Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα η Ελλάδα έζησε ένα μεγάλο εθνικό διχασμό και μια εμφύλια σύγκρουση, με αποτέλεσμα τα κέρδη της χώρας μας από τη συμμετοχή της στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους να είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν να είναι, αν δεν είχαμε βγάλει μόνοι μας τα μάτια μας. Όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την επαναλαμβάνει. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε καλά στο νου μας, για το διάστημα που ανοίγεται μπροστά μας.
Η κίνηση της Διακήρυξης του Καΐρου είναι ορθή εθνική επιλογή κι αυτό πρέπει να πιστωθεί στον Σαμαρά.
Η Διακήρυξη του Καΐρου που υπεγράφη από Σαμαρά, Σίσι και Αναστασιάδη καθώς και η ισχυροποίηση της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας – Κύπρου –Ισραήλ, ανοίγουν το δρόμο για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κύπρο και την Ελλάδα. Η Τουρκία αντιδρά και είναι βέβαιο πως θα κλιμακώσει την αντίδρασή της.
Τι έχουμε να περιμένουμε από τους εταίρους μας στην Ε.Ε; Τίποτα! Η εκκωφαντική σιωπή των Βρυξελλών είναι χαρακτηριστική. Δεν μιλάει ούτε καν ο απερχόμενος Υπουργός Άμυνας Δ. Αβραμόπουλος που έγινε Επίτροπος. Άλλωστε τι να πουν; Είδαμε όλοι την καταστροφική διαχείριση της Ε.Ε στο ζήτημα της Ουκρανίας κι όταν άρχισε η ρώσικη αρκούδα να βρυχάται έτρεξαν να κρυφτούν στη μαμά – Αμερική. Δεν είναι δυνατόν όμως να αντιμετωπίζουμε ζήτημα εθνικής ασφάλειας στο Αιγαίο και να καθόμαστε να συζητάμε με την τρόικα. Η εικόνα αυτή αντικειμενικά ενθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα.
Το βλέπουμε πολύ καθαρά. Τη δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν «δεν κάνω βήμα πίσω για το αέριο στην Κύπρο», τη διαδέχθηκε η απειλητική προειδοποίηση που διατυπώθηκε από τον αρχηγό του τουρκικού ΓΕΝ ναύαρχο Μπουλέντ Μποστάνογλου, ο οποίος δήλωσε ότι «οι κανόνες εμπλοκής έχουν παραδοθεί στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό και θα κινηθεί με βάση αυτούς.».
Οι «αψιμαχίες» είναι μέχρι και σήμερα επικοινωνιακού και ψυχολογικού χαρακτήρα. Αλλά όλα δείχνουν πως η Τουρκία τη στιγμή που «ψαλιδίζονται» οι φιλοδοξίες νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού στα νοτιοανατολικά της σύνορα, θα «εξάγει» το πρόβλημά της προς τα …. Δυτικά. Κι αυτή η επιλογή ενέχει κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής.
Οι στιγμές λοιπόν είναι κρίσιμες και μπορεί να εξελιχθούν σε κρισιμότερες, την ώρα μάλιστα που οι δανειστές εξακολουθούν να παίζουν παιχνίδια με τη δημοσιονομική τύχη της χώρας. Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να επαναλάβουμε τον «κακό εαυτό μας» και να γίνουμε μόνοι μας «βούτυρο» στο «ψωμί» στρατηγικών που επενδύουν στο «διαίρει και βασίλευε», αποβλέποντας στον εθνικό πλούτο της χώρας.
Στον Τσίπρα πρέπει να πιστωθεί ο προσεκτικός τρόπος που τοποθετείται επί του ζητήματος. Αυτό που μένει είναι να σηκώσει ο Σαμαράς το τηλέφωνο και να καλέσει σε συνάντηση τον Τσίπρα. Δυο τους. Την ώρα που γράφεται ιστορία δεν υπάρχουν περιθώρια για μικροκομματικούς τακτικισμούς. Οι δυο τους πρέπει να αποφασίσουν το πώς η Ελλάδα θα περιφρουρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ποιες συμμαχίες θα συνάψει και κυρίως πως θα αντιδράσει αν αύριο ή μεθαύριο η τουρκική πρόκληση δεν αφορά την Κύπρο αλλά το Καστελόριζο. Κι από αυτή τη συνάντηση όταν τελειώσει θα πρέπει να βγει ένα μήνυμα κι από τα δυο στόματα: Όλοι Έλληνες απέναντι στους Τούρκους!
ΥΓ: Από το πρόσφατο ταξίδι του Υπουργού ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη στην Ουάσινγκτον έγινε σαφές πως οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν το ρόλο της Ελλάδας ως «πύλης εισόδου» ενεργειακών πόρων στην Ευρώπη και ταυτόχρονα ως μια νέα πηγή τροφοδοσίας με φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Αυτός ο ρόλος πρέπει να γίνει αντιληπτός και εντός Ευρώπης.
