Με τον «Καραγκιόζη» να ανοίγει τον δρόμο για τη γιορτινή κινηματογραφική σαιζόν, την «Άγρια Νύχτα» να ψευτοεπαναστατεί στο πνεύμα των γιορτών, λευκούς θόρυβους, διαβόλους και τριβόλους, η νέα κινηματογραφική εβδομάδα έχει κάτι για όλα τα γούστα.
Οι Πέντε διάβολοι (The Five Devils)
Με πρεμιέρα στις Κάννες αλλά και προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, «Οι Πέντε Διάβολοι» συνδέουν την ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος με την Ελληνίδα Δάφνη Πατακιά.
Η όσφρηση ως γνωστόν είναι η αίσθηση που αναπτύχθηκε γρηγορότερα και εντονότερα από τα αρχαία χρόνια. Ένα κορίτσι με την παράξενη δυνατότητα να αποθηκεύσει σε μνήμη (και όχι μόνο) κάθε άρωμα, θα εξασκήσει το ταλέντο της, όχι πάντα για ιερό σκοπό. Ένα ταξίδι στον χρόνο, τον πειρασμό, τον μύθο και τη φαντασία που σε βυθίζει σε έννοιες όπως της πίστης, της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας, καθώς και της ερμηνείας των θείων -ή διαβολικών- μηνυμάτων που ενστερνιζόμαστε. «Οι Πέντε Διάβολοι», μα τον άγιο, τα κάνουν όλα αυτά και βγαίνουν από την κόλαση τους με εξαπτέρυγα.
Άγρια Νύχτα (Violent Night)
Φανταστείτε το «Μόνος στο σπίτι» να γίνεται θρίλερ με Άγιο Βασίλη. Ε, αυτό είναι η επόμενη ταινία. Προσπαθώντας να αξιοποιήσει την επιτυχία του «Ο Άγιος Βασίλης είναι σκέτη Λέρα» (όχι του θεατρικού ή της μεταφοράς του στη μεγάλη οθόνη, του «Bad Santa») αλλά και του «Άγια Νύχτα, Νύχτα Θανάτου», η «Άγρια Νύχτα» κάνει μια βουτιά στο χιούμορ και την περιπέτεια και πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, αγιασμό και συμπιεσμένη επιβεβλημένη Χριστουγεννιάτικη ευτυχία.
Με γιορτινή διάθεση και φραμπαλάδες, παράγει μια κωμωδία που δεν είναι τόσο καυστική ή χοντροκομμένη για να κάνει τα μάτια να δακρύζουν, ούτε τόσο φρικιαστική που να προκαλεί αντιστιτικό στο πνεύμα των γιορτών τρόμο. Όπως και οι κουραμπιέδες ευρείας κατανάλωσης, μένει στο ράφι μαζί με αρκετά ανοιγμένα δώρα που δεν είχαν κάρτα αλλαγής για να αντικατασταθούν με κάτι που μας άρεσε. Κρίμα, γιατί το πρώτο μέρος αφήνει υποψίες ότι δεν θα είναι «άλλη μια χριστουγεννιάτικη ιστορία». Και η αλήθεια είναι πως είναι ένα guilty pleasure αλλά όχι 100% εμπνευσμένο. Μοναδικός αλώβητος βγαίνει ο Τζον Λεγκουιζάμο.
Καραγκιόζης
Ο Καραγκιόζης πηδάει από το λευκό πανί του και μαζί με τη σκιά του αποκτά τρεις διαστάσεις. Στην ταινία «Καραγκιόζης: Η Ταινία» (για να μην τον μπερδεύουμε με τα θεατρικά του), βλέπουμε το αρχέτυπο του Έλληνα που αναπτύχθηκε στις συνειδήσεις μας την εποχή της Τουρκοκρατίας, όπου με καπατσοσύνη και ωχαδελφισμό βρίσκει αντισυμβατικές λύσεις στις απαρχές της επαναδόμησης του ελληνικού πνεύματος στα συντρίμμια του πολιτισμού… και φυσικά επιβιώνει όλων των δυσκολιών.
Όταν ο Χατζηαβάτης κληθεί από τον διοικητή του χωριού να βρει έναν γραμματικό, θα προσλάβει τον Καραγκιόζη, χωρίς να δοκιμάσει τις ικανότητες του ή να επιβεβαιώσει τα διαπιστευτήρια που τόσο αμφίσημα αράδιασε προφορικά. Σε αυτόν τον δημόσιο ρόλο του θα καταφέρει και να μην κριθεί για τις ανοησίες του, και να ικανοποιήσει με αντισυμβατικό τρόπο τις απαιτήσεις όσων τον πλησίασαν και ζήτησαν τη βοήθεια του.
Πρόκειται για την πρώτη επίσημη μεγάλου μήκους ελληνική ταινία τρισδιάστατου animation. Εύστοχα η δημιουργική ομάδα πίσω από την ιστορία δεν ξεχνά τις απαρχές του θεάτρου σκιών, προσθέτοντας σεκάνς με τα όνειρα του Καραγκιόζη σε δύο διαστάσεις. Με ενήλικο αλλά και παιδικό χιούμορ, το πρώτο μέρος είναι απολαυστικό για μικρούς και μεγάλους. Οι τελευταίες δύο πράξεις, περισσότερο παιδικού προσανατολισμού, με επαναληπτικότητα και χιουμοριστικά γκαγκ, συντελούν σε ένα εν δυνάμει εμπορικό προϊόν που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, όχι αποκλειστικά ως ελληνική προσπάθεια.
Λευκός Θόρυβος (White Noise)
Ο ήχος της βροχής, τα ραδιοκύματα, τα κύματα της θάλασσας ή ο ήχος από τα ξύλα που τσιτσιρίζουν στο τζάκι είναι λευκοί θόρυβοι. Στην περίπτωση μας είναι η πηγή έμπνευσης ενός βιβλίου και μιας ταινίας. Βασισμένο στο βιβλίο του Ντον Ντελίλο «Λευκός Θόρυβος» με χιούμορ, παραδοξότητες, λυρισμό και αγωνία, η ταινία παρουσιάζει τις προσπάθειες μιας σύγχρονης αμερικανικής οικογένειας να ανταπεξέλθει στις τετριμμένες συγκρούσεις της καθημερινής ζωής, παλεύοντας παράλληλα με τα οικουμενικά μυστήρια της αγάπης, του θανάτου και της πιθανότητας να ευτυχήσει κανείς σε έναν αβέβαιο κόσμο. Η ταινία θα διανεμηθεί σύντομα και από γνωστή πλατφόρμα.
Διαβάστε την αναλυτική μας κριτική για την ταινία εδώ.
Πιο πολύ από ποτέ (More than ever / Plus que Jamais)
Το κύκνειο άσμα του Γκασπάρ Ουλιέλ και η πιο αδιάφορη ερμηνεία της πολυτάλαντης κατά τα άλλα Βίκι Κριπς (που είδαμε πρόσφατα στον εξαιρετικό «Κορσέ») θα συναντηθούν στο «Πιο Πολύ από Ποτέ». Γυναίκα που μαθαίνει ότι δεν έχει πολύ χρόνο ανάμεσα μας, παίρνει τη ζωή στα χέρια της και περνάει τις τελευταίες στιγμές της ζωής της μακριά από το άγχος και τον πολιτισμό, σε μια καλύβα που δεν πιάνει σήμα το κινητό και οι συνθήκες διαβίωσης θυμίζουν τους προηγούμενους αιώνες. Γιατί όμως είναι ευτυχισμένη σε κάτι τόσο ξένο σε εκείνη; Η επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, ήταν μάλλον περισσότερο ένα au revoir (δηλαδή ένα adieu για να ακριβολογούμε) στον πολυτάλαντο νέο ηθοποιό, παρά μια δίκαιη πράξη.
Η πηγή των παρθένων (Virgin Spring)
Ενέπνευσε 11 χρόνια αργότερα τον Γουές Κρέιβεν στο θρίλερ που ήταν η απαρχή της καριέρας του με τίτλο «Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά». Η ίδια ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1961. Το «Η Πηγή των Παρθένων» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν εμπνέεται από μια μπαλάντα του 13ου αιώνα και παρουσιάζει μια ιστορία διπλής εκδίκησης. Μια κατάρα που λειτουργεί προοικονομικά, μια δολοφονία και η εκδίκηση, σε ένα μονοπάτι δικαιοσύνης και αυτοψυχανάλυσης. Ευτυχώς, τα τελευταία 3 χρόνια, βλέπουμε και με μικρές δόσεις και σε οργανωμένα αφιερώματα των ταινιών του Σουηδού μαέστρο, οι περισσότερες μάλιστα με εισαγωγή του σκηνοθέτη.
Τελευταία στιγμή προστέθηκαν στον προγραμματισμό άλλες δύο ταινίες, το “Darkling” με ελληνικό τίτλο «Στο σκοτάδι», το “Dragon Ball: Super Hero” και το «Ησυχία 6-9». Θα ακολουθήσουν κείμενα σύντομα.
Πηγή: ertnews.gr
