Οι έλληνες ψαράδες είναι ένας κλάδος που υποφέρει καθώς τον κατέστρεψαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια. Καταμαρτυρούν στις κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας πως κατέστρεψαν τη Συνομοσπονδία Αλιέων Ελλάδος για να βγάλουν όλους τους έλληνες ψαράδες από όλες τις δομές λήψης αποφάεων, πχ Συμβούλιο Αλιείας, Επιτροπή Παρακολούθησης κλπ, εν συνεχεία προχωρούσαν σε διαπραγματεύσεις για την ΚΑΠ αλλά και σε θεσμοθέτηση εθνικών πολιτικών οι οποίες στόχευαν στη συρρίκνωση του κλάδου και στην εξαφάνιση των ψαράδων ανοίγοντας ταυτόχρονα διαύλους για την καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος, στο όνομα της «ανάπτυξης».
Μετά ήρθαν οι έλεγχοι για την πιστοποίηση των πραγματικών ιπποδυνάμεων των επαγγελματικών σκαφών (Κ.Υ.Α 2840/41272 ΦΕΚ 952/19-04-2013) με την οποία κάθε σκάφος σε γενόμενο έλεγχο στον οποίο θα διαπιστώνεται διαφορετική ιπποδύναμη από τη δηλωθείσα θα αφαιρείται η άδεια του σκάφους, θα πληρώνεται βαρύ πρόστιμο και θα υπάρχει παραπομπή στη δικαιοσύνη για παραποίηση στοιχείων. Την ευθύνη βέβαια για το συγκεκριμένο την φέρει αποκλειστικά το κράτος μέλος και η επιθεώρηση εμπορικών πλοίων καθώς επίσης και τα διάφορα μαγαζιά που στήθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας από τα οποία κερδοσκοπούσαν αυτοί που συμμετείχαν εκμεταλλευόμενοι τους επαγγελματίες αλιείς.
Επιπλέον δώσανε άδεια αλιείας με μηχανότρατα στα διεθνή ύδατα την ώρα που η μηχανότρατα απαγορεύεται εντός των χωρικών μας υδάτων με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η αλιεία της, να κατακλύζεται η αγορά με τεράστιες ποσότητες αλιευμάτων τα οποία είναι εισαγόμενα γιατί δεν αλιεύονται εντός των εθνικών υδάτων της χώρας εν τούτοις δεν γίνεται κανένας τελωνιακός έλεγχος. Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας είναι τα αλιεύματα της παράκτιας αλιείας να μένουν αδιάθετα ή να πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές και η παράκτια αλιεία πλέον να μην είναι βιώσιμη γιατί η σχέση εξόδων και αλιευμάτων γέρνει συντριπτικά προς την πλευρά των εξόδων με αποτέλεσμα τα καΐκια να δένονται το ένα μετά το άλλο στα λιμάνια με αποτέλεσμα οι οικογένειες των ψαράδων να λιμοκτονούν.
Το τελευταίο διάστημα επίσης παρατηρείται σε μεγάλο ποσοστό, σε όλη τη χώρα βέβαια, να γίνεται μεταβίβαση ποσοστών επαγγελματικών αλιευτικών σκαφών σε αλλοδαπούς, αλλάζοντας έτσι την ταυτότητα και την δομή του ελληνικού αλιευτικού κλάδου καταστρατηγώντας δε αυτό που επικαλούνταν και η Ε.Ε και η χώρα, δηλαδή την μείωση της αλιευτικής προσπάθειας.
Τέλος, παρότι με τον ΕΚ 1224/2009 και τον εφαρμοστικό του 404/2011 το κράτος μέλος δύναται να εξαιρέσει τα σκάφη κάτω των 15μ από την εγκατάσταση του Δορυφορικού Συστήματος Καταγραφής Στίγματος Αλιευτικών σκαφών, η πολιτική ηγεσία αρνείται να προχωρήσει στην έκδοση σχετικής απόφασης επιβάλλοντας έτσι στους ψαράδες ένα επιπλέον εισπρακτικό μέτρο για δήθεν έλεγχο της παράνομης αλιευτικής δραστηριότητας τη στιγμή που δεν υπάρχουν απαγορεύσεις στην παράκτια αλιεία.
Όποιος μιλήσει με εξοργισμένο ψαρά, ακούει την ίδια φράση: «Θα του βάλω φωτιά, να το κάψω» και δείχνει το σκάφος του και τους κόπους όλης της ζωής του. Πώς να μην έχουμε μετά στρατιές ανέργων με ότι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για τις οικογένειες των ψαράδων στις νησιωτικές περιοχές αλλά και συνολικά για τον πρωτογενή τομέα της χώρας, στον οποίο υποτίθεται πως επιδιώκουμε να χτιστεί ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο. Πως, έτσι;
ΥΓ: Αλήθεια την ώρα που οι ψαράδες «καίγονται», η αρμόδια για την Αλιεία Ελληνίδα Επίτροπος κ. Μαρία Δαμανάκη, τι κάνει; Χτενίζεται;
