Ας δούμε αναλυτικά τις ταινίες της εβδομάδας που βγαίνουν στους κινηματογράφους την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2023.
Ο Εξορκιστής: Πιστός
Όταν δύο κορίτσια εξαφανίζονται στο δάσος και επιστρέφουν τρεις μέρες αργότερα χωρίς να θυμούνται τι βίωσαν, ο πατέρας ενός εκ των δύο κοριτσιών θα αναζητήσει την Κρις ΜακΝιλ, στην μνήμη της οποίας παραμένει ανεξίτηλος ο εξορκισμός της κόρης της πριν από πενήντα χρόνια.
Το 1974 ο Γουίλιαμ Φρίντκιν έχτισε ένα είδος ταινιών με μία μόλις ταινία. Κανένας δεν τον ξεπέρασε, καθώς ο ίδιος δεν είχε πραγματική επιθυμία να διευκολύνει τη βιομηχανία να αποκτήσει άλλο ένα υπο-είδος τρόμου που ικανοποιούσε το κοινό. 50 χρόνια μετά, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, έχοντας αναβιώσει το franchise της σειράς «Η Νύχτα με τις Μάσκες», ανέλαβε αυτό το μεγάλο βάρος. Ο νέος εξορκιστής λοιπόν φέρει στις πλάτες του και μεγάλες ευθύνες και ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες. Έχοντας δύο σκοπούς, να παραχθεί μια ενδιαφέρουσα ταινία για το σημερινό κοινό και να αναπαραχθεί με σεβασμό μια ταινία του επιπέδου της πρώτης, ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν κάνει το καλύτερο δυνατό που του δίνεται από το στούντιο και την εμπειρία του. Ο πρώτος σκοπός θα επιτευχθεί με δάφνες και υποκλίσεις, ο δεύτερος -δυστυχώς- τελείως διεκπεραιωτικά. Το αγκάλιασμα της αφροαμερικανικής φυλής (προσθέτοντας ένα δεύτερο κορίτσι στη διαδικασία του εξορκισμού), την Άντζελα [Λίντια Τζουέτ] μοιάζει να είναι εξ’ ολοκλήρου για την επίτευξη σκοπών της πολιτικής ορθότητας, όσο για τη λευκή της sidekick φίλη, την Κάθριν [Ολίβια Ο’ Νιλ], η ομοιότητά της με τη Ρέγκαν Μακ Νιλ [Λίντα Μπλερ] είναι ανούσια και προβοκατόρικη, καθώς είναι προφανές ότι η ταινία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, απομακρυσμένο από την πρωτότυπη ταινία.
Ιδιαίτερα συγκινητικό το τέλος, το οποίο ο ψημένος θεατής ίσως και να το προβλέψει… Κάνετε λοιπόν τον σταυρό σας ώστε το επόμενο μέρος [γιατί λογικά θα ακολουθήσει συνέχεια], να μη βγάλει από μέσα σας τον διάολο που κρύβετε και δείξτε χριστιανική κατάνυξη στα ατοπήματα της προσπάθειας αναβίωσης χωρίς να πείτε ούτε «Κύριε Ελέησον», ούτε «μεγάλη η χάρη του».
Περασμένες Ζωές
Το «Περασμένες Ζωές» είναι ένας φόρος τιμής στα ασιατικής ανάσας ρομάντζα και το Αμερικανικό όνειρο. Μια νεαρή Κορεάτισσα θα φύγει από τη χώρα της στα 12 της χρόνια για τον Καναδά, μαζί με την οικογένειά της, ελπίζοντας σε καλύτερους όρους ζωής και καριέρας. Στην πατρίδα της, μαζί με τις αναμνήσεις της, θα αφήσει και τον πρώτο της έρωτα, έναν συμμαθητή της, με τον οποίον συνήθως ανταγωνίζονται για την πρωτιά. Οι δρόμοι τους όμως θα συναντηθούν αρχικά διαδικτυακά και εν συνεχεία δια ζώσης, ανακαλύπτοντας ότι όσους συμβιβασμούς και αν κάνουν, η μοίρα τους έχει ένα κοινό μονοπάτι που απέφυγαν να διαβούν μαζί. Από την ταινία κρατάμε την έννοια του «Ιον Γιουν», δηλαδή της συγκυρίας που φέρνει κοντά δυο ανθρώπους, και μελετάμε την ευαισθησία με την οποία αποτυπώθηκε μια ιστορία που κρίνεται -και πετυχαίνει το στόχο της- στις ανάσες και την ατμόσφαιρα.
Aναλυτική κριτική εδώ: Περασμένες Ζωές (Past Lives): Ανεκπλήρωτοι έρωτες σε τρία κεφάλαια
Dogman
Έχετε ακούσει το ρητό: Σκύλος που γαβγίζει, δε δαγκώνει; Κρατήστε το, γιατί θα σας χρειαστεί. Η πιο σύντομη αφήγηση της ιστορίας του «Dogman» είναι πως ένας υπερ-κακοποιημένος από τη ζωή παρενδυτικός νεαρός, βρίσκει σωτηρία στην ανυπέρβλητη και άνευ όρων αγάπη για τα σκυλιά. Δυστυχώς όμως, ο Λυκ Μπεσόν δεν περιορίζεται στα απλά. Όσο και αν δεν το γνωρίζει, είναι σκηνοθέτης ερμηνειών· η υπέρμετρη όμως φιλοδοξία του τον αναγκάζει να ξεχνάει αυτό το έμφυτο ταλέντο που τον χαρακτήρισε ιδιαίτερα στις πρώτες ταινίες του. Εδώ ο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, με μια θαρραλέα ερμηνεία, χαρίζει ένα κάποιο ενδιαφέρον στην παραληρηματική καλλιτεχνική απόπειρα του Μπεσόν, που στερείται συγκέντρωσης και εστίασης. Το αποτέλεσμα μοιάζει σαν το μακιγιάζ του ήρωα στην αρχική σκηνή: μουτζουρωμένο, παραπληγικό και με μη περιορισμένη για τις ανάγκες της αφήγησης μικρομέγαλη φαντασία. Μια ταινία λοιπόν που βγάζει δόντια, αλλά στην πραγματικότητα ψάχνει προστασία και -ίσως- νέο αφεντικό, δηλαδή σκηνοθέτη.
Το μεγάλο ταξίδι του μικρού Γκρίζλι
Μια μέρα, ο αρκούδος και ο λαγός θα ακούσουν το κλάμα ενός αρκουδομωρού που κατά λάθος ο πελαργός άφησε σε άλλο σπίτι. Αντιμέτωποι με τις ευθύνες αλλά και την ανθρωπιά τους (πώς την είπα;) θα προσπαθήσουν να παραδώσουν το μωρό στους γονείς του στην άλλη άκρη του κόσμου. Εξωγενείς εχθροί αλλά και ο φόβος της χειμερίας νάρκης, θα είναι συνοδοιπόροι τους. Χαριτωμένη παραγωγή, αστεία απόδοση διαλόγων, προφανή διδάγματα· μια τυπική αξιοπρεπής παιδική ταινία που τα παιδιά θα θυμούνται μέχρι την επόμενη έξοδο τους στο σινεμά, όχι όμως οι γονείς τους.
Κυνηγός Δαιμόνων – Η Ταινία: Το Τρένο Μούγκεν
Να πούμε ότι για τους λάτρεις των κινουμένων σχεδίων αισθητικής Άνιμε, υπάρχει και το «Κυνηγός Δαιμόνων (Demon Slayer)- Η Ταινία: Το Τρένο Μούγκεν» που θα παρακολουθήσουμε με κοινό τις επόμενες μέρες στις μεγάλες οθόνες και θα επανέλθουμε με κριτική.
Anselm 3D
Στο ANSELM, ο Wim Wenders «ζωγραφίζει» τρισδιάστατα και κινηματογραφικά το πορτρέτο ενός από τους πιο καινοτόμους και σημαντικούς ζωγράφους και γλύπτες της εποχής μας: του Άνσελμ Κίφερ. Επιστρέφοντας μετά την υπέροχη βιογραφία της Πίνα Μπάους σε τρισδιάστατο περιβάλλον και σε ανάλυση 6K, η ταινία επιτρέπει στο κοινό να βιώσει ένα κινηματογραφικό ταξίδι μέσα από το δημιουργικό έργο ενός ανθρώπου του οποίου η τέχνη διερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη και την κυκλική φύση της ιστορίας, εμπνευσμένη από τη λογοτεχνία και την ποίηση, την ιστορία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, τη μυθολογία και τη θρησκεία. Για περισσότερα από δύο χρόνια, ο Βέντερς ακολούθησε το μονοπάτι του Κίφερ, συνδέοντας τα στάδια της ζωής του και τους βασικούς τόπους της δουλειάς του, σε μια καριέρα που τώρα εκτείνεται σε περισσότερες από πέντε δεκαετίες
Shayda
Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων του ιρανικού Νέου Έτους, μια νεαρή Ιρανή μητέρα και η έξαχρονη κόρη της βρίσκονται σε καταφύγιο γυναικών της Αυστραλίας, αναζητώντας την ελευθερία τους σε αυτόν τον νέο κόσμο δυνατοτήτων. Αυτή είναι η υπόθεση της Shayda.
Ξερά χόρτα
Ο ποιητής της εικόνας από τη γείτονα χώρα Nuri Bilge Ceylan και σκηνοθέτης της πολυβραβευμένης «Χειμερίας Νάρκης», επιστρέφει με μια ταινία που πατάει στο γνωστό αφηγηματικό του ύφος. Ένας νεαρός δάσκαλος ελπίζει πως θα διοριστεί στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από την υποχρεωτική του θητεία σε ένα μικρό χωριό. Η ελπίδα του όμως χάνεται όταν θα κατηγορηθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά σε 12χρονη μαθήτρια του. Μπορεί η κατηγορία να μοιάζει επιφανειακά ψευδής, ο Τσειλάν όμως στην άνω των τριών ωρών ταινία του αναζητά τις ρίζες της σε αλήθειες που αποτυπώνονται σε κάθε κάδρο. Όπως και στις περισσότερες ταινίες του, η φωτογραφία είναι θεσπέσια, οι ερμηνείες έχουν εσωτερικό ρυθμό και ένταση και το αποτέλεσμα -όσο και αν κουράζει σε διάρκεια- αφήνει την αίσθηση καλλιτεχνηματος.
Η Φανταστική μου Χώρα
Ο δημιουργός του «Μαργαριταρένιου Κουμπιού» Patricio Guzmán επιστρέφει με ένα ντοκιμαντέρ που υμνεί την προσπάθεια για περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική ισότητα γύρω από την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τις ευκαιρίες απασχόλησης. Όπως ορίζει και ο τίτλος του, δυστυχώς, αυτό είναι μια ουτοπία.
Πολίτης Κέιν
Για τον «Πολίτη Κέιν» δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Πρόκειται για την κλασική ταινία του Όρσον Γουέλς που καταπιάνεται με τις καταχρήσεις του πλούτου και της εξουσίας ενός παρορμητικού και παθιασμένου ανθρώπου, που όραμα και απληστία, οδηγούν στα άκρα τον εαυτό του και τους γύρω του. Για τη φράση-κλειδί «rosebud» έχουν γραφτεί χιλιάδες αναλύσεις. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια: όσες φορές και να τη δείτε, θα μαθαίνετε κάτι καινούριο για το μέλλον.
Πηγή: ertnews.gr
