Γράφει ο Γιώργος Μαρίνος Παπανικολάου,
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου γεννούσε την ελπίδα, ότι οι μεγάλες συγκρούσεις θα άνηκαν στο παρελθόν. Η Δύση είχε θριαμβεύσει και η φιλελεύθερη δημοκρατία θα αποτελούσε το «Τέλος της Ιστορίας», όπως είχε οραματιστεί ο Φράνσις Φουκογιάμα. Σήμερα το ευαγγέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας αμφισβητείται ακόμα και από τον ίδιο το συγγραφέα του, αφού τότε δεν μπορούσε να προβλέψει την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού και τη Κίνα. Αν η Κίνα προς το παρόν προσπαθεί να καταλάβει οικονομικά τη Δύση χάρη το φτηνό και ανεξάντλητο εργατικό δυναμικό της, δεν ισχύει το ίδιο και για τους ακραίους ισλαμιστές, που διεξάγουν Τζιχάντ.
Μέχρι πρόσφατα η Ευρώπη ζούσε με την αφέλεια, ότι δεν κινδυνεύει από τους ακραίους ισλαμιστές. Τι κι αν οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε Μαδρίτη και Λονδίνο το 2004 και 2005 αντίστοιχα έδειχναν, ότι η ισλαμική τρομοκρατία είναι ήδη εδώ; Οι Ευρωπαίοι έκλειναν τα μάτια τους με πείσμα στην αναδυόμενη απειλή πιστεύοντας η εκδίωξη των ταλιμπάν από την Καμπούλ αρκούσε για να νικηθεί ο φονταμενταλισμός. Δυστυχώς, τότε κανείς δεν καταλάβαινε, ότι οι ιδέες δεν πεθαίνουν με drones. Για κάθε νεκρό ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, στρατολογούνταν άλλοι δυο, ενώ για κάθε δικτάτορα σε αραβική χώρα που έχανε την εξουσία από την Αραβική Άνοιξη, χιλιάδες μαχητές τζιχάντ θα συνέρεαν από όλο τον κόσμο για να παρατείνουν την δυστυχία των πρόσφατα απελευθερωμένων αραβικών λαών.
Τότε ξαφνικά το απόστημα έσπασε και γεννήθηκε το Ισλαμικό Χαλιφάτο, μια τρομοκρατική οργάνωση, που πολύ γρήγορα απέκτησε τακτικό στρατό, οικονομική επιφάνεια και δεκάδες χιλιάδες ημίτρελους εθελοντές κυρίως από την Ευρώπη. Το Χαλιφάτο δεν έχει εθνικά, ιδεολογικά ή γεωγραφικά όρια, ενώ δεν υπολογίζει ούτε τον ΟΗΕ, ούτε το διεθνές δίκαιο, παρά μόνο μια ακραία ερμηνεία του Κορανίου. Αυτή η αναβίωση του Μεσαίωνα, είναι η ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας του πολυπολιτισμικού μοντέλου της Ευρώπης. Οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές, μετείχαν της παιδείας και της κουλτούρας της κάθε χώρας, που μεγάλωσαν. Δεν είναι απλά μετανάστες, που εκδικούνται για τον αποκλεισμό που ένοιωσαν στην Ευρώπη. Είναι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που υποτίθεται αποτελούσαν μέρος της Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Σπούδασαν στα ίδια σχολεία με τους Ευρωπαίους, γνώρισαν από πρώτο χέρι τα αγαθά της φιλελεύθερης δημοκρατίας και πλέον αφού εδραιώθηκαν στη βάση τους στρέφονται εναντίον της Ευρώπης.
Η επίθεση εναντίον της Ευρώπης έχει ήδη ξεκινήσει. Στην αρχή κάποιοι τρελοί έριξαν τα αυτοκίνητα τους πάνω σε πεζούς φωνάζοντας Αλλάχ Ακμπάρ και πολύ σύντομα φτάσαμε στην πολύνεκρη επίθεση στο σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo στο Παρίσι, όπου έχασε τη ζωή του και ένας μουσουλμάνος Γάλλος αστυνομικός. Σήμερα άλλη μια γυναίκα αστυνομικός έπεσε νεκρή από σφαίρες, ενώ την ίδια στιγμή τα πρώτα περιστατικά αντεκδίκησης εναντίον μουσουλμάνων έρχονται για να συμπληρώσουν το παζλ του τρόμου. Η Ευρώπη πλέον είναι ένα καζάνι, που βράζει με οργισμένες μειοψηφίες από τη μια και φοβισμένες πλειοψηφίες από την άλλη.
Οι τρομοκράτες επέλεξαν να πλήξουν ένα στόχο με συμβολική σημασία, επέλεξαν να πλήξουν ένα μέσο έκφρασης. Δεν θέλησαν χτυπήσουν ένα αστυνομικό τμήμα ή ένα κυβερνητικό κτήριο αλλά ένα σατυρικό περιοδικό δηλώνοντας μας ξεδιάντροπα, ότι μας αρνούνται το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Ήδη είχαν γεμίσει τα social media με εικόνες φρίκης και πλέον φέρνουν τη φρίκη μέσα στο σπίτι μας. Απώτερος σκοπός τους φαίνεται ξεκάθαρα, πως είναι η αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό της Ευρώπης με το να στρέψουν τους Χριστιανούς εναντίον των Μουσουλμάνων, ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ευρώπη θα ήταν η καταστροφή της. Το χτύπημα στο περιοδικό Charlie Hebdo, είναι ένα πλήγμα στις ευρωπαϊκές αξίες της ελευθερίας και της ανοχής. Θα τους αφήσουμε να κερδίσουν;
