες την τελευταία διετία όταν η ανάπτυξη είναι μηδενική, όταν δεν κινείται σε υφεσιακό έδαφος.
Τι εξηγεί αυτό το κυβερνητικό θαύμα; Όλοι οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι κάθε 1% αύξησης του ΑΕΠ οδηγεί σε 0,7%-0,8% μείωση της ανεργίας ανάλογα με το είδος των επενδύσεων κι αν πρόκειται για έντασης κεφαλαίου ή εργασίας. Τι λοιπόν μείωσε το τελικό νούμερο αφού η τάση της πραγματικής οικονομίας δεν είχε καμιά ουσιαστική επίδραση;
Αυξήθηκαν οι προσλήψεις συμβασιούχων, γι’ αυτό άλλωστε και «τσίμπησε» λίγο το συνολικό νούμερο των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Μην ξεχνάμε ότι οι δανειστές αναγνωρίζοντας αυτή την στρεβλότητα απαίτησαν στα επιπρόσθετα μέτρα για το 2018 την μείωση του αριθμού των συμβασιούχων!
Όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία αυξήθηκε σχεδόν κατά 10% η ημιαπασχόληση σε σχέση με την πλήρη εργασία. Για τον τελικό υπολογισμό της ανεργίας ακόμη κι αν όλοι οι εργαζόμενοι ήταν μερικής απασχόλησης ο δείκτης της ανεργίας που θα ανακοινωνόταν θα ήταν ο ίδιος!
Τα προγράμματα μαθητείας του ΟΑΕΔ, οι επιδοτούμενες από το ΕΣΠΑ θέσεις είχαν μια ελάχιστη διάρκεια 8 μηνών. Παρά το γεγονός ότι αρκετά προγράμματα διατηρούν αυτοί την διάρκεια, υπήρξαν και κάποια πχ κοινωφελούς εργασίας ή μακροχρόνιων ανέργων με πιο περιορισμένη διάρκεια αυξάνοντας των αριθμό όσων διαγράφονταν από το ταμείο ανεργίας. Μόλις πριν τρεις μήνες άλλαξε η ρύθμιση ώστε όσοι έχουν λιγότερα από 70 μεροκάματα να μην χάνουν αυτομάτως την ιδιότητα του ανέργου.
Η κατάσταση λοιπόν είναι πολύ σοβαρή, η κοινωνική γάγγραινα που λέγεται ανεργία συνεχίζει να πληγώνει την ελληνική οικογένεια κι ένας σοβαρός πρωθυπουργός θα επικεντρώνονταν στο πως θα δημιουργηθούν όλες οι απαιτούμενες συνθήκες πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας ώστε να προσελκυστούν κεφάλαια ικανά να δημιουργήσουν μόνιμες θέσεις εργασίας. Προς το παρόν ας βολευτούμε με τα ευχολόγια του Τσίπρα…
