Είναι κυρίαρχη άποψη ότι οι τράπεζες ευνοούνται σκανδαλωδώς εις βάρος των φορολογούμενων. Η άποψη αυτή που δημιουργήθηκε από την περίοδο Καραμανλή με την «ένεση» των 28 δις ευρώ με αφορμή την διεθνή κρίση του 2008, έχει πάρει τώρα διαστάσεις, καθώς οι ελληνικές τράπεζες θα επωφεληθούν από την εκταμίευση της δόσης των 34 δις, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας θα πάει για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Ακόμα και να είναι έτσι τα πράγματα, που δεν είναι, δεν πρέπει επ΄ ουδενί να τις λοιδορούμε, γιατί αποτελούν την τελευταία γραμμή αμύνης των ελληνικών συμφερόντων… κάτι σαν οικονομικό Ρούπελ.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι αυτός που ελέγχει τις τράπεζες ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία, γιατί οι τράπεζες αποφασίζουν ποιον, πως και πόσο θα χρηματοδοτήσουν.
Οι ελληνικές τράπεζες μέχρι τα μέσα του 2011 θεωρούνται εξαίρεση υγείας στο ευρωπαϊκό πιστωτικό σύστημα, γιατί δεν είχαν εμπλακεί σε τοξικές επενδύσεις. Προβληματικοποιήθηκαν από το PSI+ και από την ύφεση που προκάλεσε η άφρων πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και της Τρόικα. Χρεοκόπησαν δηλαδή μόλις κουρεύτηκαν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που επί χρόνια στήριζαν.
Τώρα οι τράπεζές μας χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση με κρατικά κεφάλαια, τα οποία όμως το κράτος τα παίρνει από τους τρεις πιστωτές, οι οποίοι με τη σειρά τους να επιβάλλουν τους όρους τους. Επιδιώκουν με δήθεν εύσχημο τρόπο να μπλοκάρουν τη συμμετοχή κινέζικων, αλλά και ρωσικών ή αραβικών κεφαλαίων, προφανώς για να τις ελέγξουν και δι΄ αυτών όλη την ελληνική οικονομία. Η κυβέρνηση πρέπει να αντισταθεί στις πιέσεις και να αποφύγει πάσει θυσία τον ευρωπαϊκό (γερμανικό;) έλεγχό τους.
