Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Το αποτέλεσμα στην Ολλανδία είναι ράπισμα για τον υπερφιλόδοξο Χερτ Βίλντερς, τον ακροδεξιό που νόμισε πως θα έχει την ιδανική ευκαιρία για να σαλπίσει το εμβατήριο του απομονωτισμού για μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης.
Ο Βίλντερς έχασε πεντακάθαρα. Μπορεί να αύξησε ελαφρώς τις έδρες του σε σχέση με την προηγούμενη Βουλή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κόντραρε τον Ρούτε στα ίσια, όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις και όπως περίμεναν πολλοί που δεν γνωρίζουν την Ολλανδία.
Δεν θα καμωθώ τον άριστο γνώστη των ολλανδικών καταστάσεων, αλλά έκανα κάτι απλό: ρώτησα δύο φίλους μου. Ο ένας, εξαιρετικός επιστήμονας και ο άλλος δημοσιογράφος μεγάλης καθημερινής εφημερίδας της χώρας. Αμφότεροι συνέκλιναν στην εκτίμηση πως θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο ένα συντηρητικό και όχι ιδιαίτερα ευεπίφορο σε αλλαγές εκλογικό κοινό, όπως αυτό της Ολλανδίας, να οδηγηθεί σε μια ακραία κατάσταση ρήξης, κάτι που θα σηματοδοτούσε μια εκλογή του Βίλντερς. Επίσης, και οι δύο εκτιμούσαν πως το ρεύμα τους στις δημοσκοπήσεις αποτύπωνε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, κυρίως λόγω της ανόδου του ισλαμιστικού εξτρεμισμού, όπως η διακυβέρνηση είναι μια άλλη ιστορία.
Η αλήθεια είναι πως η Ολλανδία δεν έχει τις ανισότητες της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ που οδήγησαν στο Brexit και στην εκλογή Τραμπ. Υπάρχει οικονομική ανάπτυξη, ελάχιστη ανεργία, εξαιρετικές κοινωνικές δομές. Τι φταίει λοιπόν; Η Ολλανδία δεν επηρεάστηκε ουσιαστικά καν από την προσφυγική κρίση, παρ’ ότι πρωτοστάτησε στην σκληρή στάση απέναντι στις χώρες του Νότου. Αυτό που ευθύνεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η μετάδοση του κλίματος του φόβου στους συγκρατημένους Ολλανδούς, οι οποίοι για πρώτη φορά αισθάνθηκαν απειλή από την άνοδο του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού.
Ο Ρούτε, συνεπώς, έκανε στρατηγικά ορισμένα απλά πράγματα. Αρχικά, αναγκάστηκε να στρίψε το τιμόνι λίγο δεξιά. Δεν θα μπορούσε να αντιπαραθέτει ένα πλήρως φιλελεύθερο πλαίσιο απέναντι στον Βίλντερς. Από την άλλη, έπαιξε το χαρτί του καλού κυβερνήτη και της καλής πορείας της οικονομίας. Οι Ολλανδοί, όπως προείπαμε, δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τις τεράστιες αλλαγές, συνεπώς ένας άνθρωπος που έκανε για τη δουλειά που τον ήθελαν είχε έναν πολύ καλό λόγο να εκλεγεί εκ νέου. Τέλος, ο Ρούτε αξιοποίησε ως μάννα εξ ουρανού το δώρο που του έκανε ο Ερντογάν με την κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις των δύο χωρών. Εμφανίστηκε ως έχων μηδενική ανοχή σε σκληρά ισλαμιστικά κηρύγματα εντός των ολλανδικών τειχών και ανθεκτικός απέναντι στις απειλές του Τούρκου προέδρου. Με άλλα λόγια, έκανε περίπου ό,τι έπρεπε, με αυτόν τον αντίπαλο απέναντι.
Σαφώς, ο Ρούτε κατέβηκε λίγο και στο γήπεδο του Βίλντερς. Αλλά, δεν κυλίστηκε στη λάσπη και δεν πορεύτηκε ως γουρούνι. Αξιοποίησε την ευκαιρία και κέρδισε κρίσιμους πόντους στην εσωτερική σκακιέρα απέναντι στον άτολμο και διόλου κυβερνητικό Βίλντερς. Ο Βίλντερς ουδέποτε κατάφερε να πείσει πως είναι κάτι άλλο πέρα από ένας υποψήφιος που μπορεί να εκφράσει τη διαμαρτυρία. Ουσιωδώς, όμως, οι Ολλανδοί για ποιο πράγμα να διαμαρτυρηθούν; Να κυβερνηθούν επαρκώς ήθελαν και γι’ αυτό ο Ρούτε κέρδισε.
Και, κάπως έτσι, ο λαϊκισμός ηττάται και καταλήγει εκεί που του αξίζει.
ΥΓ: Στο Rizopoulos Post είχαμε ήδη από τη Δευτέρα τονίσει τη μπλόφα του Ρούτε έναντι του Βίλντερς, στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την ένταση με τον τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν. Φαίνεται πως το τέχνασμα απέδωσε τα μέγιστα και τρεις μέρες αργότερα κερδήθηκαν οι εκλογές!
