Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας
“Ο Σάκης μάγεψε”, διαβάζω και επειδή ο Σάκης δεν εξέφρασε (ακόμα;) την επιθυμία να γίνει Κόπερφιλντ, “ο Σάκης μάγεψε” ως Διόνυσος στις «Βάκχες» του Ευριπίδη. “Ήταν θεός”, λέει το ρεπορτάζ και το κυριότερο θεϊκό, σύμφωνα με πολλούς δαιμόνιους ρεπόρτερ, ήταν το εσώρουχο και πάνω απ’ όλα οι κοιλιακοί, οι οποίοι συντηρούνται εδώ και χρόνια με αξιοθαύμαστη επιμέλεια.
Και στις δηλώσεις του Σάκη- Διόνυσου μπροστά στις κάμερες, μετά την παράσταση, φωνές, τσιρίδες από …ρουβίτσες: “Σάκηηηηηηηηη!!!!!!”. Οι ίδιες τσιρίδες που συνόδευαν κάποτε το τέλος της ερμηνείας στην επιτυχία “Μακαρόνια με κιμά”.
Δεν είμαι υπέρ της άκαμπτης άποψης ότι το αρχαίο πρέπει να προσεγγίζεται μόνο από “ειδικούς”. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εμφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια προσέγγιση που έγινε μόνο με εμπορικούς όρους. Έγινε για την εικόνα του Σάκη και όχι για το υποκριτικό του ταλέντο. Έγινε βλέποντας το κοινό ως μία απέραντη θάλασσα από …ρουβίτσες, που θα καταναλώσουν ακόμη και Ευριπίδη (που μάλλον τον έχουν περισσότερο σαν οδό Ευριπίδου στο μυαλό τους), αρκεί εκεί να υπάρχει το είδωλο.
Όπως ακριβώς ο Σάκης έχτιζε (και πολύ επιτυχημένα) το προφίλ του ποπ σταρ, έτσι κάποιοι άλλοι έχτιζαν, με πολύ μεγαλύτερο κόστος, το οικοδόμημα πάνω στο οποίο θα πατήσουν για να προσεγγίσουν το αρχαίο δράμα. Και χρειάστηκε κόπος, γνώση, παιδεία. Χρειάστηκε “αίμα, δάκρυα και ιδρώτας” όπως θα έλεγε και ο Σάκης. Μπορεί κάποιοι να μην απέκτησαν ποτέ τους κοιλιακούς του σταρ, μπορεί ποτέ όταν βγήκαν στη σκηνή να μην τσιροβολούσαν έτσι το όνομά τους, μπορεί να έκαναν και κακές ερμηνείες. Αλλά είχαν πληρώσει από πριν το λογαριασμό για να έχουν το δικαίωμα να δηλώνουν ηθοποιοί, για να έχουν το δικαίωμα να συνομιλούν μέσα από τη δουλειά τους με τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο ή τον Σοφοκλή.
Δεν ξέρω …. μπορεί να έχω μείνει πίσω. Μπορεί να έχω γίνει συντηρητικός. Γι αυτό θα κάνω μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Μπορεί μαζί με το σύνολο του έργου του Ευρυπίδη να δίνουν και δώρο ένα σετ εσώρουχα του… Διονύσου. Θα ήταν μια καλή ενέργεια μάρκετινγκ στον καιρό της κρίσης.
Μπορεί τελικά οι σύγχρονες Βάκχες ( δηλαδή οι ιέρειες του Διονύσου που αποτελούσαν μαζί με τον Πάνα, τους Σιληνούς και τους Σάτυρους την ακολουθία του εύθυμου θεού, λάτρευαν τη μουσική χόρευαν, έπιναν μέχρι να μεθύσουν, τραγουδούσαν άσεμνα τραγούδια και έβγαζαν άναρθρες κραυγές) να είναι οι …ρουβίτσες! Λέτε;
