Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε στη ΔΕΘ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήρεμος, συγκροτημένος και χωρίς μεγάλο καλάθι παροχών, αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να δώσει και πολλά. Και, άσχετα με την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση του καθενός, αυτό ήταν που έπρεπε να κάνει ο κ. Τσίπρας. Άλλωστε, πολλές εναλλακτικές δεν έχει. Να επιχειρήσει κάποιου είδους ρήξη με τους δανειστές δεν εξυπηρετεί τιποτε και κανέναν. Συνεπώς, πρόσω ολοταχώς και βλέπουμε.
Άλλωστε, η επιτυχία αυτού του αφηγήματος και φυσικά η συζήτηση που θα γίνει σε λίγους μήνες για το τι θα διαδεχθεί το ελληνικό πρόγραμμα που θα τελειώσει τον Αύγουστο του 2018 θα είναι δύο απολύτως αποφασιστικά στοιχεία για τον χρόνο των εκλογών που αρκετοί βλέπουν, για παράδειγμα, πιθανές ακόμα και το φθινόπωρο του 2018. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι μια διαφορετικές περίπτωση και μια μακρινή συζήτηση.
Πέραν αυτών, όμως, τα πάντα-και στην πολιτική εν προκειμένω-κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Συνεπώς και το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα περί στροφής στην ανάπτυξη και αύξησης των επενδύσεων θα κριθεί από το αν σε έναν χρόνο ή σε δύο χρόνια, η χώρα έχει όντως γυρίσει στην ανάπτυξη και όντως βάζουν τα χρήματά τους, δημιουργώντας καινούργιο εθνικό πλούτο και θέσεις εργασίας.
Τι γίνεται, όμως, στην πράξη; Η εταιρεία Eldorado απειλεί να αναστείλει την επενδυτική της παρουσία στην Ελλάδα. Είναι σαφές ότι χρησιμοποιεί αυτή την απειλή ως μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση, αλλά και οι απεργίες, για παράδειγμα, σε ένα συγκεκριμένοtiming και με μια συγκεκριμένη στόχευση δεν γίνονται; Απλά, εν προκειμένω κρίνονται τα συμφέροντα μιας ιδιωτικής επιχείρησης. Η κυβέρνηση, όμως, θα πρέπει να απαντήσει σε αυτή την περίπτωση: θέλει τη συγκεκριμένη επένδυση; Και, επίσης, έχει ένα σαφές πλαίσιο για το πώς γίνονται επενδύσεις σε αυτή τη χώρα ή νομίζουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να μετακινείται διαρκώς το γήπεδο, εντός του οποίου παίζεται το παιχνίδι;
Και αν για κάποιους η περίπτωση της Eldorado είναι ιδιαίτερη και η στάση της εταιρείας εκβιαστική, τι συμβαίνει με το Ελληνικό; Εκεί, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ετοιμάζεται να μπλοκάρει μια επένδυση δισεκατομμυρίων, ενώ θα γίνει αυτοψία, για να διαπιστωθεί αν σε επίδικη περιοχή υπάρχει δάσος. Προσέξτε, είναι αστείο: σε περιοχή που προσγειώνονταν αεροπλάνα θα πάνε ειδικοί εμπειρογνώμονες για να διαπιστώσουν αν υπάρχει δάσος! Δεν ξέρουμε, δηλαδή, αν υπάρχει δάσος και χρειαζόμαστε ειδική αυτοψία!
Όλα τα παραπάνω θα ήταν έως και αστεία, αν δεν ήταν τραγικά και αν δεν διακυβεύονταν ορισμένα δις άμεσων επενδύσεων, σημαντικά φορολογικά έσοδα, αλλά και πολλές άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας. Πρέπει να το καταλάβουμε: μια επένδυση σημαίνει πολλά περισσότερα από ένα απλό τίμημα προς το κράτος. Και, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου δεν έχουμε και πολλές επενδύσεις, δεν έχουμε την πολυτέλεια να διώχνουμε τις λίγες σημαντικές που έχουμε.
Ό,τι και αν λέει η κυβέρνηση, μέχρι πολύ πρόσφατα οι επενδύσεις της ήταν ξένη λέξη και η απροθυμία σημαντικών κυβερνητικών στελεχών να κάνουν μπίζνες ήταν σαφής. Θεωρητικά, το αφήγημα τώρα αλλάζει. Αλλά, οι διακηρύξεις των πολιτικών κρίνονται στο γήπεδο της πραγματικότητας. Και αν ο κ. Τσίπρας θέλει να παίξει το πολιτικό παιχνίδι στο εγγύς μέλλον με καλούς γι’ αυτόν όρους, πρέπει να δουλέψει στην κατεύθυνση της δημιουργίας πλούτου. Και, καλά τα non paper, αλλά οι πολίτες καταλαβαίνουν το αν παράγεται καινούργιος πλούτος και χωρίς να παρακολουθήσουν τις αντεγκλήσεις Μαξίμου-ΝΔ για το θέμα.
