Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Με τη διαδρομή Αθήνα – Γιάννενα έχω ένα μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο. Όχι απλά γιατί είμαι ηπειρώτης στην καταγωγή. Στα χρόνια που ήμουν στην Αμερική και παρά το γεγονός πως ήμουν απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, τα ελληνικά μου έμοιαζαν με τα ελληνικά του Τσίπρα στην υποδοχή του Ομπάμα.
Όποτε λοιπόν ερχόμουν να επισκεφτώ για λίγες μέρες τους δικούς μου, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, καθηγητής και ο ίδιος, ερχόταν με το αυτοκίνητο να με πάρει από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού και να ταξιδέψουμε οδικώς για τα Γιάννενα. Και το έκανε όχι μόνο για να τα πούμε «σαν άντρες», αλλά για να καταφέρει με την τριβή της γλώσσας να φρεσκάρει τα ελληνικά μου και να μην εκτεθούμε στην πόλη. Και όντως έτσι συνέβαινε, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως φτάναμε «πτώματα».
Κάθε φορά που κάνω αυτή τη διαδρομή μου λείπει ο πατέρας μου. Κι όταν πια, μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, δεν ανησυχούσε για τα ελληνικά μου, ανησυχούσε για το πότε θα γίνουν οι δρόμοι που θα διευκόλυναν την πρόσβαση στην Ήπειρο. Διότι η αλήθεια είναι πως η Ήπειρος έχει υποφέρει για δεκαετίες από την απομόνωση.
Με χαροποιεί λοιπόν ιδιαίτερα το γεγονός πως η θεαματική πρόοδος σε έργα όπως αυτό της Ολυμπίας Οδού, θα συμβάλλει αποφασιστικά στο να γίνει πιο εύκολο και γρήγορο το ταξίδι Αθήνα – Γιάννενα. Γι αυτό άλλωστε και εύχομαι το ίδιο καλά με την Ολυμπία Οδό να πάει και η Ιονία.
Το έργο της Ολυμπίας Οδού έχει μια ιδιαιτερότητα που κάνει την πρόοδο που έχει συντελεστεί ακόμη πιο εντυπωσιακή. Είναι το μοναδικό έργο που κατασκευάζεται σε παράλληλες συνθήκες κυκλοφορίας στο 85% του δρόμου. Είναι ίσως ένα από τα δυσκολότερα έργα που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη πως η κατασκευαστική ανάπτυξη γίνεται σε όλο το μήκος του έργου, πως περνάει από κατοικημένες περιοχές, πως διασταυρώνεται με γραμμές τραίνου και πως απαιτεί ένα πλήθος συνοδευτικών τεχνικών έργων (σήραγγες, ανισόπεδοι κόμβοι, εκατοντάδες έργα αντιστήριξης λόγω του ασταθούς γεωλογικού περιβάλλοντος κλπ) για να δαμαστούν οι φυσικές αντιξοότητες.
Το γεγονός πως φτάνουμε επιτέλους κοντά στην ολοκλήρωση αυτού του έργου είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς μόνον πόσες ζωές χάθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στη διαδρομή Αθήνα – Κόρινθος – Πάτρα. Αρκεί επίσης να σκεφθεί κανείς το αναπτυξιακό όφελος που μπορεί να προκύψει για τις τρεις Περιφέρειες που αφορά το έργο, της Πελοποννήσου, της Δυτικής Ελλάδας, αλλά και της Ηπείρου.
Υπάρχει επίσης κι ένα θετικό μήνυμα πίσω από το success story της Ολυμπίας Οδού, με ευρύτερη σημασία. Ζούμε στη χώρα του να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Στη χώρα που είναι από δύσκολο έως αδύνατο να καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και να ενώνουμε ιδέες και δυνάμεις για να πετύχουμε κάτι μεγάλο.
Η Ολυμπία Οδός πέτυχε να ανατρέψει αυτή τη νοοτροπία και να αποδείξει την αλήθεια του «εν τη ενώσει η ισχύς». Στο μετοχικό της σχήμα συμμετέχουν όλες οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα, J&P-ΑΒΑΧ Α.Ε. (19,1%), HOCHTIEF PPP SOLUTIONS GmbH (17%), ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ (17%), ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ Α.Ε. (17%) με το πλειοψηφικό πακέτο να έχει η γαλλική VINCI CONCESSIONS S.A.S. (29.9%).
Φαίνεται πως το ικανό management έχει τον τρόπο για να μας κάνει να συνεργαζόμαστε παραγωγικά, να αξιοποιούμε τις δυνατότητές μας και να πετυχαίνουμε πράγματα που μοιάζουν ακατόρθωτα. Αυτό ας το κρατήσουμε. Μπορεί να μας χρειαστεί. Άλλωστε το «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» του Καραμανλή είναι διαχρονικό και σήμερα ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ…
