Τις τελευταίες ημέρες ανάμεσα σε χαράτσια, φόρους και συζητήσεις για πλειστηριασμούς, ήρθε να προστεθεί και το θέμα της πώλησης από εβδομάδα των ληγμένων προϊόντων. Ή μάλλον όχι, λάθος. Σύμφωνα με τους ιθύνοντες στο υπουργείο Ανάπτυξης «δεν έχει να κάνει με προϊόντα που έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, αλλά για προϊόντα με ενδεικτική ημερομηνία διατηρησιμότητας»… Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης, όπως θα έλεγε κι ο απλός λαός. Προφανώς σε αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις υπάρχουν ουσιαστικές και λεπτές διαφορές που αδυνατεί ο κοινός νους να συλλάβει.
Σε ένα γάλα για παράδειγμα που φέρει καταληκτική ημερομηνία κατανάλωσης 31/8, η ημερομηνία αυτή είναι λήξης κι όχι ενδεικτικής διατηρησιμότητας και σε ένα μακαρόνι που φέρει καταληκτική ημερομηνία έως 9/2013, είναι ημερομηνία διατηρησιμότητας και όχι ημερομηνία λήξης. Αυτό περίπου μας λέει το υπουργείο, ναι; Όμως σε κάθε περίπτωση όταν παρέλθουν οι ημερομηνίες έχει λήξει το προϊόν σύμφωνα με τον παραγωγό, ναι ή όχι;
Το υπουργείο όμως δια στόματος του Γενικού Γραμματέα Καταναλωτή (ναι, μάλιστα) κ. Στεργίου έρχεται να απαντήσει πως η ενδεικτική ημερομηνία μπαίνει για καθαρά λόγους μάρκετινγκ από την εταιρία και δεν έχει να κάνει με την ασφάλεια του προϊόντος! Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση είναι η αλήθεια και θα ήταν πληρέστερη αν διευκρίνιζε που σταματά το μάρκετινγκ και που αρχίζει η επικινδυνότητα. Δε μπορεί κάποιο όριο θα υπάρχει.
Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα ότι παλαιότερα η διάρκεια ζωής του γάλακτος ήταν μόλις τρεις ημέρες. Ένας λόγος ήταν καθαρά θέμα μάρκετινγκ προκειμένου να προωθηθεί το φρέσκο γάλα στην αγορά που τότε είχε αντίπαλο το εβαπορέ. Ο άλλος λόγος όμως ήταν ότι η ποιότητα της πρώτης ύλης που παραλάμβαναν οι γαλακτοβιομηχανίες από τους κτηνοτρόφους δεν ήταν αυτή που έπρεπε και δεν ήθελαν να ρισκάρουν παρατράγουδα…
Στο θέμα μας τώρα. Μη θέλοντας να θίξουμε τώρα οι υποψίες ότι οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι εταιρίες και πωλητές που μια χαρά θα ξεφορτώνονται τα αποθέματα, θα είχε ενδιαφέρον αν το υπουργείο έδινε απαντήσεις σε μερικά καίρια ερωτήματα :
– επαρκή ο ελεγκτικός μηχανισμός προκειμένου να διεξάγονται οι απαραίτητοι έλεγχοι για να διαπιστώνεται αν τηρούνται οι προϋποθέσεις που θέτει η διάταξη για την πώληση τέτοιου είδους προϊόντων ;
– θεωρεί αποτρεπτικά τα πρόστιμα της τάξης των 1.000 ή 5.000 ;
– ποιο είναι το καθεστώς (συγκεκριμένα πράγματα) που ισχύει σε άλλες χώρες;
Σε κάθε περίπτωση η επιλογή είναι στη διακριτική ευχέρεια του καταναλωτή (ή για να είμαστε ακριβείς, στην ευχέρεια της τσέπης του) αλλά υποχρέωση της πολιτείας η φροντίδα για την ασφάλεια των προϊόντων και την προστασία της δημόσιας υγείας.
ΥΓ1: Ταπεινή γνώμη μας είναι ότι η κυβέρνηση αναλαμβάνει ένα ρίσκο που δεν χρειαζόταν στην παρούσα συγκυρία, επαφιόμενη ουσιαστικά στην ευσυνειδησία των εμπόρων.
ΥΓ2: Αντί να ασχολείται με τα ληγμένα ίσως , λέμε, θα έπρεπε να εστιάσει στην ανάληψη στοχευμένων δράσεων που θα είχαν ουσιαστικό αντίκτυπο στη μείωση των τιμών. Αλλά τι ψάχνουμε τώρα; Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με … ληγμένα μυαλά!
