Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Ένας φίλος μου, σεφ σε “πεντάστερο” ( αν ανοίξει…), επιμένει πως όταν αλλάζεις πιάτα πρέπει να μεσολαβεί σορμπέ με λεμόνι. Ειδικά σε περιπτώσεις ακραίας αντίθεσης των γεύσεων, όπως στην περίπτωση της “γέφυρας” από κρέας σε ψάρι. Το σορμπέ λεμόνι σβήνει τη γεύση που προηγήθηκε κι αφήνει καθαρό τον ουρανίσκο για τη γεύση που έρχεται.
Δεν ξέρω ποιος είναι “μάστερ σεφ” στο Μαξίμου, ξέρω όμως πως ο Θεοδωρικάκος, έχοντας πολύτιμο εφόδιο τη μαθητεία του στην ΚΝΕ, το είπε καθαρά: “Καπιταλισμό έχουμε!”. Στον καπιταλισμό των ταχυτήτων “5G”, εκ των πραγμάτων ισχύει το “here today, gone tomorrow” που λέει και ο “καλός” Αγγλοσαξονικός κόσμος. Μάζεψε γρήγορα τα κέρδη και για τις ζημιές …. έχει ο θεός. Ή ο λαός.
Ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτή την ώρα “καβάλα στο άλογο” έχοντας σχηματίσει ένα προσωπικό κεφάλαιο εμπιστοσύνης με μια μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Καλώς ή κακώς, τυχαία ή στρατηγικά σχεδιασμένα, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Είναι γεγονός. Και είναι ο λόγος που ο Τσίπρας είναι πεταμένος στα σχοινιά και δεν τον ακούει κανένας, όσα “What if..” κι αν γράψει για την Εφημερίδα των Συντακτών.
Ωστόσο υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος για το πολιτικό μέλλον του Κ. Μητσοτάκη. Η “συμφωνία αλήθειας” είναι από δύσκολο έως αδύνατο να τηρηθεί στις συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως, μετά την πρώτη φάση της πανδημίας και χωρίς κανένας να γνωρίζει αν και πότε θα υπάρξει και δεύτερο κύμα. Αλλά ακόμη και στο καλύτερο υγειονομικό σενάριο, όλοι οι διεθνείς χρηματοοικονομικοί αναλυτές συμφωνούν σε ένα πράγμα: Είναι από δύσκολο έως αδύνατο η καμπύλη ύφεσης / ανάπτυξης να έχει σχήμα V, δηλαδή σύντομη επάνοδο σε αλματώδη ανάπτυξη μετά τη χαώδη καταβαράθρωση των οικονομιών από το lockdown.
Αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να εξανεμιστεί το κεφάλαιο εμπιστοσύνης που σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη για τρεις βασικούς λόγους, τα πρώτα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης, τη διαχείριση των τουρκικών προκλήσεων στον Έβρο και την υγειονομική επιτυχία του χαμηλού “σκορ” σε κρούσματα και θανάτους.
Το να συνεχίσει στη “νέα πραγματικότητα” τη διακυβέρνηση “σαν να μην τρέχει τίποτα”, μετά την εμπειρία του Γιώργου Παπανδρέου, δεν το λες και πολύ σοφό. Ήταν ο λόγος που και ο Τσίπρας πήγε σε εκλογές, όταν ηττήθηκε η στρατηγική του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησής του έναντι των Βρυξελλών . Ο Μητσοτάκης είναι σε πολύ πλεονεκτικότερη θέση, εφόσον ο ίδιος δεν έχει άμεσα την ευθύνη για όσα θα φέρει το “τσουνάμι” της παγκόσμιας ύφεσης.
Άρα έχει κάθε λόγο να καταγράψει τα πολιτικά κέρδη του ενός χρόνου διακυβέρνησης και με “προίκα” τα 24 δις που θα ρίξει στην οικονομία, να ζητήσει εντολή για τη διαχείριση μιας κατάστασης που προδιαγράφεται όσο μαύρη την περιέγραψε και ο ίδιος στο διάγγελμά του, μιλώντας για μια παγκόσμια κρίση που όμοιά της δεν έχουμε δει εδώ και τρεις γενιές. Σε κάθε περίπτωση, διαμορφώνονται συνθήκες που στερούν την πραγματική βάση του αφηγήματος της ΝΔ που υπερψήφισε η κοινωνία τον περασμένο Ιούλιο.
Όπως σημειώνεται και στο τελευταίο μηναίο δελτίο του ΣΕΒ, η δημοσιονομική κατάσταση όπως διαφαίνεται στην μετά τον κορονοϊό εποχή προφανώς επηρεάζει δυσμενώς τη βιωσιμότητα του χρέους, καθώς προκύπτουν πρωτογενή ισοζύγια για το 2020 και το 2021 δυσμενέστερα των συμφωνηθέντων. Συνεπώς η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να ζητήσει, για αναπτυξιακούς σκοπούς, τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων-στόχων μέχρι και το 2022 είναι απίθανο να βρει ανταπόκριση. Όσο για το γαλλογερμανικό “Ταμείο Ανάκαμψης” ισχύει το “Ζήσε Μάη μου…”.
Με αυτά τα δεδομένα οι πρόωρες εκλογές θα ήταν ένα… σορμπέ λεμόνι. Θα έσβηναν γλυκά τη γεύση της “συμφωνίας αλήθειας” πριν περάσει αναγκαστικά η χώρα στο επόμενο “πιάτο”. Διαφορετικά οι “γεύσεις” θα μπερδευτούν κι αυτό έχει πάντα, όπως λέει και ο φίλος μου ο σεφ, δυσάρεστες συνέπειες για το τραπέζι. Ενίοτε και για τη Δημοκρατία.
