Ο Κώστας Μητσοτάκης «άκουγε», ωστόσο δεν γνωρίζω αν είναι εξίσου ικανός στο ζήτημα και ποιους ακριβώς «ακούει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης! Το τρίπτυχο «ρεαλισμός, αλήθεια και κοινή λογική», που εμφανίζεται να αποτελεί τα τρία κομβικά στοιχεία αναφοράς (nodal points) του πολιτικού του αφηγήματος, αναπαριστούν απαρχαιωμένες δομές πολιτικού λόγου – σύμφωνα με τα σύγχρονα ερευνητικά δεδομένα της πολιτικής μεθοδολογίας.
Ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης θέτει ως αναφερόμενο στόχο του κυβερνητικού του οράματος την «επανεκκίνηση στη χώρα», αναπτύσσοντας μια διαλογική (discursive) πραγματικότητα πάνω σε ένα δίχτυ με κόμβους- έννοιες, οι οποίες συνέθεσαν τον λόγο της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας των ευρωπαίων συντηρητικών, ορισμένων σοσιαλδημοκρατών και κυρίως των φιλελευθέρων από το 1985-90 μέχρι το 2008-10.
Αυτό αποκαλείται αναχρονισμός και έτσι ο συνδυασμός των κομβικών εννοιών «ρεαλισμός – αλήθεια – κοινή λογική» έρχεται να διαμορφώσει μια αφήγηση απολύτως διασκεδαστική /υπερβατική των πραγματικών πολιτικών σχέσεων και της δυναμικής τους στη κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Έχει αποδειχθεί πλέον πως ο συνδυασμός αυτός δεν ενισχύει την αναδόμηση και την αναδιοργάνωση με λειτουργικούς όρους του κράτους και της αγοράς, αλλά απλώς καταλήγει – αν δεν αποσκοπεί – στη δολοφονία της πολιτικής. Πρόκειται για μια μορφή άυλης παράστασης σχέσεων που προσβάλει στην ουσία τη σύγχρονη διάσταση των υλικών σχέσεων, οι οποίες στη σημερινή Ελλάδα χαρακτηρίζονται από ένα πρωτόγνωρο σε ένταση βαθμό υποκρισίας και παραμυθίας.
Στο βαθμό που συνδυάσεις τον «ρεαλισμό» με τη «κοινή λογική», παύεις να υπηρετείς την πολιτική αλήθεια, την αλληλοδραστική, κονστρουκτιβιστική αλήθεια δηλαδή, αναφερόμενος σε μια αλήθεια που διαμορφώνεται αντικειμενικά ή/και ουδέτερα έξω από το αγωνιστικό πλαίσιο των κοινωνικοπολιτικών σχέσεων – σε μια αλήθεια …out there. Σε μια ιδεολογική στην πραγματικότητα αλήθεια, η οποία αν δεν είναι ταξικού χαρακτήρα είναι μπλόφα, παιδισμός, στρουθοκαμηλισμός, παραπλάνηση ή κοινώς σαχλαμάρα και «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»!
Οι σύγχρονοι (νεο)φιλελεύθεροι στοχαστές και πολιτικοί που διατηρούν επαφή με την πρόοδο της διανόησης και παρακολουθούν την εμπειρική θεμελίωση της εξέλιξης της πολιτικής μεθοδολογίας, έχουν πειστεί πως πρέπει να εγκαταλείψουν το τρίπτυχο «ρεαλισμός, αλήθεια και κοινή λογική», καθώς αυτό το διανοητικό δάνειο από τον συντηρητικό-Μαρξισμό δεν είναι αποτελεσματικό για την ανάδυσή τους από την αντιπολίτευση στη κυβέρνηση (ενώ μια χαρά λειτουργεί όσο βρίσκονται στη κυβέρνηση). Αυτό δεν δημιουργεί πολιτικό δυναμικό, ενώ αναπαριστά έμμεσα και θολά ένα ιδεολόγημα, το οποίο αποκρύβεται ενοχικά ή παραλλάσσεται σε κάτι άλλο: την «αλήθεια του χαζού λογιστή», με τη μορφή «τα νούμερα κυβερνούν την αλήθεια και το πεπρωμένο μας».
Όπως η χαρτορίχτρα θα προβλέψει το μέλλον σου παίζοντας με τα «χαρτιά», έτσι και οι πολιτικοί του σλόγκαν «ρεαλισμός, αλήθεια και κοινή λογική» σου μιλούν για το μέλλον σου παίζοντας με τα νούμερα, σε ένα παίγνιο δημιουργικής φαντασίας και όχι απλώς δημιουργικής ασάφειας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αυτόν τον πολιτικό λόγο δεν έχει μέλλον. Αντίθετα, αυτοί από το στρατόπεδο του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και του σοσιαλδημοκρατικού «τρίτου δρόμου», που υποστηρίζουν αυτές τις ξεπερασμένες ιστορικώς ρητορικές δομές, έχουν μέλλον προς το παρόν, μέχρι να ανακαλύψουν τον «τέταρτο δρόμο» του Γιώργου, με τον οποίο ξεκαθιζόντουσαν πριν από λίγα χρόνια στα γέλια!
Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και η σύγχρονη προοδευτική αριστερά δεν έχουν άλλο πολιτικό δρόμο να βαδίσουν για να μιλήσουν με εντιμότητα στο εκλογικό σώμα πέραν αυτού που ορίζει ο ρεαλιστικός κονστρουκτιβισμός (Realist Constructivism), ο οποίος κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χαρακτηρίζει την προεκλογική καμπάνια του κ. Μητσοτάκη: Αποσυνδέει τον ρεαλισμό, την αλήθεια και τη κοινή λογική από την απολιτική κατασκευή της πραγματικότητας, που χαρακτηρίζει το τρίπτυχο της κοινής δομής τους.
