Γράφει ο Αθανάσιος Γραμμένος
Στα Πανεπιστήμια των προηγμένων χωρών, οι φοιτητές εγγράφονται με σκοπό να λάβουν αξιόλογη μόρφωση και να αποκτήσουν σημαντικά εργαλεία για την περαιτέρω προσωπική κι επαγγελματική τους εξέλιξη. Η πρόοδος είναι ζητούμενο που δεν χωρά διαπραγμάτευση και για το οποίο πολλοί φοιτητές του εξωτρικού λαμβάνουν μεγάλα δάνεια που θα αποπληρώνουν για πολλά χρόνια μετά την απόκτηση του πτυχίου τους. Στις χώρες του υπαρκτού σουρεαλισμού, όπως η Ελλάδα, το Πανεπιστήμιο χρησιμεύει κατά κύριο λόγο ως μέσο για την αναβολή της στράτευσης, ως πιστοποιητικό κοινωνικής θέσης ή ως πέπλο για την απόκρυψη της αεργίας. Είναι μικρή η μειονότητα εκείνων που θέλουν να λάβουν μέρος στην κοινωνία της γνώσης και να διακριθούν στο στίβο της μάθησης και της καινοτομίας. Τα αποτελέσματα των διεθνών αξιολογήσεων αποδεικνύουν κάθε χρόνο ότι τα ελλαδικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ασθενούν και αργοπεθαίνουν μη έχοντας τίποτα να συμβάλλουν στην παγκόσμια γνώση, καμία αδιαμφισβήτητη διάκριση, κανένα βραβείο Νόμπελ. Αυτή η υστέρηση άλλωστε, αποτελεί και τον διακηρυγμένο στόχο του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος, καίτοι προερχόμενος από τον ακαδημαϊκό χώρο, δηλώνει ξεδιάντροπα ότι η αριστεία αποτελεί “ρετσινιά”.
Έτσι, μετουσιώνει ανερυθρίαστα την ιδεολογία της μεταπολίτευσης, η οποία έχει σκοπό να παρέχει κρατικά ελεγχόμενη γνώση (όπως η Βόρεια Κορέα), να προάγει τη μετριότητα, να καταπολεμά με φονταμενταλιστικό μίσος την κριτική σκέψη και να ευνουχίζει κάθε εξέχουσα προσπάθεια και άποψη. Στόχος του πασοκικού -αρχικά- εκτρώματος, υπήρξε η παραγωγή χρήσιμων ηληθίων οι οποίοι με την ψευδαίσθηση κάποιας παιδείας, αλλά με ανύπαρκτα ουσιαστικά προσόντα, θα μπορούσαν να στελεχώσουν τον κομματικό μηχανισμό και ως πειθήνια όργανα, επαίτες της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας, θα κραδαίνουν τα κομματικά λάβαρα στις πλατείες και στις συγκεντρώσεις.
Ο Μολώχ του παπανδρεϊσμού, τον οποίο σύντομα προσκύνησε και το δεξιό μόρφωμα του “εθνάρχη” δεν αρκέστηκε στον παθητικό έλεγχο δια της επιβεβλημένης μετριότητας αλλά σύντομα θέλησε να ασκήσει ολοκληρωτική πολιτική σε αυτό το μοναδικό κύτταρο αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης. Έτσι, ευνόησαν τη στυγνή παρέμβαση των κομμάτων στα πανεπιστήμια, ιδρύοντας και χρηματοδοτώντας αφειδώς τις κομματικές νεολαίες, οι οποίες αποτελούν έως σήμερα τον προθάλαμο για την ένταξη στο κόμμα. Όπως συνέβαινε στα σοσιαλιστικά κράτη, έτσι και στην τριτοκοσμική Ελλάδα τα πάντα περνούν από την κομματική ιεραρχία και οι οργανώσεις είναι παντοδύναμες σε βαθμό που υποκαθιστούν τον διοικητικό μηχανισμό του Πανεπιστημίου, διαθέτουν τις απαντήσεις των θεμάτων των εξετάσεων, διανείμουν τα συγγράμματα και τις σημειώσεις και φυσικά διαχειρίζονται μεγάλα κονδύλια για να τα σπαταλήσουν κατά το δοκούν.
Η πρώτη εικόνα που διαπιστώνουν οι πρωτοετείς φοιτητές πηγαίνοντας να εγγραφούν στη σχολή τους είναι ο ανταγωνισμός των παρατάξεων για τον προσυλητισμό τους. Στην πορεία διαπιστώνουν ότι η εγγραφή σε κάποια παράταξη διευκολύνει τις διαδικασίες φοίτησης κι εξασφαλίζει ορισμένα σημαντικά “προνόμια”. Σε αυτό το κλίμα, το θράσος των νεογνών του κομματικού σωλήνα, των ευνοημένων κλακαδόρων του κάθε “καταλληλότερου” είναι πια απύθμενο. Σαν φτάνουν οι φοιτητικές εκλογές μετατρέπουν τις σχολές σε γήπεδο, αναρτώντας παντού χιλιάδες αφίσες και πανό, ρυπαίνοντας και προσβάλλοντας τον χώρο. Το κιτς του πολιτικού τους ιεχωβαδισμού απλώνεται σαν ομίχλη σε όλη την έκταση των κτηρίων, σε όλη τη χώρα.
Οι εικόνες φρίκης προβλήθηκαν και φέτος -εν όψει των φοιτητικών εκλογών- με ειδικό παράδειγμα το θέαμα που αντίκρυσαν οι επισκέπτες του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Οι τραμπούκοι των κομμάτων και των αφασικών ακροαριστερών οργανώσεων δεν άφησαν ούτε εκατοστό τοίχου χωρίς αφίσα και αμφισβήτησαν με τον επαρχιωτισμό και τον πρωτογονισμό τους την εξέλιξη του ανθρώπου τις τελευταίες χιλιετηρίδες.
Όλα αυτά βεβαια με την ανοχή των πρυτανικών αρχών και των καθηγητών και όλα τακτοποιημένα. Η “συνέλευση των φοιτητών” είχε αποφασίσει με κάθε λεπτομέρεια τα όρια τοίχου που δικαιούται κάθε παράταξη για να εκφράσει τα κτηνώδη ένστικτα της. Οι αφισοκολλητές έσπευσαν εν μία νυκτί να εκτελέσουν το έργο τους, προσδοκώντας ότι μια μέρα ο κομματάρχης θα τους διορίσει στο δημόσιο, θα τους αναθέσει μια σύμβαση δημόσιου έργου ή θα τους χαρίσει μια έδρα στην Ευρωβουλή. Τι κι αν οι εικόνες της ντροπής που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου έχουν ήδη κινητοποιήσει το Συμβούλιο Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να συλλέξει υπογραφές με σκοπό να σταματήσει η ανεξέλεγκτη χρήση αφισών! Οι κραυγές αγωνίας δεν φτάνουν στα αυτιά των ιθυνόντων.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, από την ίδια μήτρα βγαλμένες, περιμένουν τη νέα γενιά κηφήνων να εκκολαφθεί στο χουλιγκανικό περιβάλλον και να περισώσει το ασθμαίνον κομματικό σύστημα. Χτίζουν, μαζί, τους τοίχους του αίσχους.
