Οι ταινίες της εβδομάδας που βγαίνουν στους κινηματογράφους την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2023, είναι τυχερές, όπως και όλοι εμείς άλλωστε, καθώς η ημέρα της πρεμιέρας τους συμπίπτει με τη Γιορτή του Σινεμά: Πρεμιέρες με μόνο 2 ευρώ! Τρέξτε λοιπόν στους κινηματογράφους… και ενισχύστε όσους κινδυνεύουν… (το είπα και ξαλάφρωσα).
[Λόγω της επικαιρότητας που με βρίσκει σε Ιταλικό έδαφος για την κάλυψη του Φεστιβάλ της Ρώμης, ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω όλες τις ταινίες, οπότε δεσμεύομαι να επανέλθω με εκτεταμένες κριτικές στο ertnews.gr.]
The Killer
Πόσα χιλιόμετρα από το fight club πρέπει να διανύσουμε για να συμβιβαστούμε με τον δολοφόνο; Με πρεμιέρα στη Βενετία και το Σαν Σεμπαστιάν (ως κρυφή πρεμιέρα), φτάνει το «Killer» στην Ελλάδα. Θα τα καταφέρει ο δημιουργός του Fight Club να σας εντυπωσιάσει;
Έχοντας κληθεί να ξεπαστρέψει έναν άνθρωπο, θα στήσει με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο του. Κάτι όμως πάει στραβά την τελευταία στιγμή και σκοτώνει την ιερόδουλη συνοδό του. Η μαφία θα τον εκδικηθεί αλλά και αυτός δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Με εκατοντάδες ψεύτικες ταυτότητες και πιστωτικές κάρτες, πλαστές πινακίδες αυτοκινήτων και μηχανών και αφθονία οπλικού υλικού θα διεκδικήσει αυτό που ο ίδιος ορίζει ως δίκαιο.
Ο στόχος (είτε ως γενική έννοια, είτε πλησίον της κάννης) είναι ανώτερος κάθε άλλης δύναμης. Ο σκεπτικισμός μπερδεύεται με τον κυνισμό και την πλήρη αποχή από την ενσυναίσθηση του κεντρικού χαρακτήρα.
Με ένα ατελείωτο voice over εισαγόμαστε στην ιστορία και την ψυχολογία ενός δολοφόνου. Επαναλαμβάνοντας σε βαθμό εμμονής τις αρχές του, ο δολοφόνος επιβεβαιώνει τις πεποιθήσεις του και αυτό-προστατεύεται συνέχεια [«μείνε στο αρχικό σχέδιο», «μην εμπιστεύεσαι κανέναν», «απόφυγε την ενσυναίσθηση» κλπ]. Σε 5 ολοκληρωμένα κεφάλαια και έναν λειψό επίλογο, το ταξίδι δικαιοσύνης του Ντέιβιντ Φίντσερ μοιάζει με εκλεπτισμένη σοβαροφανή απόδοση του «Taken».
Με λίγες λέξεις, η ταινία είναι για τη ρουτίνα ενός δολοφόνου που σώζεται από την εμπειρία και τις πεποιθήσεις του, και έρχεται στη μεγάλη οθόνη με πραγματικό σκοπό να παρκαριστεί στη μικρή.
Η μόνη ενδιαφέρουσα σκηνοθετική αλληγορία βρίσκεται στο πλάνο που ένα παιδί παίζει με το ψεύτικο όπλο του καθώς ο δολοφόνος μελετά την επόμενη κίνησή του.
ΥΓ. Για ακόμα μία φορά, η Τίλντα Σουίντον με την ολιγόλεπτη παρουσία της, δίνει ένα μπουστάρισμα στον ρυθμό και τον ρεαλισμό της ιστορίας. Όχι ότι σώζει την ταινία, αλλά σίγουρα προσφέρει μια κάποια ικανοποίηση στον θεατή που η ζυγαριά προσδοκιών/αποτελέσματος γέρνει στη λάθος μεριά.
Ένα καινούριο αύριο
Ο Νάνι Μορέτι υποδύεται τον Νάνι Μορέτι. Ενός κουλτουριάρης πολιτικοποιημένος (με όρους δεκαετίας ‘80) σκηνοθέτης κινδυνεύει καθημερινά να μην ολοκληρώσει την ταινία του καθώς οικονομικά και προσωπικά προβλήματα εμφανίζονται ασταμάτητα. Με χιούμορ, χωρίς εμπνεύσεις, ο Μορέτι κάνει τον δάσκαλο που δίδασκε στον εαυτό του για να του θυμίσει ότι μερικές φορές οι καλλιτεχνικές εμμονές πρέπει να εγκαταλείπονται ώστε η καθημερινή ζωή να αποκτήσει την αναγκαία ποιότητα που της αξίζει.
Με αφορμή το ταξίδι μου στο Φεστιβάλ στη Ρώμη [και το «Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»] αξίζει να αναφέρουμε ότι η πρωταγωνίστρια του Margherita Buy παρουσίασε εδώ το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με τίτλο «Volare» που αξίζει κάτι τις περισσότερο από τον μελό χιουμορίστα κουρασμένο Μορέτι.
Πορεία προς τη Ρώμη
Από τη μία Ρώμη στην άλλη… Χρονογραφημένη αφήγηση της ανόδου του ιταλικού φασισμού και όσων άφησε το πέρασμα του ο Μπενίτο Μουσολίνι και ενδελεχής παρουσίαση όσων παραμένουν από το σαρωτικό του πέρασμα. Η εικόνα λέει περισσότερα από τις λέξεις…
Αντίπαλος
Θα βρεθεί σε καταφύγιο με τη γυναίκα του στη Σουηδία, όμως το παρελθόν τους στο Ιράν, από όπου έφυγαν κακήν-κακώς, θα τους ακολουθήσει. Όταν αρχίσει να προπονείται σε μια σχολή πάλης, θα αρχίσουν τα πραγματικά μπουνίδια στην καθημερινότητα τους. Ο αντίπαλος μάς θυμίζει ότι μερικές φορές ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο άνθρωπος απέναντι στον καθρέφτη.
Πέντε νύχτες στου Φρέντι
Τρόμος σε μηχανική λειτουργία. Πέντε νύχτες στου Φρέντυ είναι ικανές για να σε αποτρελάνουν… κυριολεκτικά; Ένας ταλαιπωρημένος νυχτοφύλακας πιάνει δουλειά στην πιτσαρία Φρέντι Φάζμπεαρ. Ενώ περιμένει η βάρδιά του να έχει μια ήσυχη έως και βαρετή εξέλιξη, σύντομα συνειδητοποιεί πως αυτή η πιτσαρία κρύβει βίαιες εκπλήξεις. Θα το δούμε με την επιστροφή μας και θα επανέλθουμε με αναθεωρημένη κριτική στο ertnews.gr.
Ο Νονός
50 χρόνια πέρασαν από την ιστορική στιγμή που μας συστήθηκε ο «Νονός» και βάφτισε εκ νέου τον κινηματογράφο σε επιθετική, δυναμική και μαζική τέχνη. Ο σεβάσμιος αρχηγός της ιταλικής μαφίας στη μεταπολεμική Νέα Υόρκη μας ξεναγεί στον κόσμο και την οικογένεια του. Μια ταινία που δεν χρειάζεται συστάσεις, απαιτείται όμως να της αφιερώνετε ξανά κάθε λίγα χρόνια τον χρόνο σας, γιατί πάντα έχει κάτι να πει για την εποχή μας.
Άκου ποιος μιλάει
Ο Ελληνικός εμπορικός κινηματογράφος επιστρέφει με το «Άκου Ποιος Μιλάει». Αξίζει να ξεκινήσουμε διάλογο με τον life coach ή θα καταλήξουμε στο ψυχιατρείο; Ο life coach Φώτης βρίσκεται σε συναισθηματικό αδιέξοδο καθώς πλέον η δουλειά του δεν έχει κάτι να του προσφέρει. Θα ξεκινήσει να ακούει τη φωνή της συνείδησης του με όρους «Liar-Liar» για να βρει τον χαμένο του εαυτό. Και για αυτή την ταινία θα επανέλθουμε σύντομα.
Arcadia 1900, Champagne D’Orient
Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Κώστα Σπυρόπουλου «Arcadia 1900, Champagne d’Orient» μας συστήνει την οινοποιία των Αδερφών Παπανικολάου. Ο πατέρας αφέντης, ο οραματιστής γιος Βασίλης, ο τυχοδιώκτης αδελφός Νίκος και η μάνα-Κέρβερος είναι τα συστατικά του… καλού κρασιού, δηλαδή της ζύμης των ανθρώπων που έφτιαξαν τον αφρώδη οίνο από την Αρκαδία από το 1885. Με αναπαραστάσεις και ιστορικά ντοκουμέντα ο σκηνοθέτης θα χαρτογραφήσει την οικογένεια της οποίας οι εντάσεις και οι ακρότητες δεν είναι σαν την επίγευση που αφήνει το καλό τους κρασί. Ο σκηνοθέτης με μέτρο και ισορροπίες εντάσει τη μικροϊστορία στη μακροϊστορία, αφήνοντας τον χρόνο της αφήγησης να ζυμώσει την αφήγηση του. Σε σχέση με τους ανθρώπους, μάς μένει το ρητό με την κατσίκα του γείτονα. Σε σχέση με το κρασί, το «Ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Μπάντι, ο Ροκ Σταρ 3
Μετά την παγκόσμια περιοδεία του ο Μπάντι επιστρέφει στους παλιότερους ρυθμούς του, όχι όμως για πολύ, καθώς το χάσμα των γενεών και η ανάγκη του να μεταδίδει τη γνώση του στις επόμενες γενιές είναι το καλύτερο χάπι και για τον εγωισμό του και για τη δημιουργία του.
Πηγή: ertnews.gr
