Οι Αετόσαυροι είχαν μικρό κεφάλι και σώμα σαν κροκόδειλο, ήταν κάτοικοι της γης και είχαν μήκος έως και έξι μέτρα. Πέθαναν πριν από περίπου 204 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Τριασικής. Από τότε, οι επιστήμονες προβληματίζονται για το αν ήταν ανήλικοι ή μικροί ενήλικες.
Μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής την Elżbieta M. Teschner από το Πανεπιστήμιο της Βόννης έλυσε όμως το μυστήριο: Η εξέταση των οστών δύο δειγμάτων δείχνει ότι οι αετόσαυροι ήταν ανήλικα, με τα αποτελέσματα της έρευνας να δημοσιεύονται στο Journal of Vertebrate Paleontology.
Ερπετά του γένους Aetosaurus ferratus ανακαλύφθηκαν σε ένα λατομείο κοντά στο Kaltental, σημερινή συνοικία της Στουτγάρδης, και περιγραφές για εκείνους έχουμε πρώτη φορά πριν από σχεδόν 150 χρόνια.
«Μήκος μεταξύ 20 και 82 εκατοστών»
«Αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν ότι το συνολικό μήκος του σώματος ήταν μόνο μεταξύ 20 και 82 εκατοστών», λέει η Elżbieta M. Teschner, η οποία κάνει διδακτορικό στην παλαιοντολογία στο Πανεπιστήμιο της Βόννης ενώ παράλληλα διεξάγει έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Opole (Πολωνία). «Είναι ενδιαφέρον ότι ήταν επίσης τα μόνα απολιθώματα που βρέθηκαν στην περιοχή», προσθέτει.
Η ομάδα, με επικεφαλής την Elżbieta M. Teschner, μελέτησε την ανάπτυξη των βραχιόνιων οστών του μικρότερου και ενός από τα μεγαλύτερα δείγματα από το σύνολο. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι και τα δύο ζώα δεν ήταν μεγαλύτερα από ένα έτος.
«Τα ζώα ενώθηκαν για κάποιο λόγο», λέει ο Teschner. «Το πιο πιθανό είναι για να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να επιβιώσουν και να αποτρέψουν τους θηρευτές».
Ο Oscar Fraas έδωσε την πρώτη περιγραφή των σκελετών το 1877. Πριν από δεκαέξι χρόνια, ο Rainer R. Schoch του Κρατικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στη Στουτγάρδη δημοσίευσε μια πιο λεπτομερή μορφολογική μελέτη και με βάση χαρακτηριστικά ορατά με γυμνό μάτι, αποφάσισε ότι πρέπει να είναι ανήλικοι.
Μαζί με την Julia B. Desojo, παλαιοντολόγο από το CONICET στο Museo de La Plata, περιέγραψαν αργότερα το κρανίο ενός μεγαλύτερου σκελετού ενός άλλου είδους αετόσαυρου (Paratypothorax andressorum). Το εύρημα, πάνω από 50 χιλιόμετρα από το Kaltental, και υπέθεσαν ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι η ενήλικη μορφή του μικρού είδους αετόσαυρου που είχε ανακαλυφθεί.
Αυτή η υπόθεση πρόσφατα έγινε βεβαιότητα: Με τη βοήθεια της επιστήμης της ανάπτυξης των ιστών (παλαιοϊστολογία) κατέστη πλέον δυνατή η εξέταση των οστών του ευρήματος Kaltental.
«Τα μακριά οστά είναι ένα καλό μοντέλο για τον υπολογισμό της ηλικίας των ζώων επειδή εναποθέτουν αυξητικούς δακτυλίους κατά τη διάρκεια της ζωής τους που μπορούν να μετρηθούν – παρόμοιοι με τους δακτυλίους ανάπτυξης σε κορμούς δέντρων», λέει η Dorota Konietzko-Meier, παλαιοντολόγος από το Πανεπιστήμιο της Βόννης. Με βάση αυτή τη μέθοδο, θα μπορούσε να προσδιοριστεί η σχετική ατομική ηλικία των δειγμάτων που μελετήθηκαν.
Πηγή : Journal of Vertebrate Paleontology
