Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Όταν το πολιτικό σύστημα φαίνεται να μπλοκάρει ως μηχανισμός αναπαραγωγής των κατεστημένων κοινωνικών και οικονομικών δομών, ή αποσκοπεί σε μια νέα μορφή μυθοπλασίας για την διασκέδαση του πραγματικού (: παραγωγικές σχέσεις, αποκλεισμός και κοινωνικό μοντέλο) ως κρίση ευημερίας και δημοκρατίας, καταφεύγει σε ιστορίες συνωμοσίας. Το ίδιο πράττει καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα ο ακροδεξιός λαϊκισμός (εθνολαϊκισμός με έντονα τα στοιχεία του εθνικοσοσιαλισμού) και ο αριστεριστικός λαϊκισμός ως μορφή αριστερού φασισμού – όπως αυτή που, μιμούμενη τον λαϊκό κώδικα του λενινισμού και την πρακτική του σταλινισμού, συνέδραμε στην άνοδο και πολιτική νομιμοποίηση του Μουσολίνι για να αφανιστεί στη συνέχεια από τον ίδιο ως κυβερνήτη και την δεξιά του, μιλιταριστική/ιμπεριαλιστική πτέρυγα.
Γιατί επισημαίνω αυτή τη σχέση, αυτό το πολιτικό/ηγεμονικό φαινόμενο; Επειδή αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα, όπου εν τω μέσω του αφηγήματος του ηρωικού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αγωνίζεται νυχθημερόν να αποκρούσει τις νέες απειλές των ανάλγητων συνωμοτών, εταίρων-δανειστών της Ελλάδας που αφορούν στη ζωή και περιουσία των Ελλήνων, σκάει μύτη ο …Πανούσης, «απειλούμενος από τρομοκράτες-πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες»!
Αυτοί με αυτά θα τρελάνουν ακόμη και τον σκληροτράχηλο στην προπαγάνδα του ολοκληρωτισμού, αναγνώστη μου! Άνθρωπος είναι και αυτός, πόσες ιστορίες συνωμοσίας θα μπορούσε να αντέξει ακόμη χωρίς να παραδοθεί και αυτός στη τρέλα που χαρακτηρίζει μεταφυσικά το σημερινό πολιτικό κενό της πατρίδας μας;
Συνωμότες ευρωπαίοι επιδιώκουν να «φάνε» τα σπίτια μας! Συνωμοτικές αδελφότητες και λέσχες έχουν βάλει στο μάτι και θέλουν να καταστρέψουν το ελληνικό και ορθόδοξο γονίδιό μας! Τρομοκράτες/συνωμότες διαπλέκονται με την κυβέρνηση Τσίπρα, απειλώντας να ανακατασκευάσουν αυτοί αντί των παραδοσιακών διαπλεκομένων, το καθεστώς τάξης και ασφάλειας στην χώρα! Ο Ερντογάν συνωμοτεί με τον Αντίχριστο στην Αγιά Σοφιά, για να θυμώσει τον Πούτιν – ο οποίος ως γνωστόν δεν γουστάρει συνωμοσίες αλλοθρήσκων – και να καταλήξουμε σε παγκόσμια σύρραξη για να παραδοθεί επιτέλους η Κωνσταντινούπολη από το ξανθό γένος στο γένος των Ελλήνων! Ποιος είπε πως είμαστε έθνος ανάδελφο; Η ΔΕΗ συνωμοτεί με τις σκοτεινές δυνάμεις για να μας κόψει το ρεύμα, αφού πρώτα μας αλλάξει για τα καλά τα φώτα! Πίσω από τις υπόλοιπες συνωμοσίες του καιρού μας βρίσκονται ασφαλώς οι απατεώνες γερμανοί του τέταρτου ράιχ της Volkswagen και πιο πίσω εβραίοι, μασόνοι και φοιτητές – ιδιαίτερα οι αιώνιοι – όπως και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις του Σόρος!
Μια χαρά! Για να παραβλέψουμε το καθεστώς μίζας και ρεμούλας ημών των Ελλήνων, ξεδιάντροπης πατρωνίας, οικογενειοκρατίας, αναξιοκρατίας, παραοικονομίας, παρεοκρατίας και διαπλοκής! Για να μην δούμε τον ρόλο των ελλήνων τραπεζιτών και γενικότερα ολιγαρχών και μιντιοκρατών στην πτώχευση του κράτους και στην αναπαραγωγή της οικονομικής και κοινωνικής παθογένειας, στη συντήρηση της παραγωγικής και διοικητικής διαρθρωτικής ανωμαλίας! Για να κρυφτούμε πίσω από υποκριτικές και σκοπίμως πρόχειρες και αντιφατικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες, σαν εκείνη του δασκάλου μου στην εθνική οικονομία, Τάσου Γιαννίτση (: «Ασφαλιστικό Γιαννίτση»)! Η «εποχή των τεράτων» είναι η εποχή της λούφας, αρπαγής και παραλλαγής ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος που ό, τι έκανε το έκανε για τις εντυπώσεις και το εφήμερο κέρδος, με απολιτικό τρόπο και με προσοχή στις ισορροπίες της διαπλοκής.
Ποιός έριξε τον Σημίτη; Οι μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε, ενώ ελάχιστες από αυτές δοκίμασε στην πράξη, ή επειδή δεν ήθελε να συνδέσει το όνομά του με στρατηγικές που δεν πίστευε και με ανθρώπους που κινούντο από άλλα κέντρα διεθνούς πατρωνίας, όπως και με μια μεγάλη εκλογική ήττα; Ποιος έριξε τον Καραμανλή; Οι εμπρησμοί και οι λεηλασίες στην Αθήνα μετά την δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ή οι αλληλοεκβιασμοί με διαπλεκόμενους και το οικονομικό αδιέξοδο, από το οποίο ήταν ανήμπορος και άβουλος να διαφύγει, βλέποντας την οικονομική κρίση προ των πυλών και τον εαυτό του απελπιστικά πλέον μόνο σε εθνικό και διεθνές επίπεδο; Ποιος έριξε τον Γιώργο; Το φιλοσοφικώς και οικονομικώς ορθό «λεφτά υπάρχουν», ή η αγωνία των διαπλεκομένων πως αυτός ασκεί μυστική (διεθνή) πολιτική, που θα μπορούσε να καταλήξει αιφνιδίως εις βάρος τους; Ποιός διαπλεκόμενος θα μπορούσε να εμπιστευτεί τον Γιώργο και την παρέα του, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στον «ατομικό μηχανισμό»; Οι τραπεζίτες και καναλάρχες πάντως τον είχαν προγεγραμμένο και οι γερμανοί με τους γάλλους επίσης. Είχε αρχίσει να γίνεται απρόβλεπτος, κάτι σαν τον Βαρουφάκη στο πιο απλοϊκό έως εξοργιστικά παιδιάστικο! Και εδώ σταματάω να ρωτώ ποιος έριξε ποιόν, μια και δεν έχει σημασία η συνέχεια επί του παρόντος…
Αυτό που θέλω να δείξω με αυτό το σημείωμα είναι πως οι σύγχρονες ιστορίες συνωμοσίας στην Ελλάδα κατασκευάζουν συνωμότες. Δηλαδή, οι ιστορίες συνωμοσίας διαμορφώνουν με πολιτικό τρόπο το σχήμα, το ιδεολόγημα και την πολιτική πρακτική συνωμοτών, οι οποίοι αφηγούμενοι τις πρώτες, νομιμοποιούνται πολιτικώς για να δράσουν συνωμοτικώς οι ίδιοι και όχι δημοκρατικώς και διαφανώς για την δημιουργία ενός αυταρχικά εξουσιαστικού μηχανισμού ανατροπών που θα τους προσδώσει ισχύ με την πολιτική έννοια του power, για να συντηρηθούν ή να εκτοξευθούν σε κάποια εξουσία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ιστορίες συνωμοσίας στις οποίες αναφέρονται δεν έχουν ιστορική, κοινωνική και πολιτική βάση. Δεν σημαίνει πως τα «σημεία και τέρατα» στα οποία αναφέρονται, περιγράφοντας συνωμοτικούς μηχανισμούς και παράγοντες, είναι αποκυήματα της φαντασίας τους. Πολλά στοιχεία των ιστοριών συνωμοσίας που αποτελούν συγκεκριμένο πολιτικό αφήγημα, είναι απολύτως πραγματικά. Αλλού είναι το πρόβλημα ή, αν προτιμάς, το τέχνασμα: η μετατροπή των «ιστοριών» αυτών σε πολιτικό αφήγημα προδηλώνει την επιχείρηση για νομιμοποίηση ολοκληρωτικών δομών που βασίζονται σε συνωμοσία των καλών εναντίον των κακών. Και έτσι η απάντηση στον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό είναι μια άλλη μορφή αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού. Ή, υπηρετώντας την ίδια λογική, δηλαδή πολιτική τεχνική, η απάντηση στο συνωμοτικό καθεστώς της διαπλοκής είναι μια άλλη συνωμοτική δομή, που με πρωτοβουλία των σημερινών κυβερνώντων δομεί μία άλλη διαπλοκή. Έτσι θα έχουμε «ανατροπή» διά ενός συστήματος «εναλλακτικής διαπλοκής»!
Υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε αυτό το σε μεγάλο βαθμό αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό «παίγνιο» πονηρούληδων, αφελών ή επιτήδειων εξουσιαστών και «αντιεξουσιαστών στην εξουσία»; Ασφαλώς! Να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ιστορίες συνωμοσίας ως κεντρικό πολιτικό αφήγημα και να εντρυφήσουμε στις πραγματικές δομές εξουσίας οι οποίες γεννούν και αναπαράγουν εξουσιαστικούς παράγοντες. Είναι εύκολο αυτό; Όχι! Είναι δύσκολο γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις απουσιάζει εκτός από την γνώση της μεθοδολογίας και η γνώση που αφορά σε τάξεις πραγμάτων και κυρίως στα πρόσωπα της εξουσίας. Ποιος, για παράδειγμα, έξω από οποιαδήποτε ιστορία συνωμοσίας, είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ως δομή πολιτικής ταυτότητας και όχι ασφαλώς ως προσωπικότητα; Εγώ, για παράδειγμα, δεν γνωρίζω. Γνωρίζει ο κ. Αλαβάνος και κάποιοι άλλοι σύντροφοί του, ή μήπως δεν γνωρίζουν ούτε αυτοί; Κάποιοι σίγουρα γνωρίζουν, αλλά ποτέ δεν θα μιλούσαν γι’ αυτό. Κανείς συνωμότης δεν θα μπορούσε να αποδομήσει εντελώς την δική του πολιτική ταυτότητα και ίσως προσωπικότητα, εκθέτοντας τον σύντροφό του. Με άλλα κόλπα και άλλα μέσα που δεν αποδομούν τον ίδιο τον αφηγητή γίνεται η σπέκουλα, ο πόλεμος και τα χτυπήματα κάτω από την μέση πρώην και νυν συντρόφων.
Η παθολογία στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει πλέον ξεπεράσει τα όρια της απλής μυθοπλασίας σε ό, τι αφορά στην συγκυρία της Ελλάδας. Φτάσαμε ακόμη και μαρξιστές να παρουσιάζουν τον καπιταλισμό ως μία ιστορία συνωμοσίας! Όλα, μα όλα στη χώρα μας έγιναν ιστορίες συνωμοσίας, αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά στον Τύπο των ημερών. Αυτό ακριβώς είναι που νομιμοποιεί πλέον οποιαδήποτε συνωμοσία και κάθε συνωμότη, ο οποίος έτσι ξεφεύγει όχι μόνον από τον δημοκρατικό έλεγχο, αλλά και από τον έλεγχο της λεγόμενης «κοινής λογικής».Κάθε φορά, λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, που θα ακούς μία ιστορία συνωμοσίας, θεώρησε πως ο αφηγητής της είναι τουλάχιστον εν δυνάμει συνωμότης και άρα εχθρός του δημοκρατικού φαινομένου, μπορεί και πολιτεύματος. Και εδώ που φτάσαμε δεν έχει καν σημασία αν το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Αν ανήκει σε παλιό ή νέο τζάκι. Αν είναι πλούσιος ή φτωχός, ευρωπαϊστής ή αντιευρωπαϊστής. Οι ιστορίες συνωμοσίας από όπου και όποιον κι αν προέρχονται, δολοφονούν την πολιτική με την μορφή του δημοκρατικού πραγματισμού… Και αυτό είναι κατά την άποψή μου, ένα κρίσιμο πρόβλημα για την προοδευτική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας.
